Польша

©Kancelaria Sejmu s. 1/148

14.04.2020

U S T AWA

z dnia 30 czerwca 2000 r.

Prawo własności przemysłowej

TYTUŁ I

Przepisy ogólne

Art. 1. 1. Ustawa normuje:

1) stosunki w zakresie wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów

przemysłowych, znaków towarowych, oznaczeń geograficznych i topografii

układów scalonych;

2) zasady, na jakich przedsiębiorcy mogą przyjmować projekty

racjonalizatorskie i wynagradzać ich twórców;

3) zadania i organizację Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej,

zwanego dalej „Urzędem Patentowym”.

2. Przepisy ustawy nie uchybiają ochronie przedmiotów, o których mowa

w ust. 1 pkt 1, przewidzianej w innych ustawach.

Art. 2. Zwalczanie nieuczciwej konkurencji reguluje odrębna ustawa.

Art. 3. 1. Ilekroć w ustawie jest mowa o:

1) osobie – rozumie się przez to osobę fizyczną, prawną lub jednostkę

organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, której ustawa przyznaje

zdolność prawną;

2) osobie zagranicznej – rozumie się przez to osobę niemającą obywatelstwa

polskiego i odpowiednio miejsca zamieszkania albo siedziby bądź poważnego

przedsiębiorstwa na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej;

3) przedsiębiorcy – rozumie się przez to osobę prowadzącą w celach

zarobkowych działalność wytwórczą, budowlaną, handlową lub usługową,

zwaną dalej „działalnością gospodarczą”;

4) umowie międzynarodowej – rozumie się przez to umowę międzynarodową,

której stroną jest Rzeczpospolita Polska;

Opracowano na

podstawie: t.j.

Dz. U. z 2020 r.

poz. 286, 288.

©Kancelaria Sejmu s. 2/148

14.04.2020

5) Konwencji paryskiej – rozumie się przez to Akt sztokholmski zmieniający

Konwencję paryską o ochronie własności przemysłowej z dnia 20 marca

1883 r. (Dz. U. z 1975 r. poz. 51);

6) projektach wynalazczych – rozumie się przez to wynalazki, wzory użytkowe,

wzory przemysłowe, topografie układów scalonych i projekty

racjonalizatorskie;

7) Biurze Międzynarodowym – rozumie się przez to Międzynarodowe Biuro

Własności Intelektualnej utworzone na podstawie Konwencji o ustanowieniu

Światowej Organizacji Własności Intelektualnej, sporządzonej

w Sztokholmie dnia 14 lipca 1967 r. (Dz. U. z 1975 r. poz. 49);

8) międzynarodowym znaku towarowym – rozumie się przez to znak towarowy

zarejestrowany w trybie określonym w Porozumieniu lub Protokole;

9) Porozumieniu – rozumie się przez to Porozumienie madryckie

o międzynarodowej rejestracji znaków z dnia 14 kwietnia 1891 r. (Dz. U.

z 1993 r. poz. 514 i 515);

10) Protokole – rozumie się przez to Protokół do Porozumienia madryckiego

o międzynarodowej rejestracji znaków, sporządzony w Madrycie dnia

27 czerwca 1989 r. (Dz. U. z 2003 r. poz. 129 i 130);

11) Konwencji o patencie europejskim – rozumie się przez to Konwencję

o udzielaniu patentów europejskich, sporządzoną w Monachium dnia

5 października 1973 r., zmienioną aktem zmieniającym artykuł 63 Konwencji

z dnia 17 grudnia 1991 r. oraz decyzjami Rady Administracyjnej Europejskiej

Organizacji Patentowej z dnia 21 grudnia 1978 r., 13 grudnia 1994 r.,

20 października 1995 r., 5 grudnia 1996 r. oraz 10 grudnia 1998 r., wraz

z Protokołami stanowiącymi jej integralną część (Dz. U. z 2004 r. poz. 737

i 738);

12) Akcie genewskim – rozumie się przez to Akt genewski Porozumienia

haskiego w sprawie międzynarodowej rejestracji wzorów przemysłowych,

przyjęty w Genewie dnia 2 lipca 1999 r. (Dz. U. z 2009 r. poz. 1522);

13) międzynarodowym wzorze przemysłowym – rozumie się przez to wzór

przemysłowy zarejestrowany w trybie określonym w Akcie genewskim.

2. Przepisy ustawy dotyczące przedsiębiorców stosuje się odpowiednio

również do osób prowadzących działalność inną niż działalność gospodarcza.

©Kancelaria Sejmu s. 3/148

14.04.2020

Art. 4. 1. Jeżeli umowa międzynarodowa lub przepisy prawa Unii

Europejskiej obowiązujące bezpośrednio w krajach członkowskich określają

szczególny tryb udzielania ochrony na wynalazki, wzory użytkowe, wzory

przemysłowe, znaki towarowe, oznaczenia geograficzne lub topografie układów

scalonych, w sprawach nieuregulowanych w tej umowie lub w tych przepisach albo

pozostawionych w kompetencji organów krajowych przepisy ustawy stosuje się

odpowiednio.

2. Umowa międzynarodowa lub przepisy, o których mowa w ust. 1,

rozstrzygają w szczególności o tym, w jakim języku lub jakiej formie jest

prowadzone postępowanie związane z udzielaniem ochrony i w jakim języku lub

jakiej formie sporządza się dokumentację zgłoszeń wynalazków, wzorów

użytkowych, wzorów przemysłowych, znaków towarowych, oznaczeń

geograficznych i topografii układów scalonych.

Art. 5. 1. Osoby zagraniczne korzystają z uprawnień wynikających z ustawy

na podstawie umów międzynarodowych.

2. Osoby zagraniczne mogą, jeżeli nie narusza to postanowień umów

międzynarodowych, korzystać z uprawnień wynikających z ustawy na zasadzie

wzajemności. Przesłanki wzajemności, dla celów postępowania przed Urzędem

Patentowym, stwierdza – po zasięgnięciu opinii właściwego ministra – Prezes

Urzędu Patentowego.

Art. 6. 1. Na warunkach określonych w ustawie udzielane są patenty oraz

dodatkowe prawa ochronne na wynalazki, prawa ochronne na wzory użytkowe

i znaki towarowe, a także prawa z rejestracji na wzory przemysłowe, topografie

układów scalonych oraz oznaczenia geograficzne.

2. W sprawach, o których mowa w ust. 1, właściwy jest Urząd Patentowy.

Art. 7. 1. Przedsiębiorcy mogą przewidzieć przyjmowanie projektów

racjonalizatorskich na warunkach określonych w ustalanym przez siebie

regulaminie racjonalizacji.

2. Przedsiębiorca może uznać za projekt racjonalizatorski, w rozumieniu

ustawy, każde rozwiązanie nadające się do wykorzystania, niebędące wynalazkiem

podlegającym opatentowaniu, wzorem użytkowym, wzorem przemysłowym lub

topografią układu scalonego.

©Kancelaria Sejmu s. 4/148

14.04.2020

3. W regulaminie, o którym mowa w ust. 1, przedsiębiorca określa co

najmniej, jakie rozwiązania i przez kogo dokonane uznaje się w przedsiębiorstwie

za projekty racjonalizatorskie, a także sposób załatwiania zgłoszonych projektów

i zasady wynagradzania twórców tych projektów.

Art. 8. 1. Na warunkach określonych w ustawie twórcy wynalazku, wzoru

użytkowego, wzoru przemysłowego oraz topografii układu scalonego przysługuje

prawo do:

1) uzyskania patentu, prawa ochronnego albo prawa z rejestracji;

2) wynagrodzenia;

3) wymieniania go jako twórcy w opisach, rejestrach oraz w innych

dokumentach i publikacjach.

2. Twórca projektu racjonalizatorskiego przyjętego przez przedsiębiorcę do

wykorzystania ma prawo do wynagrodzenia określonego w regulaminie, o którym

mowa w art. 7 ust. 1, obowiązującym w dniu zgłoszenia projektu, chyba że wydany

później regulamin jest dla twórcy korzystniejszy. Przepis ust. 1 pkt 3 stosuje się

odpowiednio.

3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się także do współtwórcy.

Art. 9. Przedstawiciele organizacji społecznych, do których zakresu działania

należą sprawy popierania własności przemysłowej, mogą zgodnie ze swoimi

statutami udzielać pomocy twórcom projektów wynalazczych i występować w ich

interesie przed organami wymiaru sprawiedliwości oraz, z zastrzeżeniem art. 236,

przed Urzędem Patentowym.

TYTUŁ II

Wynalazki, wzory użytkowe i wzory przemysłowe

DZIAŁ I

Przepisy wspólne

Art. 10. 1. Wydanie decyzji o udzieleniu patentu na wynalazek oraz prawa

ochronnego na wzór użytkowy następuje po sprawdzeniu przez Urząd Patentowy,

w ustalonym zakresie, czy są spełnione warunki wymagane do uzyskania patentu

lub prawa ochronnego.

©Kancelaria Sejmu s. 5/148

14.04.2020

2. Wydanie decyzji o udzieleniu prawa z rejestracji wzoru przemysłowego

następuje po sprawdzeniu w Urzędzie Patentowym prawidłowości zgłoszenia tego

wzoru.

Art. 11. 1. Prawo do uzyskania patentu na wynalazek albo prawa ochronnego

na wzór użytkowy, jak również prawa z rejestracji wzoru przemysłowego

przysługuje, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, twórcy.

2. Współtwórcom wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego

uprawnienie do uzyskania patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji

przysługuje wspólnie.

3. W razie dokonania wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru

przemysłowego w wyniku wykonywania przez twórcę obowiązków ze stosunku

pracy albo z realizacji innej umowy, prawo, o którym mowa w ust. 1, przysługuje

pracodawcy lub zamawiającemu, chyba że strony ustaliły inaczej.

4. W umowie pomiędzy przedsiębiorcami może być określony podmiot,

któremu przysługiwać będą prawa, o których mowa w ust. 1, w razie dokonania

wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego w związku

z wykonywaniem tej umowy.

5. W razie dokonania wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru

przemysłowego przez twórcę przy pomocy przedsiębiorcy, przedsiębiorca ten

może korzystać z tego wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego

we własnym zakresie. W umowie o udzielenie pomocy strony mogą ustalić, że

przedsiębiorcy przysługuje w całości lub części prawo, o którym mowa w ust. 1.

Art. 12. 1. Prawo do uzyskania patentu na wynalazek, prawa ochronnego na

wzór użytkowy albo prawa z rejestracji wzoru przemysłowego jest zbywalne

i podlega dziedziczeniu.

2. Umowa o przeniesienie prawa, o którym mowa w ust. 1, wymaga, pod

rygorem nieważności, zachowania formy pisemnej.

Art. 13. 1. Pierwszeństwo do uzyskania patentu, prawa ochronnego albo

prawa z rejestracji oznacza się, z uwzględnieniem art. 14 i art. 151, według daty

zgłoszenia wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego w Urzędzie

Patentowym.

©Kancelaria Sejmu s. 6/148

14.04.2020

2. Zgłoszenie uważa się za dokonane, z zastrzeżeniem art. 31 ust. 4, w dniu,

w którym wpłynęło ono do Urzędu Patentowego z zachowaniem formy pisemnej

również za pomocą telefaksu lub w postaci elektronicznej.

3. W przypadku przesłania zgłoszenia telefaksem oryginał zgłoszenia

powinien wpłynąć do Urzędu Patentowego w terminie 30 dni od daty nadania

zgłoszenia telefaksem. Termin ten nie podlega przywróceniu.

4. Jeżeli zgłoszenie przesłane telefaksem jest nieczytelne lub nie jest tożsame

z dostarczonym oryginałem, za datę zgłoszenia uznaje się dzień, w którym zgodnie

z ust. 3 został dostarczony oryginał.

5. Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio, gdy oryginał zostanie dostarczony

po terminie, o którym mowa w ust. 3; w takim przypadku zgłoszenie przesłane

telefaksem uznaje się za niebyłe.

6. W przypadku gdy zgłoszenie przesłane w postaci elektronicznej zawiera

szkodliwe oprogramowanie, Urząd Patentowy nie jest zobowiązany do otwierania

takiej korespondencji i jej dalszego przetwarzania. W takim przypadku, a także gdy

przesłane zgłoszenie jest nieczytelne, nie powstaje skutek, o którym mowa w ust.

1.

7. Przez postać elektroniczną zgłoszenia należy rozumieć postać ustaloną przy

przesyłaniu zgłoszenia przy zastosowaniu sieci telekomunikacyjnej lub na

informatycznym nośniku danych w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 17 lutego

2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne

(Dz. U. z 2019 r. poz. 700, 730, 848, 1590 i 2294).

8. W przypadkach, o których mowa w ust. 6, o ile nieczytelne są niektóre

z części zgłoszenia, uważa się, że nie zostały one złożone. Przepisy art. 31 ust. 3–

5 stosuje się odpowiednio.

9. Urząd Patentowy powiadamia niezwłocznie zgłaszającego, przy użyciu

takiego samego środka przekazu, że zgłoszenie przesłane telefaksem jest w całości

lub części nieczytelne albo też zaszedł jeden z przypadków, o których mowa w ust.

6 lub 8, w przypadku gdy możliwe jest ustalenie adresu poczty elektronicznej lub

tożsamości zgłaszającego i jego adresu oraz nie zagraża to bezpieczeństwu systemu

teleinformatycznego Urzędu Patentowego, w rozumieniu art. 2 pkt 3 ustawy z dnia

18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz. U. z 2019 r. poz. 123

©Kancelaria Sejmu s. 7/148

14.04.2020

i 730), i pozwalają na to względy techniczne użytego przez zgłaszającego środka

przekazu.

Art. 14. Pierwszeństwo do uzyskania patentu, prawa ochronnego albo prawa

z rejestracji przysługuje w Rzeczypospolitej Polskiej, na zasadach określonych

w umowach międzynarodowych, według daty pierwszego prawidłowego

zgłoszenia wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego we

wskazanym państwie, jeżeli od tej daty zgłoszenie w Urzędzie Patentowym

dokonane zostanie w okresie:

1) 12 miesięcy – w przypadku zgłoszeń wynalazków i wzorów użytkowych;

2) 6 miesięcy – w przypadku zgłoszeń wzorów przemysłowych.

Art. 15. (uchylony)

Art. 151. 1. Pierwszeństwo do uzyskania patentu, prawa ochronnego albo

prawa z rejestracji oznacza się, na zasadach określonych w umowach

międzynarodowych, według daty wystawienia wynalazku, wzoru użytkowego albo

wzoru przemysłowego w Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, na wystawie

międzynarodowej oficjalnej lub oficjalnie uznanej, jeżeli zgłoszenie w Urzędzie

Patentowym tego wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego

zostanie dokonane w okresie 6 miesięcy od tej daty.

2. Pierwszeństwo do uzyskania w Rzeczypospolitej Polskiej prawa

ochronnego na wzór użytkowy albo prawa z rejestracji wzoru przemysłowego

oznacza się także według daty wystawienia wzoru użytkowego albo wzoru

przemysłowego na innej niż określona w ust. 1 wystawie w Rzeczypospolitej

Polskiej, wskazanej przez Prezesa Urzędu Patentowego w drodze obwieszczenia w

Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, jeżeli

zgłoszenie w Urzędzie Patentowym tego wzoru użytkowego albo wzoru

przemysłowego zostanie dokonane w okresie 6 miesięcy od tej daty.

3. Wystawa, o której mowa w ust. 2, ma dawać rękojmię jej wiarygodności,

w szczególności posiadać ustaloną renomę i długoletnią tradycję.

4. Z inicjatywą wskazania wystawy, o której mowa w ust. 2, występuje

właściwy minister, wojewoda lub podmiot zawodowo zajmujący się organizacją

wystaw, o których mowa w ust. 2.

©Kancelaria Sejmu s. 8/148

14.04.2020

Art. 16. Jeżeli wynalazek, wzór użytkowy albo wzór przemysłowy, będący

przedmiotem pierwszego prawidłowego zgłoszenia, był wcześniej wystawiony na

wystawie i korzystał, od dnia wystawienia do dnia zgłoszenia, z ochrony

tymczasowej przewidzianej w Konwencji paryskiej, pierwszeństwo do uzyskania

patentu, prawa ochronnego albo prawa z rejestracji, o którym mowa w art. 14, oraz

początek przewidzianych tam terminów do dokonania zgłoszenia w Urzędzie

Patentowym oznacza się według daty wystawienia tego wynalazku, wzoru

użytkowego albo wzoru przemysłowego na wystawie.

Art. 17. 1. Pierwszeństwo, o którym mowa w art. 14 i art. 151 (uprzednie

pierwszeństwo), jest zbywalne i podlega dziedziczeniu.

2. Umowa o przeniesienie pierwszeństwa, o którym mowa w ust. 1, wymaga

pod rygorem nieważności zachowania formy pisemnej.

Art. 18. Jeżeli zgłoszenia wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru

przemysłowego dokonały niezależnie od siebie co najmniej dwie osoby, które

korzystają z pierwszeństwa oznaczonego tą samą datą, prawo do uzyskania patentu,

prawa ochronnego lub prawa z rejestracji przysługuje każdej z tych osób.

Art. 19. 1. Na wniosek zgłaszającego Urząd Patentowy wydaje, w celu

zastrzeżenia pierwszeństwa, o którym mowa w art. 14, dowód dokonania

zgłoszenia wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego w Urzędzie

Patentowym (dowód pierwszeństwa).

2. Podstawą sporządzenia dowodu pierwszeństwa może być tylko zgłoszenie

spełniające wymagania określone w ustawie, jako dające podstawę do uznania go

za dokonane.

Art. 20. Twórca wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego

uprawniony do uzyskania patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji może

przenieść to prawo nieodpłatnie lub za uzgodnioną zapłatą na rzecz przedsiębiorcy

albo przekazać mu wynalazek, wzór użytkowy albo wzór przemysłowy do

korzystania.

Art. 21. W przypadku przekazania wynalazku, wzoru użytkowego albo

wzoru przemysłowego do korzystania zgodnie z art. 20, z dniem jego

przedstawienia na piśmie następuje przejście na przedsiębiorcę prawa do uzyskania

patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji, pod warunkiem przyjęcia

©Kancelaria Sejmu s. 9/148

14.04.2020

wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego przez przedsiębiorcę do

wykorzystania i zawiadomienia o tym twórcy w terminie 1 miesiąca, chyba że

strony ustalą inny termin.

Art. 22. 1. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, twórca wynalazku, wzoru

użytkowego albo wzoru przemysłowego ma prawo do wynagrodzenia za

korzystanie z tego wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego

przez przedsiębiorcę, gdy prawo korzystania z niego bądź prawo do uzyskania

patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji przysługuje przedsiębiorcy na

podstawie art. 11 ust. 3 i 5 lub art. 21.

2. Jeżeli strony nie uzgodniły wysokości wynagrodzenia, wynagrodzenie to

ustala się w słusznej proporcji do korzyści przedsiębiorcy z wynalazku, wzoru

użytkowego albo wzoru przemysłowego, z uwzględnieniem okoliczności, w jakich

wynalazek, wzór użytkowy albo wzór przemysłowy został dokonany,

a w szczególności zakresu udzielonej twórcy pomocy przy dokonaniu wynalazku,

wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego oraz zakresu obowiązków

pracowniczych twórcy w związku z dokonaniem wynalazku, wzoru użytkowego

albo wzoru przemysłowego.

3. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, wynagrodzenie wypłaca się w całości lub

w częściach.

4. Całość wynagrodzenia wypłaca się najpóźniej w terminie dwóch miesięcy

od dnia uzyskania pierwszych korzyści z wynalazku, wzoru użytkowego albo

wzoru przemysłowego. W przypadku wypłaty wynagrodzenia w częściach jego

pierwszą część wypłaca się w terminie, o którym mowa w zdaniu poprzednim, a

pozostałe części – najpóźniej w terminie dwóch miesięcy po upływie każdego roku,

jednak w terminie nie dłuższym niż 5 lat, licząc od dnia uzyskania pierwszych

korzyści.

Art. 23. Wynagrodzenie twórcy wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru

przemysłowego, określone i wypłacone na podstawie przepisów art. 22 ust. 2 i 3,

powinno być podwyższone, jeżeli korzyści osiągnięte przez przedsiębiorcę okażą

się znacząco wyższe od korzyści przyjętych za podstawę do ustalenia wypłaconego

wynagrodzenia.

©Kancelaria Sejmu s. 10/148

14.04.2020

DZIAŁ II

Wynalazki i patenty

Rozdział 1

Wynalazek

Art. 24. Patenty są udzielane – bez względu na dziedzinę techniki – na

wynalazki, które są nowe, posiadają poziom wynalazczy i nadają się do

przemysłowego stosowania.

Art. 25. 1. Wynalazek uważa się za nowy, jeśli nie jest on częścią stanu

techniki.

2. Przez stan techniki rozumie się wszystko to, co przed datą, według której

oznacza się pierwszeństwo do uzyskania patentu, zostało udostępnione do

wiadomości powszechnej w formie pisemnego lub ustnego opisu, przez

stosowanie, wystawienie lub ujawnienie w inny sposób.

3. Za stanowiące część stanu techniki uważa się również informacje zawarte

w zgłoszeniach wynalazków lub wzorów użytkowych, korzystających

z wcześniejszego pierwszeństwa, nieudostępnione do wiadomości powszechnej,

pod warunkiem ich ogłoszenia w sposób określony w ustawie.

4. Przepisy ust. 1–3 nie wyłączają możliwości udzielenia patentu na

wynalazek dotyczący substancji lub mieszanin stanowiących część stanu techniki

do zastosowania lub zastosowania w ściśle określony sposób w sposobach leczenia

lub diagnostyki, o których mowa w art. 29 ust. 1 pkt 3, pod warunkiem że takie

zastosowanie nie stanowi części stanu techniki.

5. Przepisy ust. 1 i 2 nie wyłączają możliwości udzielenia patentu na

wynalazek, jeżeli jego ujawnienie nastąpiło nie wcześniej niż sześć miesięcy przed

dniem dokonania zgłoszenia wynalazku i było spowodowane oczywistym

nadużyciem w stosunku do zgłaszającego lub jego poprzednika prawnego.

Art. 26. 1. Wynalazek uważa się za posiadający poziom wynalazczy, jeżeli

wynalazek ten nie wynika dla znawcy, w sposób oczywisty, ze stanu techniki.

2. Przy ocenie poziomu wynalazczego nie uwzględnia się zgłoszeń, o których

mowa w art. 25 ust. 3.

©Kancelaria Sejmu s. 11/148

14.04.2020

Art. 27. Wynalazek uważany jest za nadający się do przemysłowego

stosowania, jeżeli według wynalazku może być uzyskiwany wytwór lub

wykorzystywany sposób, w rozumieniu technicznym, w jakiejkolwiek działalności

przemysłowej, nie wykluczając rolnictwa.

Art. 28. 1. Za wynalazki nie uważa się w szczególności:

1) odkryć, teorii naukowych i metod matematycznych;

2) wytworów o charakterze jedynie estetycznym;

3) schematów, zasad i metod przeprowadzania procesów myślowych,

rozgrywania gier lub prowadzenia działalności gospodarczej;

4) (uchylony)

41) wytworów lub sposobów, których:

a) możliwość wykorzystania nie może być wykazana lub

b) wykorzystanie nie przyniesie rezultatu spodziewanego przez

zgłaszającego

– w świetle powszechnie przyjętych i uznanych zasad nauki;

5) programów komputerowych;

6) przedstawienia informacji.

2. Przedmiotu lub działalności, o których mowa w ust. 1 pkt 1–3, 5 i 6, nie

uważa się za wynalazki, o ile zgłoszenie dotyczy przedmiotu lub działalności jako

takich.

Art. 29. 1. Patentów nie udziela się na:

1) wynalazki, których wykorzystywanie byłoby sprzeczne z porządkiem

publicznym lub dobrymi obyczajami; nie uważa się za sprzeczne

z porządkiem publicznym korzystanie z wynalazku tylko dlatego, że jest

zabronione przez prawo;

2) odmiany roślin lub rasy zwierząt oraz czysto biologiczne sposoby hodowli

roślin lub zwierząt, a także wytwory uzyskiwane takimi sposobami; przepis

ten nie ma zastosowania do sposobów mikrobiologicznych lub innych

sposobów technicznych ani do wytworów uzyskiwanych takimi sposobami,

o ile nie są to odmiany roślin lub rasy zwierząt;

3) sposoby leczenia ludzi i zwierząt metodami chirurgicznymi lub

terapeutycznymi oraz sposoby diagnostyki stosowane na ludziach lub

©Kancelaria Sejmu s. 12/148

14.04.2020

zwierzętach; przepis ten nie dotyczy produktów, a w szczególności substancji

lub mieszanin stosowanych w diagnostyce lub leczeniu.

2. Sposób hodowli roślin lub zwierząt, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, jest

czysto biologiczny, jeżeli w całości składa się ze zjawisk naturalnych, takich jak

krzyżowanie lub selekcjonowanie.

Art. 30. Uprawniony z patentu może uzyskać patent na ulepszenie lub

uzupełnienie wynalazku, które posiada cechy wynalazku, a nie może być

stosowane samoistnie (patent dodatkowy). Można również uzyskać patent

dodatkowy do już uzyskanego patentu dodatkowego.

Rozdział 2

Zgłoszenie wynalazku

Art. 31. 1. Zgłoszenie wynalazku w celu uzyskania patentu powinno

obejmować:

1) podanie zawierające co najmniej oznaczenie zgłaszającego, określenie

przedmiotu zgłoszenia oraz wniosek o udzielenie patentu lub patentu

dodatkowego;

2) opis wynalazku ujawniający jego istotę;

3) zastrzeżenie lub zastrzeżenia patentowe;

4) skrót opisu.

2. Zgłoszenie wynalazku, o którym mowa w ust. 1, powinno także zawierać

rysunki, jeżeli są one niezbędne do zrozumienia wynalazku.

3. Zgłoszenie wynalazku, które obejmuje co najmniej podanie oraz części

wyglądające zewnętrznie na opis wynalazku i na zastrzeżenie lub zastrzeżenia

patentowe, daje podstawę do uznania zgłoszenia za dokonane.

4. Urząd Patentowy wyznacza postanowieniem, pod rygorem umorzenia

postępowania, termin do uzupełnienia zgłoszenia, jeżeli stwierdzi, że nie zawiera

ono wszystkich części, o których mowa w ust. 3. Zgłoszenie uważa się za dokonane

w dniu wpłynięcia do Urzędu Patentowego ostatniego brakującego dokumentu.

5. Urząd Patentowy, jeżeli stwierdzi, że zgłoszenie wynalazku nie zawiera

rysunków, na które w zgłoszeniu powołuje się zgłaszający, wzywa

postanowieniem, pod rygorem uznania za niebyłe powołania się na rysunki, do

uzupełnienia zgłoszenia w wyznaczonym terminie. Zgłoszenie uważa się za

©Kancelaria Sejmu s. 13/148

14.04.2020

dokonane w dniu wpłynięcia do Urzędu Patentowego ostatniego brakującego

rysunku.

Art. 32. Jeżeli zgłaszający nie jest twórcą wynalazku, powinien w podaniu

wskazać twórcę i podstawę swego prawa do uzyskania patentu.

Art. 33. 1. Z zastrzeżeniem art. 936 ust. 1, opis wynalazku, o którym mowa

w art. 31 ust. 1 pkt 2, powinien przedstawiać wynalazek na tyle jasno

i wyczerpująco, aby znawca mógł ten wynalazek urzeczywistnić. W szczególności

opis zawiera tytuł odpowiadający przedmiotowi wynalazku, określa dziedzinę

techniki, której wynalazek dotyczy, a także znany zgłaszającemu stan techniki, oraz

wskazuje problem techniczny do rozwiązania, a także przedstawia w sposób

szczegółowy przedmiot rozwiązania, z objaśnieniem figur rysunków, jeżeli

zgłoszenie zawiera rysunki, i przykładem lub przykładami realizacji bądź

stosowania wynalazku.

2. (uchylony)

3. Zastrzeżenia patentowe, o których mowa w art. 31 ust. 1 pkt 3, określają

zastrzegany wynalazek i zakres żądanej ochrony przez podanie cech technicznych

rozwiązania odnoszących się do składu lub struktury wytworu, czynności oraz

środków technicznych sposobu, budowy lub związków konstrukcyjnych

urządzenia bądź nowego zastosowania znanego wytworu.

31. Zastrzeżenia patentowe, o których mowa w art. 31 ust. 1 pkt 3, powinny

być jasne i zwięzłe oraz w całości poparte opisem wynalazku. Każde zastrzeżenie

powinno być ujęte w jednym zdaniu lub równoważniku zdania.

4. Oprócz zastrzeżenia niezależnego lub zastrzeżeń niezależnych, które

powinny przedstawiać ogół cech zgłaszanego wynalazku bądź kilku wynalazków,

ujętych zgodnie z art. 34 w jednym zgłoszeniu, w zgłoszeniu może występować

odpowiednia liczba zastrzeżeń zależnych dla przedstawienia wariantów wynalazku

lub sprecyzowania cech wymienionych w zastrzeżeniu niezależnym lub innym

zastrzeżeniu zależnym.

41. Wzajemne powiązanie w układzie zastrzeżenia niezależnego i zastrzeżeń

zależnych powinno być wyraźnie przedstawione w zgłoszeniu.

5. Skrót opisu, o którym mowa w art. 31 ust. 1 pkt 4, powinien zawierać

zwięzłą i jasną informację określającą przedmiot i charakterystyczne cechy

©Kancelaria Sejmu s. 14/148

14.04.2020

techniczne wynalazku oraz wskazanie jego przeznaczenia, jeżeli nie wynika to

z określenia samego przedmiotu. Przepis art. 936 ust. 1 stosuje się odpowiednio.

6. Rysunki, o których mowa w art. 31 ust. 2, powinny w sposób czytelny,

w połączeniu z opisem i zastrzeżeniami patentowymi, odtwarzać przedmiot

wynalazku w ujęciu schematycznym, bez tekstu, z wyjątkiem pojedynczych

wyrazów, gdy są one konieczne. Zgłoszenie może zawierać kilka arkuszy

rysunków. Na jednym arkuszu może znajdować się więcej niż jedna figura, lecz

wyraźnie oddzielona jedna od drugiej.

Art. 34. 1. Zgłoszenie wynalazku może obejmować jeden lub więcej

wynalazków połączonych ze sobą w taki sposób, że stanowią wyraźnie jeden

pomysł wynalazczy (jednolitość wynalazku).

2. Kilka wynalazków ujętych w jednym zgłoszeniu spełnia wymóg

jednolitości, jeżeli istnieje między nimi związek techniczny oparty na jednej cesze

technicznej lub wielu wspólnych lub wzajemnie sobie odpowiadających cechach

technicznych spośród tych, które określają wkład wnoszony przez każdy

z wynalazków do stanu techniki.

Art. 35. 1. Jeżeli zgłaszający chce skorzystać z uprzedniego pierwszeństwa,

powinien w podaniu złożyć stosowne oświadczenie oraz dołączyć dowód

potwierdzający zgłoszenie wynalazku we wskazanym państwie bądź wystawienie

go na określonej wystawie. Dowód taki może być również złożony w ciągu trzech

miesięcy od daty zgłoszenia. Późniejsze złożenie takiego oświadczenia albo

dowodu nie skutkuje przyznaniem pierwszeństwa.

2. (uchylony)

3. (uchylony)

4. Zgłaszający obowiązany jest w terminie trzech miesięcy od daty zgłoszenia

wynalazku nadesłać tłumaczenie dowodu, o którym mowa w ust. 1, na język polski

lub na inny język, jeżeli wynika to z umowy międzynarodowej lub przepisów,

o których mowa w art. 4.

5. Urząd Patentowy wzywa postanowieniem, pod rygorem odmowy

przyznania uprzedniego pierwszeństwa, do uzupełnienia zgłoszenia wynalazku

w wyznaczonym terminie, jeżeli stwierdzi, że nie zawiera ono tłumaczenia,

o którym mowa w ust. 4.

©Kancelaria Sejmu s. 15/148

14.04.2020

6. Zgłaszający, który nabył prawo do korzystania z uprzedniego

pierwszeństwa przysługującego ze zgłoszenia bądź wystawienia wynalazku

dokonanego przez inną osobę, powinien w terminie trzech miesięcy od daty

zgłoszenia wynalazku nadesłać oświadczenie o podstawie korzystania

z uprzedniego pierwszeństwa. Przepis ust. 5 stosuje się odpowiednio.

Art. 36. Do zgłoszenia dokonanego w celu uzyskania patentu zgłaszający

powinien dołączyć również inne niż wymienione w art. 31, 32 i 35 dokumenty

i oświadczenia, jeżeli jest to niezbędne do uzasadnienia twierdzeń i żądań

zawartych w zgłoszeniu. Wszystkie części zgłoszenia mogą być złożone w jednym

egzemplarzu, z wyjątkiem opisu wynalazku, zastrzeżeń patentowych, rysunków

oraz skrótu opisu, składanych w liczbie i formie uzasadnionej potrzebą

postępowania oraz ujednolicenia dokumentacji.

Art. 37. Do czasu wydania przez Urząd Patentowy decyzji ostatecznej

w sprawie udzielenia patentu zgłaszający może wprowadzać uzupełnienia

i poprawki do zgłoszenia wynalazku, które nie mogą wykraczać poza to, co zostało

ujawnione w dniu dokonania zgłoszenia jako przedmiot rozwiązania w opisie

zgłoszeniowym wynalazku obejmującym opis wynalazku, zastrzeżenia patentowe

i rysunki.

Art. 38. 1. W toku rozpatrywania zgłoszenia wynalazku lub w okresie dwóch

miesięcy od daty uprawomocnienia się decyzji o odmowie udzielenia patentu

zgłaszający może złożyć wniosek o udzielenie prawa ochronnego na wzór

użytkowy. Takie zgłoszenie wzoru użytkowego uważa się za dokonane w dniu

zgłoszenia wynalazku.

2. Zgłoszenie wzoru użytkowego, o którym mowa w ust. 1, musi spełniać

odpowiednio wymagania, o których mowa w art. 31 ust. 1 oraz art. 97 ust. 2 i 3.

Art. 39. 1. W razie dokonania zgłoszenia wynalazku z naruszeniem przepisu

o jednolitości wynalazku, dokonane następnie, na wezwanie Urzędu Patentowego,

oddzielne zgłoszenia wynalazków (zgłoszenia wydzielone) uważa się za dokonane

w dniu zgłoszenia pierwotnego.

2. Jeżeli zgłaszający złoży oddzielne zgłoszenia wynalazków bez wezwania

Urzędu Patentowego, w przypadku gdy zgłoszenie pierwotne nie spełniało wymogu

jednolitości, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio.

©Kancelaria Sejmu s. 16/148

14.04.2020

3. Urząd Patentowy odmawia, w drodze postanowienia, przyznania

zgłoszeniu wydzielonemu daty zgłoszenia pierwotnego, jeżeli uzna, że zgłoszenie

to nie dotyczy wynalazku ujawnionego w zgłoszeniu pierwotnym lub zgłoszenie to

spełniało wymóg jednolitości. Przepisy art. 37 oraz art. 49 ust. 2 stosuje się

odpowiednio.

Art. 391. 1. Zgłoszenie wydzielone powinno spełniać wymagania, o których

mowa w art. 31 ust. 1.

2. W przypadku gdy zgłaszający chce skorzystać z uprzedniego

pierwszeństwa dla zgłoszenia wydzielonego, a oświadczenia w tej sprawie

i dowód, o których mowa w art. 35 ust. 1, wraz z tłumaczeniem, o ile było ono

wymagane, zostały złożone w przewidzianym terminie do akt zgłoszenia

pierwotnego, z którego zgłoszenie zostało wydzielone, powinien w podaniu

potwierdzić te oświadczenia, a także złożyć wraz ze zgłoszeniem wydzielonym

kopię dowodu, o którym mowa w art. 35 ust. 1, lub kopię jego tłumaczenia, o ile

jest ono wymagane. Przepisy art. 35 ust. 5 i 6 stosuje się odpowiednio.

3. Urząd Patentowy wzywa, w drodze postanowienia, pod rygorem odmowy

przyznania uprzedniego pierwszeństwa dla zgłoszenia wydzielonego, do

uzupełnienia zgłoszenia wynalazku w wyznaczonym terminie, jeżeli stwierdzi, że

nie zawiera ono kopii dowodu, o którym mowa w art. 35 ust. 1.

Art. 40. Osoba mająca siedzibę lub miejsce zamieszkania w Rzeczypospolitej

Polskiej może dokonać zgłoszenia wynalazku, w celu uzyskania ochrony za

granicą, za pośrednictwem Urzędu Patentowego, w trybie przewidzianym:

1) umową międzynarodową lub przepisami prawa Unii Europejskiej, o których

mowa w art. 4, albo

2) niniejszą ustawą

– po dokonaniu zgłoszenia tego wynalazku w Urzędzie Patentowym.

Rozdział 3

Rozpatrywanie zgłoszenia wynalazku

Art. 41. 1. Po wpłynięciu zgłoszenia wynalazku Urząd Patentowy nadaje mu

kolejny numer, stwierdza datę wpływu oraz zawiadamia o tym zgłaszającego.

2. Oznaczenie daty dokonania zgłoszenia, w przypadkach, o których mowa

w art. 13 ust. 4 i 5 oraz art. 31 ust. 4 i 5, następuje w drodze postanowienia.

©Kancelaria Sejmu s. 17/148

14.04.2020

Art. 42. 1. Po dokonaniu zgłoszenia wynalazku, zgodnie z art. 31 ust. 3–5,

Urząd Patentowy w toku jego rozpatrywania wydaje, z zastrzeżeniem ust. 2,

postanowienia wzywające zgłaszającego, pod rygorem umorzenia postępowania,

do uzupełnienia zgłoszenia lub usunięcia, w wyznaczonym terminie, wskazanych

braków i istotnych usterek.

2. W przypadku stwierdzenia, że zgłoszenie zostało dokonane z naruszeniem

przepisu o jednolitości wynalazku, Urząd Patentowy wzywa zgłaszającego, w

drodze postanowienia, do złożenia oddzielnych zgłoszeń. Jeżeli zgłoszenia

wydzielone nie wpłyną w wyznaczonym terminie, uważa się, że zgłoszenie

pierwotne dotyczy wynalazku określonego na pierwszym miejscu w zastrzeżeniach

patentowych oraz innych wynalazków spełniających wymóg jednolitości, a

pozostałe wynalazki zostały wycofane przez zgłaszającego.

Art. 43. 1. O zgłoszeniu wynalazku Urząd Patentowy dokonuje ogłoszenia,

z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, niezwłocznie po upływie 18 miesięcy od daty

pierwszeństwa do uzyskania patentu. Zgłaszający może w okresie dwunastu

miesięcy od daty pierwszeństwa złożyć wniosek o dokonanie ogłoszenia

w terminie wcześniejszym.

2. Nie ogłasza się o zgłoszeniu, jeżeli:

1) dotyczy ono wynalazku tajnego;

2) przed terminem ogłoszenia wydana została decyzja ostateczna o umorzeniu

postępowania albo o odmowie udzielenia patentu.

3. W przypadkach, o których mowa w ust. 2, w razie ustania przyczyn

uzasadniających nieogłaszanie o zgłoszeniu wynalazku, Urząd Patentowy dokona

ogłoszenia niezwłocznie po wszczęciu lub wznowieniu postępowania w sprawie.

Art. 44. 1. Od dnia ogłoszenia o zgłoszeniu wynalazku osoby trzecie mogą

zapoznać się z opisem zgłoszeniowym wynalazku. Osoby te mogą do czasu

wydania decyzji w sprawie udzielenia patentu zgłaszać do Urzędu Patentowego

uwagi co do istnienia okoliczności uniemożliwiających jego udzielenie.

2. W opisie zgłoszeniowym zamieszcza się zmiany zastrzeżeń patentowych,

z określeniem daty ich wprowadzenia, jeżeli wpłynęły one do Urzędu Patentowego

co najmniej jeden miesiąc przed ogłoszeniem o zgłoszeniu wynalazku.

©Kancelaria Sejmu s. 18/148

14.04.2020

Art. 45. 1. W okresie poprzedzającym ogłoszenie o zgłoszeniu wynalazku

akta dotyczące tego zgłoszenia nie mogą być bez zgody zgłaszającego ujawnione

ani udostępnione osobom nieuprawnionym.

2. Urząd Patentowy może, jeżeli zgłaszający wyrazi na to zgodę w podaniu

o udzielenie patentu, udostępnić osobom trzecim wyłącznie informację

o dokonaniu tego zgłoszenia, ujawniając numer, datę, tytuł zgłoszenia oraz

zgłaszającego.

3. W toku badania takiego zgłoszenia Urząd Patentowy może, bez zgody

zgłaszającego, zasięgać niezbędnych opinii. Osoby uczestniczące w przygotowaniu

i wydawaniu opinii są obowiązane do nieujawniania danych dotyczących

zgłoszenia.

Art. 46. 1. W uzasadnionych przypadkach Urząd Patentowy, sprawdzając,

czy spełnione zostały ustawowe warunki wymagane do uzyskania patentu, może

wezwać zgłaszającego postanowieniem do nadesłania w wyznaczonym terminie,

pod rygorem umorzenia postępowania, dokumentów i wyjaśnień dotyczących tego

zgłoszenia oraz do wprowadzenia określonych poprawek lub uzupełnień

w dokumentacji zgłoszenia, a także do nadesłania rysunków, które nie są niezbędne

do zrozumienia wynalazku, jeżeli jest to potrzebne dla należytego przedstawienia

wynalazku lub konieczne z innych względów.

2. Jeżeli po wszczęciu postępowania zgłaszający wprowadził do zgłoszenia

uzupełnienia lub poprawki niezgodnie z przepisami ustawy, przepis ust. 1 stosuje

się odpowiednio.

3. Urząd Patentowy może, z zastrzeżeniem ust. 4, wprowadzić poprawki

w dokumentacji zgłoszenia jedynie w celu usunięcia oczywistych pomyłek

i błędów językowych.

4. Urząd Patentowy może w skrócie opisu wynalazku wprowadzić również

inne niż określone w ust. 3 poprawki.

Art. 47. 1. Urząd Patentowy sporządza, w terminie dziewięciu miesięcy od

daty pierwszeństwa, dla każdego zgłoszenia wynalazku podlegającego ogłoszeniu,

sprawozdanie o stanie techniki, obejmujące wykaz publikacji, które będą brane pod

uwagę przy ocenie zgłoszonego wynalazku.

©Kancelaria Sejmu s. 19/148

14.04.2020

11. Przepisu ust. 1 nie stosuje się w zakresie, w jakim dokumentacja

zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1, nie pozwala na przeprowadzenie poszukiwań

w stanie techniki. W takim przypadku Urząd Patentowy powiadamia zgłaszającego

o przyczynach niesporządzenia w tym zakresie sprawozdania, o którym mowa w

ust. 1.

2. Niezwłocznie po sporządzeniu sprawozdania, o którym mowa w ust. 1,

Urząd Patentowy przekazuje je zgłaszającemu.

3. Wraz ze sprawozdaniem, o którym mowa w ust. 1, Urząd Patentowy

sporządza wstępną ocenę dotyczącą wymogu jednolitości zgłoszenia i spełnienia

warunków wymaganych do uzyskania patentu. Urząd Patentowy przekazuje

wstępną ocenę zgłaszającemu niezwłocznie po jej sporządzeniu. Udostępnienie

wstępnej oceny osobom trzecim przed publikacją zgłoszenia jest niedopuszczalne.

4. Po dokonaniu ogłoszenia, o którym mowa w art. 43, Urząd Patentowy

może udostępnić osobom trzecim wyłącznie sprawozdanie, o którym mowa

w ust. 1.

5. Zgłaszający może wystąpić do Urzędu Patentowego z wnioskiem

o przeprowadzenie poszukiwania typu międzynarodowego, o którym mowa

w art. 15 ust. 5 Układu o współpracy patentowej, sporządzonego w Waszyngtonie

dnia 19 czerwca 1970 r., poprawionego dnia 2 października 1979 r. i zmienionego

dnia 3 lutego 1984 r. (Dz. U. z 1991 r. poz. 303 oraz z 1994 r. poz. 330), oraz

o sporządzenie sprawozdania z tego poszukiwania.

6. Urząd Patentowy bierze pod uwagę przy ocenie zgłoszonego wynalazku

sprawozdanie z poszukiwania typu międzynarodowego, o którym mowa w ust. 5,

o ile sprawozdanie to zostanie złożone do akt zgłoszenia wynalazku przez

zgłaszającego przed zakończeniem postępowania w sprawie udzielenia patentu.

7. Do poszukiwań typu międzynarodowego prowadzonych przez Urząd

Patentowy przepisy ust. 1–4 stosuje się odpowiednio.

Art. 48. Urząd Patentowy wydaje postanowienie o odmowie przyznania

uprzedniego pierwszeństwa w całości lub w części, jeżeli stwierdzi, że:

1) zgłaszający nie jest uprawniony do korzystania z uprzedniego pierwszeństwa;

2) zgłoszenie dokonane za granicą, na którym zgłaszający opiera swoje

zastrzeżenie uprzedniego pierwszeństwa, nie jest pierwszym zgłoszeniem

w rozumieniu przepisu art. 14;

©Kancelaria Sejmu s. 20/148

14.04.2020

3) wystawa, na której wystawienie jest podstawą zastrzeżenia uprzedniego

pierwszeństwa przez zgłaszającego, nie spełnia wymagań określonych w art.

151;

4) wynalazek zgłoszony w Urzędzie Patentowym lub odpowiednia część tego

wynalazku różni się od wynalazku, do którego zgłaszającemu przysługuje

uprzednie pierwszeństwo;

5) zgłaszający uchybił przewidzianym w art. 14 i art. 151 terminom dla

dokonania zgłoszenia albo terminowi dla złożenia dowodu pierwszeństwa lub

innego dokumentu bądź oświadczenia wymaganego do uzyskania

pierwszeństwa lub

6) zgłaszający złożył, z naruszeniem przepisu art. 35, oświadczenie

o korzystaniu z uprzedniego pierwszeństwa.

Art. 49. 1. Jeżeli Urząd Patentowy stwierdzi, że:

1) nie zostały spełnione warunki wymagane do uzyskania patentu lub

2) wynalazek nie został przedstawiony na tyle jasno i wyczerpująco, aby znawca

mógł ten wynalazek urzeczywistnić, lub

3) zastrzeżenia patentowe nie określają przedmiotu żądanej ochrony w sposób

jasny i zwięzły lub nie są w całości poparte opisem wynalazku

– wydaje decyzję o odmowie udzielenia patentu.

2. Przed wydaniem decyzji, o której mowa w ust. 1, Urząd Patentowy

wyznacza zgłaszającemu termin do zajęcia stanowiska co do zebranych dowodów

i materiałów mogących świadczyć o istnieniu przeszkód do uzyskania patentu.

Dowody i materiały udostępnia się zgłaszającemu w języku ich sporządzenia i

mogą one wykraczać poza wykaz objęty sprawozdaniem o stanie techniki.

Art. 50. 1. Przepisy art. 49 stosuje się także, z zastrzeżeniem ust. 2, gdy brak

ustawowych warunków wymaganych do uzyskania patentu dotyczy tylko części

zgłoszenia, a zgłaszający nie ograniczy zakresu przedmiotowego żądanej ochrony.

2. W przypadku gdy brak ustawowych warunków wymaganych do uzyskania

patentu dotyczy tylko niektórych wynalazków, ujętych w jednym zgłoszeniu,

a zgłaszający nie ograniczy zakresu żądanej ochrony, Urząd Patentowy w pierwszej

kolejności odmawia udzielenia patentu na te wynalazki. Po uprawomocnieniu się

decyzji w tej sprawie Urząd Patentowy wydaje postanowienie wzywające

©Kancelaria Sejmu s. 21/148

14.04.2020

zgłaszającego, pod rygorem umorzenia postępowania, do dokonania odpowiednich

zmian w opisie zgłoszeniowym.

Art. 51. Decyzję, o której mowa w art. 49 ust. 1, Urząd Patentowy może

wydać przed ogłoszeniem o zgłoszeniu.

Art. 52. 1. Urząd Patentowy wydaje decyzję o udzieleniu patentu, jeżeli

zostały spełnione ustawowe warunki do jego uzyskania.

2. Udzielenie patentu następuje pod warunkiem uiszczenia opłaty za pierwszy

okres ochrony. W razie nieuiszczenia opłaty w wyznaczonym terminie, Urząd

Patentowy stwierdza wygaśnięcie decyzji o udzieleniu patentu.

Art. 53. Udzielone patenty podlegają wpisowi do rejestru patentowego.

Art. 54. 1. Udzielenie patentu stwierdza się przez wydanie dokumentu

patentowego.

2. Częścią składową dokumentu patentowego jest opis patentowy obejmujący

opis wynalazku, zastrzeżenia patentowe i rysunki. Opis patentowy jest

publikowany przez Urząd Patentowy.

Art. 55. 1. Sprostowanie opisu patentowego może dotyczyć tylko

oczywistych pomyłek albo błędów drukarskich.

2. W postanowieniu o sprostowaniu Urząd Patentowy określa jednocześnie,

czy i w jakim zakresie:

1) powinna nastąpić ponowna publikacja opisu;

2) uprawniony jest obowiązany pokryć koszty związane z ponowną publikacją

opisu.

3. Informację o sprostowaniu opisu patentowego ogłasza się

w „Wiadomościach Urzędu Patentowego”.

Rozdział 4

Wynalazek tajny

Art. 56. 1. Wynalazek dokonany przez obywatela polskiego może być uznany

za tajny, jeżeli dotyczy obronności lub bezpieczeństwa Państwa.

2. Wynalazkami dotyczącymi obronności Państwa są w szczególności rodzaje

broni lub sprzętu wojskowego oraz sposoby walki.

©Kancelaria Sejmu s. 22/148

14.04.2020

3. Wynalazkami dotyczącymi bezpieczeństwa Państwa są w szczególności

środki techniczne stosowane przez służby państwowe uprawnione do wykonywania

czynności operacyjno-rozpoznawczych, a także nowe rodzaje wyposażenia

i sprzętu oraz sposoby ich wykorzystywania przez te służby.

Art. 57. 1. Wynalazkiem tajnym jest wynalazek stanowiący informację

niejawną, której nadano klauzule: „ściśle tajne”, „tajne”, „poufne” lub

„zastrzeżone”.

2. O tajności wynalazku dotyczącego obronności lub bezpieczeństwa Państwa

postanawiają, odpowiednio, Minister Obrony Narodowej, minister właściwy do

spraw wewnętrznych lub Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego.

Art. 58. 1. Zgłoszenia wynalazku tajnego w Urzędzie Patentowym można

dokonać tylko w celu zastrzeżenia pierwszeństwa do uzyskania patentu. W okresie,

w jakim zgłoszony wynalazek pozostaje tajny, Urząd Patentowy nie rozpatruje tego

zgłoszenia.

2. Jeżeli postanowienie o tajności wynalazku zostało podjęte po wpłynięciu

zgłoszenia do Urzędu Patentowego, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio.

Art. 59. 1. Prawo do uzyskania patentu na wynalazek tajny zgłoszony

w Urzędzie Patentowym w celu zastrzeżenia pierwszeństwa przechodzi, za

odszkodowaniem, na Skarb Państwa reprezentowany odpowiednio przez Ministra

Obrony Narodowej, ministra właściwego do spraw wewnętrznych lub Szefa

Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego.

2. Wysokość odszkodowania, o którym mowa w ust. 1, określa się według

wartości rynkowej wynalazku.

3. Jeżeli strony nie uzgodniły wysokości i warunków wypłaty

odszkodowania, o którym mowa w ust. 1, odszkodowanie to, ustalone odpowiednio

przez Ministra Obrony Narodowej, ministra właściwego do spraw wewnętrznych

lub Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, wypłaca się ze środków budżetu

Państwa jednorazowo lub w częściach co roku, jednak nie dłużej niż przez 5 lat.

Art. 60. 1. O uznaniu, że wynalazek przestał być wynalazkiem tajnym,

postanawia odpowiednio Minister Obrony Narodowej, minister właściwy do spraw

wewnętrznych lub Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego. W tym

przypadku, na wniosek właściwego organu, Urząd Patentowy wszczyna albo

©Kancelaria Sejmu s. 23/148

14.04.2020

wznawia postępowanie o udzielenie patentu, jeżeli nie upłynął jeszcze okres 20 lat

od daty zgłoszenia wynalazku.

2. Zgłoszenia wynalazków tajnych uważa się za niebyłe po upływie okresu,

o którym mowa w ust. 1.

Art. 61. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje

wynalazków dotyczących obronności lub bezpieczeństwa Państwa oraz tryb

postępowania z takimi wynalazkami, zarówno przed stwierdzeniem przez

właściwy organ, czy są to wynalazki tajne, jak też po wydaniu postanowienia o ich

tajności.

Art. 62. 1. Urząd Patentowy przesyła Ministrowi Obrony Narodowej,

ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych oraz Szefowi Agencji

Bezpieczeństwa Wewnętrznego, w zakresie dokonanych uzgodnień, wykazy

zgłoszonych wynalazków mogących dotyczyć obronności albo bezpieczeństwa

Państwa, a także – na żądanie tych organów – opisy i rysunki wynalazków. Przepis

art. 45 ust. 3 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

2. Akta dotyczące zgłoszenia wynalazku tajnego mogą być udostępnione do

wglądu tylko osobom upoważnionym przez Ministra Obrony Narodowej, ministra

właściwego do spraw wewnętrznych lub Szefa Agencji Bezpieczeństwa

Wewnętrznego.

Rozdział 5

Patent

Art. 63. 1. Przez uzyskanie patentu nabywa się prawo wyłącznego

korzystania z wynalazku w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze

Rzeczypospolitej Polskiej.

2. Zakres przedmiotowy patentu określają zastrzeżenia patentowe, zawarte

w opisie patentowym. Opis wynalazku i rysunki mogą służyć do wykładni

zastrzeżeń patentowych.

3. Czas trwania patentu wynosi 20 lat od daty dokonania zgłoszenia

wynalazku w Urzędzie Patentowym.

Art. 64. 1. Patent na wynalazek dotyczący sposobu wytwarzania obejmuje

także wytwory uzyskane bezpośrednio tym sposobem.

©Kancelaria Sejmu s. 24/148

14.04.2020

2. W stosunku do nowych wytworów albo gdy uprawniony wykaże, że nie

mógł ustalić, mimo podjęcia należytych wysiłków, rzeczywiście zastosowanego

przez inną osobę sposobu wytwarzania wytworu, domniemywa się, że wytwór,

który może być uzyskany opatentowanym sposobem, został tym sposobem

wytworzony.

3. W przypadku, o którym mowa w ust. 2, przy przeprowadzaniu dowodu

przeciwnego należy brać pod uwagę prawnie uzasadniony interes pozwanego

w zakresie ochrony jego tajemnic produkcyjnych i handlowych.

Art. 65. Patent na wynalazek, dotyczący użycia substancji stanowiącej część

stanu techniki do uzyskania wytworu mającego nowe zastosowanie, obejmuje także

wytwory specjalnie przygotowane zgodnie z wynalazkiem do takiego

zastosowania.

Art. 66. 1. Uprawniony z patentu może zakazać osobie trzeciej, niemającej

jego zgody, korzystania z wynalazku w sposób zarobkowy lub zawodowy

polegający na:

1) wytwarzaniu, używaniu, oferowaniu, wprowadzaniu do obrotu,

przechowywaniu lub składowaniu produktów będących przedmiotem

wynalazku, eksportowaniu lub importowaniu ich do tych celów, lub

2) stosowaniu sposobu będącego przedmiotem wynalazku, jak też używaniu,

oferowaniu, wprowadzaniu do obrotu, przechowywaniu lub składowaniu

produktów otrzymanych bezpośrednio takim sposobem, eksportowaniu lub

importowaniu ich do tych celów.

2. Uprawniony z patentu może w drodze umowy udzielić innej osobie

upoważnienia (licencji) do korzystania z jego wynalazku (umowa licencyjna).

Art. 67. 1. Patent jest zbywalny i podlega dziedziczeniu.

2. Umowa o przeniesienie patentu wymaga, pod rygorem nieważności,

zachowania formy pisemnej.

3. Przeniesienie patentu staje się skuteczne wobec osób trzecich z chwilą

wpisu tego przeniesienia do rejestru patentowego.

4. Ustanowienie zastawu rejestrowego na patencie jest skuteczne z chwilą

wpisu do rejestru zastawów i podlega ujawnieniu w rejestrze patentowym.

©Kancelaria Sejmu s. 25/148

14.04.2020

5. Urząd Patentowy, na wniosek właściwego organu, dokonuje wpisu w

rejestrze patentowym informacji o zajęciu patentu.

Art. 68. 1. Uprawniony z patentu lub z licencji nie może nadużywać swego

prawa, w szczególności przez uniemożliwianie korzystania z wynalazku przez

osobę trzecią, jeżeli jest ono konieczne do zaspokojenia potrzeb rynku krajowego,

a zwłaszcza gdy wymaga tego interes publiczny, a wyrób jest dostępny

społeczeństwu w niedostatecznej ilości lub jakości albo po nadmiernie wysokich

cenach.

2. Nie uważa się za nadużycie prawa, o którym mowa w ust. 1,

uniemożliwiania korzystania z wynalazku przez osoby trzecie w okresie 3 lat od

dnia udzielenia patentu.

3. Urząd Patentowy może żądać od uprawnionego z patentu lub z licencji

wszelkich wyjaśnień dotyczących zakresu korzystania z wynalazku w celu

stwierdzenia, czy patent nie jest nadużywany.

4. Przepisy ust. 1 i 2 nie naruszają przepisów o przeciwdziałaniu praktykom

monopolistycznym.

Art. 69. 1. Nie narusza się patentu przez:

1) korzystanie z wynalazku dotyczącego środków komunikacji i ich części lub

urządzeń, które znajdują się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej czasowo,

a także przedmiotów, które znajdują się na tym obszarze w komunikacji

tranzytowej;

2) korzystanie z wynalazku dla celów państwowych w niezbędnym wymiarze,

bez prawa wyłączności, jeżeli jest to konieczne do zapobieżenia lub usunięcia

stanu zagrożenia ważnych interesów Państwa, w szczególności w zakresie

bezpieczeństwa i porządku publicznego;

3) stosowanie wynalazku do celów badawczych i doświadczalnych, dla

dokonania jego oceny, analizy albo nauczania;

4) korzystanie z wynalazku polegające na wytwarzaniu, używaniu,

przechowywaniu, składowaniu, oferowaniu, wprowadzaniu do obrotu,

eksportowaniu lub importowaniu, w celu wykonania czynności, jakie na

podstawie przepisów prawa są wymagane dla uzyskania, również przez osobę

trzecią, rejestracji lub zezwolenia, stanowiących warunek dopuszczenia do

©Kancelaria Sejmu s. 26/148

14.04.2020

obrotu niektórych wytworów ze względu na ich przeznaczenie, w

szczególności produktów leczniczych na terytorium Europejskiego Obszaru

Gospodarczego lub innego państwa;

5) wykonanie leku w aptece na podstawie indywidualnej recepty lekarskiej;

6) korzystanie z materiału biologicznego do celów hodowli lub odkrywania

i wyprowadzania nowych odmian roślin.

2. Decyzję o korzystaniu z wynalazku w sytuacji, o której mowa w ust. 1 pkt

2, podejmuje w zależności od okoliczności właściwy minister lub wojewoda

i niezwłocznie zawiadamia o tym uprawnionego. W decyzji określa się zakres

i okres korzystania z wynalazku.

3. Na decyzję, o której mowa w ust. 2, służy skarga do sądu

administracyjnego.

4. Osobie, której wynalazek jest wykorzystywany dla celów państwowych,

przysługuje prawo do wynagrodzenia ze środków budżetu Państwa, w wysokości

odpowiadającej wartości rynkowej licencji.

5. Uzyskanie rejestracji lub zezwolenia, o których mowa w ust. 1 pkt 4, nie

wpływa na odpowiedzialność cywilną za wprowadzenie wyrobów do obrotu bez

zgody uprawnionego, jeżeli taka zgoda jest potrzebna.

Art. 70. 1. Patent nie rozciąga się na działania dotyczące wyrobu według

wynalazku lub wytworzonego sposobem według wynalazku, polegające

w szczególności na jego oferowaniu do sprzedaży lub dalszym wprowadzaniu do

obrotu, jeżeli wyrób ten został uprzednio wprowadzony do obrotu na terytorium

Rzeczypospolitej Polskiej przez uprawnionego lub za jego zgodą.

2. Nie stanowi również naruszenia patentu import na terytorium

Rzeczypospolitej Polskiej oraz inne działania, o których mowa w ust. 1, dotyczące

wyrobu wprowadzonego uprzednio do obrotu na terytorium Europejskiego Obszaru

Gospodarczego przez uprawnionego lub za jego zgodą.

Art. 71. 1. Korzystający w dobrej wierze z wynalazku na obszarze

Rzeczypospolitej Polskiej, w chwili stanowiącej o pierwszeństwie do uzyskania

patentu, może z niego nadal bezpłatnie korzystać w swoim przedsiębiorstwie

w zakresie, w jakim korzystał dotychczas. Prawo to przysługuje również temu, kto

©Kancelaria Sejmu s. 27/148

14.04.2020

w tej samej chwili przygotował już wszystkie istotne urządzenia potrzebne do

korzystania z wynalazku.

2. Prawa określone w ust. 1 podlegają, na wniosek zainteresowanego,

wpisowi do rejestru patentowego. Prawa te mogą zostać przeniesione na inną osobę

tylko łącznie z przedsiębiorstwem.

Art. 72. 1. Współuprawniony z patentu może, bez zgody pozostałych

współuprawnionych, korzystać z wynalazku we własnym zakresie oraz dochodzić

roszczeń z powodu naruszenia patentu.

2. W razie uzyskania korzyści z wynalazku przez jednego ze

współuprawnionych każdy z pozostałych współuprawnionych ma prawo, o ile

umowa nie stanowi inaczej, do odpowiedniej części z jednej czwartej tych korzyści

po potrąceniu nakładów, stosownie do swego udziału w patencie.

3. W zakresie nieuregulowanym w ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio, o ile

umowa o wspólności patentu nie stanowi inaczej, przepisy Kodeksu cywilnego

o współwłasności w częściach ułamkowych.

4. Przepisy ust. 1–3 stosuje się odpowiednio do wspólności prawa do

uzyskania patentu.

Art. 73. Uprawniony z patentu może wskazać, w szczególności przez

stosowne oznaczenie na towarach, że jego wynalazek korzysta z ochrony.

Art. 74. W razie zgłoszenia wynalazku albo uzyskania na wynalazek patentu

przez osobę nieuprawnioną, uprawniony może żądać umorzenia postępowania albo

unieważnienia patentu. Może również żądać udzielenia mu patentu albo

przeniesienia na niego już udzielonego patentu za zwrotem kosztów zgłoszenia

wynalazku lub uzyskania patentu.

Art. 75. 1. Osoba, która w dobrej wierze uzyskała albo nabyła patent,

przeniesiony następnie na podstawie art. 74 na rzecz osoby uprawnionej, albo

uzyskała w dobrej wierze licencję, a korzystała z wynalazku co najmniej przez rok

przed wszczęciem postępowania o przeniesienie patentu lub w tym okresie

przygotowała wszystkie istotne urządzenia potrzebne do korzystania z wynalazku,

może z tego wynalazku korzystać w swoim przedsiębiorstwie w zakresie, w jakim

z niego korzystała w chwili wszczęcia tego postępowania, z zastrzeżeniem

obowiązku uiszczania uprawnionemu ustalonego wynagrodzenia.

©Kancelaria Sejmu s. 28/148

14.04.2020

2. Prawo do korzystania z wynalazku określone w ust. 1 podlega, na wniosek

zainteresowanego, wpisowi do rejestru patentowego. Prawo to może zostać

przeniesione na inną osobę tylko łącznie z przedsiębiorstwem.

Rozdział 51

Dodatkowe prawo ochronne

Art. 751. Na warunkach określonych w przepisach o ustanowieniu w Unii

Europejskiej dodatkowych świadectw ochronnych dla produktów leczniczych oraz

produktów ochrony roślin udzielane są w Rzeczypospolitej Polskiej dodatkowe

prawa ochronne.

Art. 752. 1. Wniosek o udzielenie dodatkowego prawa ochronnego, zwany

dalej „wnioskiem”, składa się w Urzędzie Patentowym. Przepisy art. 13 ust. 2–

9 stosuje się odpowiednio.

2. Do postępowania o udzielenie dodatkowego prawa ochronnego stosuje się

odpowiednio przepisy tytułu VI.

Art. 753. Urząd Patentowy wydaje decyzję o udzieleniu dodatkowego prawa

ochronnego po stwierdzeniu, że zostały spełnione warunki do jego udzielenia.

Przepisy art. 42 i 46 stosuje się odpowiednio.

Art. 754. 1. Udzielenie dodatkowego prawa ochronnego stwierdza się przez

wydanie dodatkowego świadectwa ochronnego. Przepis art. 73 stosuje się

odpowiednio.

2. Udzielone dodatkowe prawa ochronne podlegają wpisowi do rejestru

dodatkowych praw ochronnych.

Art. 755. 1. Urząd Patentowy po stwierdzeniu, że warunki udzielenia

dodatkowego prawa ochronnego nie są spełnione albo że wniosek złożony został

po terminie, wydaje decyzję o odmowie udzielenia dodatkowego prawa

ochronnego. Przepis art. 49 ust. 2 stosuje się odpowiednio.

2. Termin na złożenie wniosku, o którym mowa w ust. 1, nie podlega

przywróceniu.

3. (uchylony)

Art. 756. 1. Urząd Patentowy stwierdza wygaśnięcie decyzji o udzieleniu

dodatkowego prawa ochronnego, jeżeli:

©Kancelaria Sejmu s. 29/148

14.04.2020

1) patent podstawowy wygaśnie przed upływem okresu, na jaki został udzielony,

albo

2) w okresie trwania patentu podstawowego cofnięte zostanie zezwolenie na

wprowadzenie produktu na rynek lub uprawniony zrzeknie się dodatkowego

prawa ochronnego.

2. W przypadkach, o których mowa w ust. 1, wydane dodatkowe świadectwo

ochronne traci ważność.

3. Urząd Patentowy stwierdza wygaśnięcie dodatkowego prawa ochronnego

w przypadku, gdy zezwolenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, zostanie cofnięte po

upływie okresu, na jaki został udzielony patent podstawowy.

4. Do dodatkowego prawa ochronnego stosuje się odpowiednio art. 90.

Art. 757. 1. Dodatkowe prawo ochronne może być na wniosek każdej osoby

unieważnione, jeżeli:

1) udzielone zostało wbrew przepisom dotyczącym warunków wymaganych do

jego uzyskania albo

2) patent podstawowy został unieważniony w części stanowiącej podstawę

istnienia dodatkowego prawa ochronnego.

2. Do przypadków, o których mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio art.

89 ust. 2.

3. Jeżeli patent podstawowy został unieważniony w całości, udzielone

dodatkowe prawo ochronne staje się nieważne z mocy prawa.

Art. 758. O stwierdzeniu wygaśnięcia decyzji o udzieleniu dodatkowego

prawa ochronnego, o wygaśnięciu tego prawa lub o jego unieważnieniu dokonuje

się wpisu do rejestru dodatkowych praw ochronnych.

Art. 759. 1. Do dodatkowego prawa ochronnego stosuje się odpowiednio

przepisy dotyczące licencji i przeniesienia patentu.

2. Oświadczenie o gotowości udzielenia licencji na korzystanie z wynalazku,

na który został udzielony patent, złożone zgodnie z art. 80, wywiera również skutki

w odniesieniu do dodatkowego prawa ochronnego.

Art. 7510. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia,

szczegółowe wymogi, jakim ma odpowiadać wniosek o udzielenie dodatkowego

prawa ochronnego, oraz szczegółowy zakres i tryb rozpatrywania wniosków,

©Kancelaria Sejmu s. 30/148

14.04.2020

uwzględniając w szczególności miejsce i sposób ogłoszenia o złożeniu wniosku, a

także dane, jakie ma zawierać dodatkowe świadectwo ochronne. Określenie

wymogów, jakim ma odpowiadać wniosek, nie może prowadzić do tworzenia

nadmiernych, ponad potrzebę, utrudnień dla wnioskodawcy.

Rozdział 6

Umowy licencyjne

Art. 76. 1. Umowa licencyjna wymaga, pod rygorem nieważności,

zachowania formy pisemnej.

2. W umowie licencyjnej można ograniczyć korzystanie z wynalazku

(licencja ograniczona). Jeżeli w umowie licencyjnej nie ograniczono zakresu

korzystania z wynalazku, licencjobiorca ma prawo korzystania z wynalazku

w takim samym zakresie jak licencjodawca (licencja pełna).

3. Licencja wygasa najpóźniej z chwilą wygaśnięcia patentu. Strony mogą

przewidzieć dłuższy okres obowiązywania umowy w zakresie postanowień innych

niż licencja, obejmujących w szczególności odpłatne świadczenia konieczne do

korzystania z wynalazku.

4. Jeżeli umowa licencyjna nie zastrzega wyłączności korzystania

z wynalazku w określony sposób, udzielenie licencji jednej osobie nie wyklucza

możliwości udzielenia licencji innym osobom, a także jednoczesnego korzystania

z wynalazku przez uprawnionego z patentu (licencja niewyłączna).

5. Uprawniony z licencji może udzielić dalszej licencji (sublicencja) tylko za

zgodą uprawnionego z patentu; udzielenie dalszej sublicencji jest niedozwolone.

6. Licencja podlega, na wniosek zainteresowanego, wpisowi do rejestru

patentowego. Uprawniony z licencji wyłącznej wpisanej do rejestru może na równi

z uprawnionym z patentu dochodzić roszczeń z powodu naruszenia patentu, chyba

że umowa licencyjna stanowi inaczej.

Art. 77. Jeżeli umowa licencyjna nie stanowi inaczej, licencjodawca jest

obowiązany do przekazania licencjobiorcy wszystkich posiadanych przez niego

w chwili zawarcia umowy licencyjnej informacji i doświadczeń technicznych

potrzebnych do korzystania z wynalazku.

Art. 78. W razie przejścia patentu obciążonego licencją, umowa licencyjna

jest skuteczna wobec następcy prawnego.

©Kancelaria Sejmu s. 31/148

14.04.2020

Art. 79. Do umowy o korzystanie z wynalazku zgłoszonego w Urzędzie

Patentowym, na który nie udzielono jeszcze patentu, jak również do umowy

o korzystanie z wynalazku niezgłoszonego, a stanowiącego tajemnicę

przedsiębiorcy, stosuje się odpowiednio przepisy o umowie licencyjnej, chyba że

strony postanowiły inaczej.

Art. 80. 1. Uprawniony z patentu może złożyć w Urzędzie Patentowym

oświadczenie o gotowości udzielenia licencji na korzystanie z jego wynalazku

(licencja otwarta). Oświadczenie takie nie może zostać odwołane ani zmienione.

2. Informacja o złożeniu oświadczenia, o którym mowa w ust. 1, podlega

wpisowi do rejestru patentowego.

3. W razie złożenia oświadczenia o gotowości udzielenia licencji otwartej,

opłaty okresowe za ochronę wynalazku zmniejsza się o połowę. Przepis ten stosuje

się również do jednorazowej opłaty za ochronę lub do pierwszej opłaty okresowej,

jeżeli ta zmniejszona opłata wpłynie wraz z oświadczeniem najpóźniej

w wyznaczonym terminie.

4. Licencja otwarta jest pełna i niewyłączna, a opłata licencyjna nie może

przekraczać 10% korzyści uzyskanych przez licencjobiorcę w każdym roku

korzystania z wynalazku, po potrąceniu nakładów.

5. Licencję otwartą uzyskuje się przez:

1) zawarcie umowy licencyjnej albo

2) przystąpienie do korzystania z wynalazku bez podjęcia rokowań lub przed ich

zakończeniem; w tym przypadku licencjobiorca jest obowiązany zawiadomić

o tym pisemnie licencjodawcę w terminie miesiąca od chwili przystąpienia do

korzystania z wynalazku.

6. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, licencjobiorca uiszcza maksymalną

opłatę, przewidzianą w ust. 4, w terminie miesiąca po zakończeniu każdego roku

kalendarzowego, w którym licencjobiorca korzystał z wynalazku, chyba że

oświadczenie licencjodawcy przewiduje niższą opłatę.

Art. 81. Jeżeli umowa o wykonanie prac badawczych lub inna podobna

umowa nie stanowi inaczej, domniemywa się, że wykonawca prac udzielił

zamawiającemu licencji na korzystanie z wynalazków zawartych w przekazanych

wynikach prac (licencja dorozumiana).

©Kancelaria Sejmu s. 32/148

14.04.2020

Rozdział 7

Licencja przymusowa

Art. 82. 1. Urząd Patentowy może udzielić zezwolenia na korzystanie

z opatentowanego wynalazku innej osoby (licencja przymusowa), gdy:

1) jest to konieczne do zapobieżenia lub usunięcia stanu zagrożenia

bezpieczeństwa Państwa, w szczególności w dziedzinie obronności, porządku

publicznego, ochrony życia i zdrowia ludzkiego oraz ochrony środowiska

naturalnego;

2) zostanie stwierdzone, że patent jest nadużywany w rozumieniu art. 68, lub

3) zostanie stwierdzone, że uprawniony z patentu udzielonego z wcześniejszym

pierwszeństwem (patentu wcześniejszego) uniemożliwia, nie godząc się na

zawarcie umowy licencyjnej, zaspokojenie potrzeb rynku krajowego przez

stosowanie opatentowanego wynalazku (patent zależny), z którego

korzystanie wkraczałoby w zakres patentu

wcześniejszego; w tym przypadku uprawniony z patentu wcześniejszego może

żądać udzielenia mu zezwolenia na korzystanie z wynalazku będącego

przedmiotem patentu zależnego (licencja wzajemna).

2. Warunkiem udzielenia licencji przymusowej na korzystanie z wynalazku,

w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, jest stwierdzenie, że korzystanie

z wynalazku będącego przedmiotem patentu zależnego, jeżeli są to wynalazki

dotyczące tego samego przedmiotu, wprowadza istotny postęp techniczny

o poważnym znaczeniu gospodarczym. W przypadku wynalazku dotyczącego

technologii półprzewodników licencja przymusowa może być udzielona tylko dla

przeciwdziałania praktykom bezzasadnie ograniczającym konkurencję.

3. Urząd Patentowy, po stwierdzeniu, że patent jest nadużywany

w rozumieniu art. 68, może postanowić o możliwości ubiegania się o licencję

przymusową i ogłasza to w „Wiadomościach Urzędu Patentowego”.

4. Licencja przymusowa może zostać udzielona, jeżeli ubiegający się o nią

wykaże, że czynił wcześniej, w dobrej wierze, starania w celu uzyskania licencji.

Spełnienie tego warunku nie jest konieczne do udzielenia licencji przymusowej

w celu zapobieżenia lub usunięcia stanu zagrożenia bezpieczeństwa Państwa albo

w przypadku ogłoszenia o możliwości ubiegania się o licencję przymusową.

©Kancelaria Sejmu s. 33/148

14.04.2020

5. Zwolnienie z warunku, o którym mowa w ust. 4, w przypadku ogłoszenia

o możliwości ubiegania się o licencję przymusową, nie dotyczy wniosków

o udzielenie licencji złożonych po upływie roku od dnia tego ogłoszenia.

6. Przepis ust. 1 pkt 3 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy hodowca nie

może wykonywać prawa do chronionej odmiany rośliny lub żąda od uprawnionego

z patentu licencji wzajemnej.

Art. 83. Licencja przymusowa jest licencją niewyłączną.

Art. 84. 1. Korzystający z wynalazku na podstawie licencji przymusowej jest

obowiązany uiścić na rzecz uprawnionego opłatę licencyjną.

2. Urząd Patentowy określa zakres i czas trwania licencji przymusowej oraz

szczegółowe warunki jej wykonywania, a także, odpowiednio do wartości

rynkowej licencji, wysokość opłaty licencyjnej oraz sposób i terminy jej zapłaty.

Art. 85. Licencja przymusowa może zostać przeniesiona tylko łącznie

z przedsiębiorstwem lub tą jego częścią, w której jest ona wykonywana. Licencja

przymusowa dotycząca patentu wcześniejszego może być przeniesiona na inną

osobę tylko łącznie z patentem zależnym.

Art. 86. W szczególnie uzasadnionych przypadkach decyzja o udzieleniu

licencji przymusowej, w części dotyczącej zakresu i czasu trwania licencji bądź też

wysokości opłaty licencyjnej, może być po upływie dwóch lat od jej wydania

zmieniona na wniosek zainteresowanego.

Art. 87. Licencja przymusowa oraz licencja wzajemna podlegają na wniosek

zainteresowanego wpisowi do rejestru patentowego.

Art. 88. Przepisy o udzieleniu licencji przymusowej w przypadku, o którym

mowa w art. 82 ust. 1 pkt 3, stosuje się odpowiednio do wzoru użytkowego,

z którego korzystanie wkraczałoby w zakres patentu wcześniejszego.

Rozdział 8

Unieważnienie, wygaśnięcie i ograniczenie patentu

Art. 89. 1. Patent może zostać unieważniony w całości lub części na wniosek

każdego, kto wykaże, że:

1) nie zostały spełnione warunki wymagane do uzyskania patentu;

©Kancelaria Sejmu s. 34/148

14.04.2020

2) wynalazek nie został przedstawiony na tyle jasno i wyczerpująco, aby znawca

mógł ten wynalazek urzeczywistnić;

3) patent został udzielony na wynalazek nieobjęty treścią zgłoszenia lub

zgłoszenia pierwotnego;

4) zastrzeżenia patentowe nie określają przedmiotu żądanej ochrony w sposób

jasny i zwięzły lub nie są w całości poparte opisem wynalazku.

2. Prokurator Generalny Rzeczypospolitej Polskiej lub Prezes Urzędu

Patentowego może w interesie publicznym wystąpić z wnioskiem o unieważnienie

patentu albo przystąpić do toczącego się postępowania w sprawie.

Art. 891. 1. Na wniosek uprawnionego z patentu, patent może być

ograniczony przez zmianę zastrzeżeń patentowych.

2. Do rozpatrzenia wniosku o ograniczenie patentu Prezes Urzędu

Patentowego wyznacza eksperta. W sprawach o ograniczenie patentu eksperci

mogą orzekać również w zespołach orzekających.

3. Po rozpoznaniu wniosku o ograniczenie patentu Urząd Patentowy wydaje

decyzję o ograniczeniu patentu, odmowie ograniczenia patentu lub umorzeniu

postępowania.

4. Przed wydaniem decyzji, o której mowa w ust. 3, Urząd Patentowy może

wezwać uprawnionego z patentu, w wyznaczonym terminie, pod rygorem

umorzenia postępowania, do złożenia wyjaśnień oraz wprowadzenia określonych

poprawek i uzupełnień do opisu patentowego.

5. Uprawniony z patentu może wnieść o ograniczenie patentu w trakcie

postępowania w sprawie sprzeciwu do czasu ustosunkowania się do sprzeciwu albo

w trakcie postępowania w sprawie o unieważnienie patentu przed rozprawą.

6. W przypadku, o którym mowa w ust. 5, Urząd Patentowy może

postanowić, a na wniosek którejkolwiek ze stron postanawia, o połączeniu wniosku

o ograniczenie patentu z toczącym się postępowaniem w sprawie sprzeciwu albo

postępowaniem w sprawie o unieważnienie patentu w celu ich łącznego

rozpoznania w tym postępowaniu, jeżeli zapewni to przyspieszenie lub

usprawnienie postępowania. Przepisów ust. 2–4 nie stosuje się.

7. W przypadku gdy nie zostało wydane postanowienie, o którym mowa

w ust. 6, postępowanie w sprawie sprzeciwu albo postępowanie w sprawie

o unieważnienie patentu zawiesza się, jeżeli rozpatrzenie wniosku o ograniczenie

©Kancelaria Sejmu s. 35/148

14.04.2020

patentu ma bezpośredni wpływ na rozpatrzenie sprzeciwu albo wniosku

o unieważnienie patentu.

8. Do ograniczenia patentu przepisy art. 37 i art. 247 ust. 7 stosuje się

odpowiednio.

9. Ograniczenie patentu podlega wpisowi do rejestru patentowego. Informacja

o ograniczeniu patentu, a także zmieniony opis patentowy, są publikowane przez

Urząd Patentowy.

10. Patent w zakresie, w jakim został ograniczony w postępowaniu, o którym

mowa w ust. 1 i 5, nie wywołuje skutków określonych w art. 63 ust. 1,

art. 64 ust. 1, art. 65 oraz art. 66 ust. 1, od daty zgłoszenia wynalazku.

Art. 90. 1. Patent wygasa na skutek:

1) upływu okresu, na który został udzielony;

2) zrzeczenia się patentu przez uprawnionego przed Urzędem Patentowym, za

zgodą osób, którym służą prawa na patencie;

3) nieuiszczenia w przewidzianym terminie opłaty okresowej albo

4) trwałej utraty możliwości korzystania z wynalazku, z zastrzeżeniem art. 937,

z powodu braku potrzebnego do tego materiału biologicznego, który stał się

niedostępny i nie może być odtworzony na podstawie opisu.

2. W sprawach, o których mowa w ust. 1 pkt 2–4, Urząd Patentowy wydaje

decyzje stwierdzające wygaśnięcie patentu.

3. Patent wygasa, z zastrzeżeniem ust. 4, w dniu, w którym nastąpiło

zdarzenie, z jakim ustawa wiąże skutek wygaśnięcia patentu. Data wygaśnięcia

patentu powinna być potwierdzona w decyzji.

4. Wygaśnięcie patentu z powodu nieuiszczenia w przewidzianym terminie

opłaty okresowej następuje w dniu, w którym upłynął poprzedni okres ochrony

wynalazku.

Art. 91. Wraz z patentem głównym tracą moc patenty dodatkowe. Jeżeli

patent główny traci moc z przyczyny niemającej wpływu na wynalazek będący

przedmiotem patentu dodatkowego, patenty dodatkowe do patentu głównego stają

się patentami i zachowują moc przez okres, na który został udzielony patent

główny.

©Kancelaria Sejmu s. 36/148

14.04.2020

Art. 92. Unieważnienie albo wygaśnięcie patentu podlega wpisowi do

rejestru patentowego.

Art. 921. Przepisy art. 89, 91 i 92 stosuje się odpowiednio do unieważnienia

patentu europejskiego udzielonego w trybie określonym w Konwencji o patencie

europejskim.

Art. 93. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia,

szczegółowe wymogi, jakim powinno odpowiadać zgłoszenie wynalazku,

szczegółowy zakres i tryb rozpatrywania oraz badania zgłoszeń w Urzędzie

Patentowym, uwzględniając w szczególności sposób i formę ogłoszenia

o zgłoszeniu wynalazku, zakres, w jakim Urząd Patentowy może dokonywać

poprawek w skrócie opisu, a także formę sporządzanego sprawozdania o stanie

techniki i sposób oraz termin udostępniania go osobom trzecim. Określenie

wymogów, jakim powinno odpowiadać zgłoszenie, nie może prowadzić do

tworzenia nadmiernych, ponad potrzebę, utrudnień dla zgłaszającego.

Rozdział 9

Przepisy szczególne dotyczące wynalazków biotechnologicznych

Art. 931. Ilekroć w rozdziale jest mowa o:

1) wynalazku biotechnologicznym – rozumie się przez to wynalazek

w rozumieniu art. 24, dotyczący wytworu składającego się z materiału

biologicznego lub zawierającego taki materiał albo sposobu, za pomocą

którego materiał biologiczny jest wytwarzany, przetwarzany lub

wykorzystywany;

2) materiale biologicznym – rozumie się przez to materiał zawierający

informację genetyczną i zdolny do samoreprodukcji albo nadający się do

reprodukcji w systemie biologicznym;

3) sposobie mikrobiologicznym – rozumie się przez to sposób, w którym bierze

udział lub który został dokonany na materiale mikrobiologicznym albo

wynikiem którego jest ten materiał.

Art. 932. 1. Za wynalazki biotechnologiczne, na które mogą być udzielane

patenty, uważa się w szczególności wynalazki:

©Kancelaria Sejmu s. 37/148

14.04.2020

1) stanowiące materiał biologiczny, który jest wyizolowany ze swojego

naturalnego środowiska lub wytworzony sposobem technicznym, nawet jeżeli

poprzednio występował w naturze;

2) stanowiące element wyizolowany z ciała ludzkiego lub w inny sposób

wytworzony sposobem technicznym, włącznie z sekwencją lub częściową

sekwencją genu, nawet jeżeli budowa tego elementu jest identyczna z budową

elementu naturalnego;

3) dotyczące roślin lub zwierząt, jeżeli możliwości techniczne stosowania wyna-

lazku nie ograniczają się do szczególnej odmiany roślin lub rasy zwierząt.

2. W zgłoszeniu wynalazku dotyczącym sekwencji lub częściowej sekwencji

genu, w opisie wynalazku, ujawnia się przemysłowe zastosowanie sekwencji, a w

niezależnym zastrzeżeniu patentowym wskazuje się ponadto funkcję jaką ta

sekwencja spełnia.

3. W celu spełnienia kryterium przemysłowego zastosowania w przypadku

wykorzystania sekwencji lub częściowej sekwencji genu do produkcji białka lub

części białka, w opisie wynalazku określa się, jakie białko lub jaka jego część są

wytwarzane i jaką spełniają funkcję.

4. Jeżeli zgłoszenie wynalazku, o którym mowa w ust. 2, ujawnia sekwencje

nukleotydów lub aminokwasów, zgłaszający przesyła w postaci elektronicznej

wykaz sekwencji zgodnie z normą Światowej Organizacji Własności Intelektualnej

ST. 25 dostarczony w formacie umożliwiającym dalsze elektroniczne, tekstowe

przetwarzanie danych.

Art. 933. 1. Za wynalazek nie uważa się ciała ludzkiego, w różnych jego

stadiach formowania się i rozwoju oraz zwykłego odkrycia jednego z jego

elementów, włącznie z sekwencją lub częściową sekwencją genu.

2. Za wynalazki biotechnologiczne, których wykorzystywanie byłoby

sprzeczne z porządkiem publicznym lub dobrymi obyczajami, o których mowa

w art. 29 ust. 1 pkt 1, lub moralnością publiczną, uważa się w szczególności:

1) sposoby klonowania ludzi;

2) sposoby modyfikacji tożsamości genetycznej linii zarodkowej człowieka;

3) stosowanie embrionów ludzkich do celów przemysłowych lub handlowych;

4) sposoby modyfikacji tożsamości genetycznej zwierząt, które mogą powo-

dować u nich cierpienia, nie przynosząc żadnych istotnych korzyści

©Kancelaria Sejmu s. 38/148

14.04.2020

medycznych dla człowieka lub zwierzęcia, oraz zwierzęta będące wynikiem

zastosowania takich sposobów.

Art. 934. 1. Patent na materiał biologiczny posiadający określone

w zastrzeżeniu lub zastrzeżeniach patentowych cechy charakterystyczne będące

wynikiem wynalazku obejmuje każdy materiał biologiczny otrzymany z danego

materiału biologicznego przez reprodukcję w identycznej lub odmiennej formie

i posiadający te same cechy charakterystyczne.

2. Patent na sposób, który umożliwia wytworzenie materiału biologicznego

posiadającego określone w zastrzeżeniu lub zastrzeżeniach patentowych cechy

charakterystyczne będące wynikiem wynalazku, obejmuje także materiał

biologiczny otrzymany bezpośrednio tym sposobem oraz każdy inny materiał

biologiczny pochodzący z materiału biologicznego uzyskanego bezpośrednio przez

reprodukcję w identycznej lub odmiennej formie i posiadający te same cechy

charakterystyczne.

3. Patent na wytwór zawierający lub posiadający informację genetyczną

obejmuje wszystkie materiały, do których został włączony wytwór i w których

została zawarta informacja genetyczna spełniająca w tym materiale swoją funkcję,

z wyjątkiem materiałów, o których mowa w art. 933 ust. 1.

Art. 935. 1. Patent nie rozciąga się na materiał biologiczny otrzymany przez

jednokrotną reprodukcję materiału biologicznego wprowadzonego do obrotu przez

uprawnionego z patentu lub za jego zgodą, jeżeli reprodukcja jest nieodzownym

następstwem wykorzystywania materiału biologicznego.

2. Osoba, która nabyła lub w inny sposób uzyskała od uprawnionego z patentu

lub za jego zgodą chroniony patentem materiał roślinny, do wykorzystania

w działalności rolniczej, upoważniona jest do jego wykorzystywania dla

wielokrotnej reprodukcji w ramach własnego gospodarstwa rolnego,

z uwzględnieniem takich samych ograniczeń, jakie są przewidziane dla

korzystania, bez zgody hodowcy, z materiału siewnego odmiany rośliny chronionej

na podstawie przepisów ustawy z dnia 26 czerwca 2003 r. o ochronie prawnej

odmian roślin (Dz. U. z 2018 r. poz. 432).

3. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio do inwentarza hodowlanego lub

innego zwierzęcego materiału zarodowego.

©Kancelaria Sejmu s. 39/148

14.04.2020

Art. 936. 1. Jeżeli do urzeczywistnienia wynalazku potrzebne jest użycie

materiału biologicznego, który nie jest powszechnie dostępny ani nie może być

przedstawiony w opisie patentowym w taki sposób, aby umożliwić znawcy

zastosowanie wynalazku, ujawnienie go może polegać na powołaniu się na

dokonane, najpóźniej w dacie zgłoszenia, zdeponowanie tego materiału w kolekcji

uznanej na podstawie umowy międzynarodowej lub w kolekcji krajowej,

wskazanej przez Prezesa Urzędu Patentowego w drodze obwieszczenia

w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.

2. O nadaniu statusu kolekcji krajowej, o której mowa w ust. 1, Prezes Urzędu

Patentowego obwieszcza po uzyskaniu, na wniosek zainteresowanej instytucji,

pozytywnego stanowiska ministra właściwego ze względu na przedmiot

deponowanych materiałów biologicznych.

3. W przypadku dokonania depozytu, o którym mowa w ust. 1, zgłaszający

powinien dołączyć do zgłoszenia poświadczenie instytucji depozytowej.

Poświadczenie takie powinno zawierać co najmniej nazwę instytucji, datę

zdeponowania oraz numer, pod którym jest dostępny materiał biologiczny.

4. Poświadczenie instytucji depozytowej może być złożone w ciągu

6 miesięcy od daty zgłoszenia. Późniejsze złożenie poświadczenia nie skutkuje

uznania zdeponowania materiału biologicznego za równoznaczne z jego

ujawnieniem w zgłoszeniu.

5. Dostęp do depozytu, o którym mowa w ust. 1, przed ogłoszeniem

o zgłoszeniu wynalazku, ograniczony jest do osób wskazanych w art. 251 ust. 1.

Na wniosek zgłaszającego, złożony w Urzędzie Patentowym przed ogłoszeniem o

zgłoszeniu wynalazku, powyższe ograniczenie rozciąga się na cały okres

rozpatrywania zgłoszenia.

6. Od ogłoszenia o zgłoszeniu wynalazku, jeżeli nie został złożony wniosek,

o którym mowa w ust. 5, oraz po udzieleniu patentu nie można odmówić dostępu

do depozytu osobie trzeciej, z zachowaniem warunku, o którym mowa w ust. 7.

Przepis stosuje się odpowiednio także w przypadku unieważnienia bądź

wygaśnięcia patentu.

7. Warunkiem udostępnienia próbki materiału biologicznego ubiegającej się

o to osobie jest zobowiązanie się jej na piśmie wobec zgłaszającego lub

uprawnionego z patentu, że w trakcie pozostawania patentu w mocy:

©Kancelaria Sejmu s. 40/148

14.04.2020

1) nie udostępni osobom trzecim próbki ani żadnej substancji z niej pochodzącej,

2) będzie wykorzystywała próbkę lub substancję z niej pochodzącą jedynie do

celów doświadczalnych

– chyba że zgłaszający lub uprawniony z patentu wyraźnie odstąpi od tego

zobowiązania.

8. Jeżeli Urząd Patentowy wyda decyzję o odmowie udzielenia patentu albo

umorzeniu postępowania, na wniosek zgłaszającego złożony w terminie

określonym w ust. 5, przez okres 20 lat od daty dokonania zgłoszenia, dostęp do

depozytu materiału biologicznego będzie ograniczony do osób, o których mowa

w ust. 5. Przepis ust. 7 stosuje się odpowiednio.

Art. 937. Jeżeli materiał biologiczny zdeponowany zgodnie z art. 936 przestał

być dostępny w kolekcji, nowego depozytu można dokonać na warunkach

określonych w umowie międzynarodowej.

DZIAŁ III

Wzory użytkowe i prawa ochronne na wzory użytkowe

Art. 94. 1. Wzorem użytkowym jest nowe i nadające się do przemysłowego

zastosowania rozwiązanie o charakterze technicznym, dotyczące kształtu lub

budowy przedmiotu o trwałej postaci albo przedmiotu składającego się ze

związanych ze sobą funkcjonalnie części o trwałej postaci.

2. Wymóg postaci przedmiotu uważa się za zachowany także wówczas, gdy

wytwór według wzoru użytkowego zdefiniowany jest przestrzennie przez

powtarzalne elementy o stałym stosunku rozmiarów.

3. Wymóg trwałej postaci przedmiotu uważa się za zachowany także

wówczas, gdy wytwór według wzoru użytkowego zmienia swoją postać w związku

z korzystaniem zgodnym z przeznaczeniem.

Art. 95. 1. Na wzór użytkowy może być udzielone prawo ochronne.

2. Przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego

korzystania ze wzoru użytkowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym

obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.

3. Czas trwania prawa ochronnego wynosi dziesięć lat od daty dokonania

zgłoszenia wzoru użytkowego w Urzędzie Patentowym.

©Kancelaria Sejmu s. 41/148

14.04.2020

Art. 96. Zakres przedmiotowy prawa ochronnego określają zastrzeżenia

ochronne zawarte w opisie ochronnym wzoru użytkowego.

Art. 97. 1. Opis wzoru użytkowego określa jego przemysłowe zastosowanie,

o którym mowa w art. 94 ust. 1.

2. Zgłoszenie wzoru użytkowego zawiera rysunki przedstawiające istotne

cechy techniczne wzoru.

3. Zgłoszenie wzoru użytkowego obejmuje tylko jedno rozwiązanie.

4. Zgłoszenie wzoru użytkowego zawiera jedno zastrzeżenie ochronne

niezależne.

5. Wymóg, o którym mowa w ust. 3, nie ogranicza ujęcia w zgłoszeniu

różnych postaci przedmiotu, posiadających te same istotne cechy techniczne

zastrzeganego rozwiązania.

6. Do zgłoszenia wzoru użytkowego przepisy art. 31–33 stosuje się

odpowiednio.

Art. 98. Udzielone prawa ochronne na wzory użytkowe podlegają wpisowi do

rejestru wzorów użytkowych.

Art. 99. 1. Udzielenie prawa ochronnego na wzór użytkowy stwierdza się

przez wydanie świadectwa ochronnego.

2. Częścią składową świadectwa ochronnego jest opis ochronny wzoru

użytkowego obejmujący opis tego wzoru, zastrzeżenia ochronne i rysunki. Opis

ochronny wzoru użytkowego jest udostępniany osobom trzecim i podlega

rozpowszechnianiu przez Urząd Patentowy.

Art. 100. 1. Do wzorów użytkowych i praw ochronnych na wzory użytkowe

przepisy art. 25, art. 27–29, art. 35–37, art. 39–52, art. 55–60, art. 62, art. 66–75,

art. 76–90 i art. 92 stosuje się odpowiednio.

2. W przypadku wzoru użytkowego okres przewidziany w art. 60 wynosi

dziesięć lat.

Art. 101. 1. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje

wzorów użytkowych dotyczących obronności lub bezpieczeństwa Państwa oraz

tryb postępowania z takimi wzorami zarówno przed stwierdzeniem przez właściwy

organ, czy są to wzory użytkowe tajne, jak i po wydaniu postanowienia o ich

tajności.

©Kancelaria Sejmu s. 42/148

14.04.2020

2. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe

wymogi, jakim powinno odpowiadać zgłoszenie wzoru użytkowego, szczegółowy

zakres i tryb rozpatrywania oraz badania zgłoszeń w Urzędzie Patentowym,

uwzględniając w szczególności sposób i formę ogłoszenia o zgłoszeniu wzoru

użytkowego, zakres, w jakim Urząd Patentowy może dokonywać poprawek

w skrócie opisu, formę sporządzanego sprawozdania o stanie techniki i sposób oraz

termin udostępniania go osobom trzecim, a także sposób udostępniania

i rozpowszechniania opisów ochronnych wzorów użytkowych. Określenie

wymogów, jakim powinno odpowiadać zgłoszenie, nie może prowadzić do

tworzenia nadmiernych, ponad potrzebę, utrudnień dla zgłaszającego.

DZIAŁ IV

Wzory przemysłowe i prawa z rejestracji wzorów przemysłowych

Art. 102. 1. Wzorem przemysłowym jest nowa i posiadająca indywidualny

charakter postać wytworu lub jego części, nadana mu w szczególności przez cechy

linii, konturów, kształtów, kolorystykę, fakturę lub materiał wytworu oraz przez

jego ornamentację.

2. Wytworem jest każdy przedmiot wytworzony w sposób przemysłowy lub

rzemieślniczy, obejmujący w szczególności opakowanie, symbole graficzne oraz

kroje pisma typograficznego, z wyłączeniem programów komputerowych.

3. Za wytwór uważa się także:

1) przedmiot składający się z wielu wymienialnych części składowych

umożliwiających jego rozłożenie i ponowne złożenie (wytwór złożony);

2) wymienialną część składową wytworu złożonego, jeżeli po jej włączeniu do

wytworu złożonego pozostaje ona widoczna w trakcie jego zwykłego

używania, przez które rozumie się każde używanie, z wyłączeniem

konserwacji, obsługi lub naprawy.

3) (uchylony)

4. W przypadku wzoru stosowanego lub zawartego w części składowej

wytworu złożonego, w rozumieniu ust. 3 pkt 1, ocena nowości i indywidualnego

charakteru dotyczy tylko jego widocznych cech.

Art. 103. 1. Wzór przemysłowy uważa się za nowy, jeżeli przed datą, według

której oznacza się pierwszeństwo do uzyskania prawa z rejestracji, identyczny wzór

©Kancelaria Sejmu s. 43/148

14.04.2020

nie został udostępniony publicznie przez stosowanie, wystawienie lub ujawnienie

w inny sposób, z zastrzeżeniem ust. 2. Wzór uważa się za identyczny z udo-

stępnionym publicznie także wówczas, gdy różni się od niego jedynie nieistotnymi

szczegółami.

2. Wzoru nie uważa się za udostępniony publicznie, w rozumieniu ust. 1,

jeżeli nie mógł dotrzeć do wiadomości osób zajmujących się zawodowo dziedziną,

której wzór dotyczy.

3. Przepis ust. 1 nie wyłącza możliwości udzielenia prawa z rejestracji, jeżeli

wzór przemysłowy:

1) został ujawniony osobie trzeciej, która w sposób wyraźny lub dorozumiany

była zobowiązana do zachowania poufności;

2) został ujawniony w ciągu 12 miesięcy przed datą, według której oznacza się

pierwszeństwo do uzyskania prawa z rejestracji, jeżeli ujawnienie nastąpiło

przez twórcę, jego następcę prawnego lub – za zgodą uprawnionego – przez

osobę trzecią, a także jeżeli ujawnienie nastąpiło w wyniku nadużycia

popełnionego wobec twórcy lub jego następcy prawnego.

Art. 104. 1. Wzór przemysłowy odznacza się indywidualnym charakterem,

jeżeli ogólne wrażenie, jakie wywołuje na zorientowanym użytkowniku, różni się

od ogólnego wrażenia wywołanego na nim przez wzór publicznie udostępniony

przed datą, według której oznacza się pierwszeństwo.

2. Przy ocenie indywidualnego charakteru wzoru przemysłowego bierze się

pod uwagę zakres swobody twórczej przy opracowywaniu wzoru.

Art. 105. 1. Na wzór przemysłowy udziela się prawa z rejestracji.

2. Przez uzyskanie prawa z rejestracji uprawniony nabywa prawo wyłącznego

korzystania z wzoru przemysłowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym

obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.

3. Uprawniony może zakazać osobom trzecim wytwarzania, oferowania,

wprowadzania do obrotu, importu, eksportu lub używania wytworu, w którym wzór

jest zawarty bądź zastosowany, lub składowania takiego wytworu dla takich celów.

4. Prawo z rejestracji wzoru przemysłowego obejmuje każdy wzór, który na

zorientowanym użytkowniku nie wywołuje odmiennego ogólnego wrażenia. Art.

104 ust. 2 stosuje się odpowiednio.

©Kancelaria Sejmu s. 44/148

14.04.2020

5. Prawo z rejestracji wzoru przemysłowego ogranicza się do wytworów tego

rodzaju, dla których nastąpiło zgłoszenie.

6. Prawa z rejestracji wzoru udziela się na 25 lat od daty dokonania zgłoszenia

w Urzędzie Patentowym, podzielone na pięcioletnie okresy, z zastrzeżeniem art.

111.

Art. 106. 1. Praw z rejestracji nie udziela się na wzory przemysłowe, których

wykorzystywanie byłoby sprzeczne z porządkiem publicznym lub dobrymi

obyczajami; korzystania z wzoru przemysłowego nie uważa się za sprzeczne

z porządkiem publicznym tylko dlatego, że jest zabronione przez prawo.

2. Praw z rejestracji nie udziela się również, z zastrzeżeniem wyjątków

przewidzianych w ustawie, na wzory przemysłowe zawierające oznaczenia, o

których mowa w art. 1291 ust. 1 pkt 8–11.

Art. 1061. 1. Ochrona z tytułu prawa z rejestracji wzoru nie przysługuje

wytworowi, który stanowi część składową wytworu złożonego, używaną do

naprawy tego wytworu w taki sposób, by przywrócić mu jego wygląd początkowy.

2. Osoby trzecie mogą korzystać z wytworu, o którym mowa w ust. 1, poprzez

jego wytwarzanie, oferowanie, wprowadzanie do obrotu, import, eksport lub

używanie wytworu, w którym wzór jest zawarty bądź zastosowany, lub poprzez

składowanie takiego wytworu dla takich celów.

Art. 107. 1. Prawo z rejestracji wzoru przemysłowego nie obejmuje cech

wytworu:

1) wynikających wyłącznie z jego funkcji technicznej;

2) które muszą być odtworzone w dokładnej formie i wymiarach w celu

umożliwienia mechanicznego połączenia go lub współdziałania z innym

wytworem.

2. Przepisy ust. 1 nie stoją na przeszkodzie rejestracji wzoru przemysłowego

przeznaczonego do wielokrotnego składania lub łączenia wzajemnie

wymienialnych wytworów w ramach systemu modularnego.

Art. 108. 1. Zgłoszenie wzoru przemysłowego w celu uzyskania prawa

z rejestracji powinno obejmować:

1) podanie zawierające co najmniej oznaczenie zgłaszającego, określenie

przedmiotu zgłoszenia oraz wniosek o udzielenie prawa z rejestracji;

©Kancelaria Sejmu s. 45/148

14.04.2020

2) ilustrację wzoru przemysłowego.

3) (uchylony)

2. Ilustrację wzoru przemysłowego stanowią w szczególności rysunki,

fotografie lub próbki materiału włókienniczego.

21. W przypadku gdy nowy i indywidualny charakter posiada część wytworu,

o którym mowa w art. 102 ust. 1, ilustracja wzoru przemysłowego musi

przedstawiać całość wytworu.

3. Do zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1, zgłaszający może dołączyć opis

wyjaśniający ilustrację wzoru przemysłowego.

4. Jednym zgłoszeniem wzoru przemysłowego mogą być objęte odrębne

postacie wytworu mające wspólne cechy istotne (odmiany wzoru przemysłowego).

5. Liczba odmian wzoru przemysłowego, jakie mogą być ujęte w jednym

zgłoszeniu, nie może przekraczać dziesięciu, chyba że odmiany te tworzą w całości

komplet wytworów. Na jednym rysunku lub fotografii, o których mowa w ust. 2,

powinny być przedstawione w figurach wszystkie odmiany wzoru ujęte

w zgłoszeniu.

6. Zgłoszenie wzoru przemysłowego, które obejmuje co najmniej podanie

oraz część wyglądającą zewnętrznie na ilustrację wzoru przemysłowego, daje

podstawę do uznania zgłoszenia za dokonane.

7. Urząd Patentowy wzywa postanowieniem, pod rygorem umorzenia

postępowania, do uzupełnienia zgłoszenia w wyznaczonym terminie, jeżeli

stwierdzi, że nie zawiera ono wszystkich części, o których mowa w ust. 1.

Zgłoszenie uważa się za dokonane w dniu wpłynięcia do Urzędu Patentowego

ostatniej brakującej części.

Art. 1081. 1. W przypadku dokonania zgłoszenia wzoru przemysłowego z

naruszeniem przepisów art. 108 ust. 4 i 5 Urząd Patentowy wzywa, w drodze

postanowienia, do złożenia, w wyznaczonym terminie, oddzielnych zgłoszeń

wytworów.

2. W przypadku niedokonania oddzielnych zgłoszeń wytworów w terminie, o

którym mowa w ust. 1, uważa się, że zgłoszenie pierwotne dotyczy pierwszych

dziesięciu odmian wzoru.

3. W przypadku niedokonania oddzielnych zgłoszeń wytworów, które nie są

odmianami wzoru przemysłowego, w terminie, o którym mowa w ust. 1, uważa się,

©Kancelaria Sejmu s. 46/148

14.04.2020

że zgłoszenie pierwotne dotyczy wzoru umieszczonego jako pierwszy na ilustracji

wzoru przemysłowego.

Art. 109. W stosunku do wzorów przemysłowych, dla przyznania

uprzedniego pierwszeństwa, przepisy art. 48 stosuje się odpowiednio. Urząd

Patentowy nie sprawdza jednak podstawy udzielenia pierwszeństwa w zakresie,

o którym mowa w art. 48 pkt 4.

Art. 110. 1. Jeżeli Urząd Patentowy stwierdzi, że zgłoszenie wzoru

przemysłowego nie zostało sporządzone prawidłowo, wydaje decyzję o odmowie

udzielenia prawa z rejestracji.

2. Nie uważa się zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1, za sporządzone

prawidłowo, jeżeli przedmiot zgłoszenia nie stanowi postaci wytworu lub jego

części lub w przypadku, o którym mowa w art. 106.

3. Urząd Patentowy może wydać decyzję o odmowie udzielenia prawa

z rejestracji na wzór przemysłowy, jeżeli postać wytworu lub jego części w sposób

oczywisty nie posiada cech nowości lub indywidualnego charakteru lub wytwór nie

spełnia w sposób oczywisty wymagań, o których mowa w art. 102 ust. 3.

4. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 i 3, przepis art. 49 ust. 2 stosuje się

odpowiednio.

Art. 111. 1. Urząd Patentowy wydaje decyzję o udzieleniu prawa z rejestracji

po stwierdzeniu, z zastrzeżeniem art. 110 ust. 3, że zgłoszenie wzoru

przemysłowego zostało sporządzone prawidłowo.

2. Udzielenie prawa z rejestracji wzoru przemysłowego następuje pod

warunkiem uiszczenia opłaty za pierwszy okres ochrony. W razie nieuiszczenia

opłaty w wyznaczonym terminie Urząd Patentowy stwierdza wygaśnięcie decyzji

o udzieleniu prawa z rejestracji wzoru przemysłowego.

Art. 112. Udzielone prawa z rejestracji wzorów przemysłowych podlegają

wpisowi do rejestru wzorów przemysłowych.

Art. 113. W okresie poprzedzającym rejestrację wzoru przemysłowego

Urząd Patentowy bez zgody zgłaszającego nie udziela osobom nieuprawnionym

informacji o zgłoszeniu.

©Kancelaria Sejmu s. 47/148

14.04.2020

Art. 114. 1. Udzielenie prawa z rejestracji wzoru przemysłowego stwierdza

się przez wydanie świadectwa rejestracji.

2. Częścią składową świadectwa rejestracji jest opis ochronny wzoru

przemysłowego obejmujący ilustrację wzoru przemysłowego oraz opis

wyjaśniający ilustrację wzoru, o ile został dołączony do zgłoszenia wzoru. Opis

ochronny wzoru przemysłowego jest udostępniany osobom trzecim i podlega

rozpowszechnianiu przez Urząd Patentowy.

Art. 115. Uprawniony z rejestracji wzoru przemysłowego nie może zakazać

osobie trzeciej korzystania z wzoru:

1) do użytku osobistego lub niezwiązanego z działalnością gospodarczą;

2) w celu doświadczalnym;

3) polegającego na jego odtworzeniu do celów cytowania lub nauczania, jeżeli

nie narusza dobrych obyczajów i nie utrudnia uprawnionemu w sposób

nieuzasadniony korzystania z wzoru oraz wskazuje na źródło jego

pochodzenia;

4) stosowanego lub zawartego w urządzeniach znajdujących się na środkach

transportu lądowego i zarejestrowanych w innych państwach statkach

morskich lub powietrznych, które czasowo znajdują się na obszarze

Rzeczypospolitej Polskiej;

5) przez import części zamiennych i akcesoriów, w których wzór jest stosowany

lub zawarty w celu napraw statków, o których mowa w pkt 4;

6) wykonywania napraw statków, o których mowa w pkt 4;

7) przez wykonanie na indywidualne zamówienie naprawy związanej z od-

tworzeniem części składowej wytworu złożonego, w celu przywrócenia mu

pierwotnego wyglądu.

Art. 116. (uchylony)

Art. 117. 1. Do unieważnienia prawa z rejestracji wzoru przemysłowego

przepisy art. 89 stosuje się odpowiednio.

2. Podstawą do unieważnienia prawa z rejestracji może być również

stwierdzenie, że wykorzystywanie wzoru przemysłowego narusza prawa osobiste

lub majątkowe osób trzecich.

©Kancelaria Sejmu s. 48/148

14.04.2020

Art. 1171. 1. Jeżeli Urząd Patentowy stwierdzi brak warunków wymaganych

do uznania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego

wzoru przemysłowego, wydaje decyzję o odmowie uznania na terytorium Rzeczy-

pospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego wzoru przemysłowego w całości

lub części.

2. Doręczenia decyzji, o której mowa w ust. 1, dokonuje się wyłącznie na

wniosek uprawnionego z rejestracji międzynarodowego wzoru przemysłowego

złożony w terminie dwóch miesięcy od dnia doręczenia mu kopii powiadomienia o

odmowie, na podstawie art. 12 ust. 3 Aktu genewskiego.

Art. 1172. Urząd Patentowy przekazuje do Biura Międzynarodowego

powiadomienie o:

1) wydaniu decyzji o odmowie uznania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

ochrony międzynarodowego wzoru przemysłowego lub wzorów

przemysłowych,

2) wydaniu decyzji w wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy zakończonej

decyzją, o której mowa w pkt 1,

3) wydaniu prawomocnego wyroku sądu administracyjnego o uchyleniu decyzji,

o której mowa w pkt 1,

4) unieważnieniu uznania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony

międzynarodowego wzoru przemysłowego

– w trybie, formie i języku przewidzianych w Akcie genewskim.

Art. 1173. 1. Każdy może wnieść umotywowany sprzeciw wobec uznania na

terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego wzoru

przemysłowego. Przepisy art. 246 ust. 1 i art. 247 stosuje się odpowiednio.

2. Urząd Patentowy wydaje decyzję o unieważnieniu na terytorium

Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego wzoru przemysłowego,

jeżeli uprawniony z rejestracji międzynarodowego wzoru przemysłowego, nie

udzieli odpowiedzi na sprzeciw, o którym mowa w ust. 1, lub zgodzi się z tym

sprzeciwem.

3. Od decyzji Urzędu Patentowego, o której mowa w ust. 2, służy wniosek o

ponowne rozpatrzenie sprawy. Przepisy art. 244, art. 2441 oraz art. 245 ust. 1

i 2 stosuje się odpowiednio.

©Kancelaria Sejmu s. 49/148

14.04.2020

Art. 1174. Do unieważnienia uznania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

ochrony międzynarodowego wzoru przemysłowego przepis art. 89 stosuje się

odpowiednio.

Art. 1175. Do roszczeń z tytułu naruszenia prawa z rejestracji

międzynarodowego wzoru przemysłowego korzystającego z ochrony na terytorium

Rzeczypospolitej Polskiej przepisy art. 287–291 stosuje się odpowiednio, z tym że

roszczeń tych można dochodzić za okres rozpoczynający się po dniu ogłoszenia w

„Wiadomościach Urzędu Patentowego” o uznaniu jego ochrony, a w przypadku

wcześniejszego powiadomienia przez uprawnionego osoby naruszającej takie

prawo – za okres rozpoczynający się po dniu tego powiadomienia.

Art. 118. 1. Do wzorów przemysłowych i praw z rejestracji wzorów

przemysłowych przepisy art. 32, art. 35–37, art. 39, art. 391, art. 41, art. 42 ust. 1,

art. 46, art. 50, art. 55, art. 66 ust. 2, art. 67, art. 68, art. 70–75, art. 76–79, art. 81–

88, art. 90 i art. 92 stosuje się odpowiednio.

2. Zmiany dokonywane w zgłoszeniu w toku jego rozpatrywania nie mogą

dotyczyć samego wzoru i jego odmian przedstawionych w opisie i na rysunku oraz

na fotografiach. Zakaz ten nie obejmuje przypadków dokonania korekty

zastrzeganej postaci wytworu, jeżeli nie spowoduje to zmiany tożsamości wzoru

i bez której uzyskanie prawa z rejestracji wzoru przemysłowego byłoby

niemożliwe.

Art. 119. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia,

szczegółowe wymogi, jakim powinno odpowiadać zgłoszenie wzoru

przemysłowego, oraz szczegółowy zakres i tryb rozpatrywania zgłoszeń,

uwzględniając w szczególności sposób udostępniania i rozpowszechniania opisów

ochronnych wzorów przemysłowych. Określenie wymogów, jakim powinno

odpowiadać zgłoszenie, nie może prowadzić do tworzenia nadmiernych, ponad

potrzebę, utrudnień dla zgłaszającego.

©Kancelaria Sejmu s. 50/148

14.04.2020

TYTUŁ III

Znaki towarowe i oznaczenia geograficzne

DZIAŁ I

Znaki towarowe i prawa ochronne

Rozdział 1

Znak towarowy

Art. 120. 1. Znakiem towarowym może być każde oznaczenie umożliwiające

odróżnienie towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego

przedsiębiorstwa oraz możliwe do przedstawienia w rejestrze znaków towarowych

w sposób pozwalający na ustalenie jednoznacznego i dokładnego przedmiotu

udzielonej ochrony.

2. Znakiem towarowym, w rozumieniu ust. 1, może być w szczególności

wyraz, włącznie z nazwiskiem, rysunek, litera, cyfra, kolor, forma przestrzenna,

w tym kształt towaru lub opakowania, a także dźwięk.

3. Ilekroć w ustawie jest mowa o:

1) znakach towarowych – rozumie się przez to także znaki usługowe;

2) towarach – rozumie się przez to w szczególności wyroby przemysłowe,

rzemieślnicze, płody rolne oraz produkty naturalne, zwłaszcza wody,

minerały, surowce, a także, z zastrzeżeniem art. 174 ust. 3, usługi;

3) znakach towarowych podrobionych – rozumie się przez to użyte bezprawnie

znaki identyczne lub takie, które nie mogą być odróżnione w zwykłych

warunkach obrotu od znaków zarejestrowanych, dla towarów objętych

prawem ochronnym;

4) znakach wcześniejszych – rozumie się przez to znaki zgłoszone lub

zarejestrowane z wcześniejszym pierwszeństwem.

Art. 121. Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne.

Art. 122. 1. Przepis art. 120 ust. 1 nie wyklucza uznania za znak towarowy

oznaczenia przeznaczonego do równoczesnego używania przez kilka osób, w tym

przedsiębiorców, którzy zgłosili go wspólnie, jeżeli używanie takie nie jest

sprzeczne z interesem publicznym i nie ma na celu wprowadzenia odbiorców w

©Kancelaria Sejmu s. 51/148

14.04.2020

błąd, w szczególności co do charakteru, przeznaczenia, jakości, właściwości lub

pochodzenia towarów (wspólne prawo ochronne).

2. Zasady używania znaku towarowego na podstawie wspólnego prawa

ochronnego określa regulamin znaku przyjęty przez osoby, w tym przedsiębiorców,

o których mowa w ust. 1.

Art. 123. 1. Pierwszeństwo do uzyskania prawa ochronnego na znak

towarowy oznacza się, z zastrzeżeniem art. 124 i 125, według daty zgłoszenia

znaku towarowego w Urzędzie Patentowym.

2. Zgłoszenie uważa się za dokonane w dniu, w którym wpłynęło ono do

Urzędu Patentowego. Przepisy art. 13 ust. 2–9 stosuje się odpowiednio.

Art. 124. Pierwszeństwo do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy

przysługuje w Rzeczypospolitej Polskiej na zasadach określonych w umowach

międzynarodowych według daty pierwszego prawidłowego zgłoszenia znaku

towarowego, jeżeli zgłoszenie w Urzędzie Patentowym zostanie dokonane

w okresie 6 miesięcy od tej daty.

Art. 125. Pierwszeństwo do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy

oznacza się, na zasadach określonych w umowach międzynarodowych, według

daty wystawienia towaru oznaczonego tym znakiem w Polsce lub za granicą, na

wystawie międzynarodowej oficjalnej lub oficjalnie uznanej, jeżeli zgłoszenie

w Urzędzie Patentowym tego znaku towarowego nastąpi w okresie 6 miesięcy od

tej daty.

2. (uchylony)

3. (uchylony)

4. (uchylony)

Art. 126. Jeżeli znak towarowy, będący przedmiotem pierwszego

prawidłowego zgłoszenia, był umieszczony na towarze wystawionym wcześniej na

wystawie i korzystał od dnia wystawienia do dnia zgłoszenia z ochrony

tymczasowej przewidzianej w Konwencji paryskiej, pierwszeństwo do uzyskania

prawa ochronnego, o którym mowa w art. 124, oraz początek przewidzianego tam

terminu do dokonania zgłoszenia w Urzędzie Patentowym oznacza się według daty

wystawienia towaru oznaczonego tym znakiem na wystawie.

©Kancelaria Sejmu s. 52/148

14.04.2020

Art. 127. 1. Pierwszeństwo, o którym mowa w art. 124 i art. 125 (uprzednie

pierwszeństwo), jest zbywalne i podlega dziedziczeniu.

2. Umowa o przeniesienie pierwszeństwa, o którym mowa w ust. 1, wymaga,

pod rygorem nieważności, zachowania formy pisemnej.

Art. 128. Na wniosek zgłaszającego znak towarowy Urząd Patentowy

wydaje, w celu zastrzeżenia pierwszeństwa, o którym mowa w art. 124, dowód

dokonania zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym (dowód

pierwszeństwa). Przepis art. 19 ust. 2 stosuje się odpowiednio.

Art. 129. (uchylony)

Art. 1291. 1. Nie udziela się prawa ochronnego na oznaczenie, które:

1) nie może być znakiem towarowym;

2) nie nadaje się do odróżniania w obrocie towarów, dla których zostało

zgłoszone;

3) składa się wyłącznie z elementów mogących służyć w obrocie do wskazania,

w szczególności rodzaju towaru, jego pochodzenia, jakości, ilości, wartości,

przeznaczenia, sposobu wytwarzania, składu, funkcji lub przydatności;

4) składa się wyłącznie z elementów, które weszły do języka potocznego lub są

zwyczajowo używane w uczciwych i utrwalonych praktykach handlowych;

5) składa się wyłącznie z kształtu lub innej właściwości towaru, wynikającej

z charakteru samego towaru, niezbędnej do uzyskania efektu technicznego lub

zwiększającej znacznie wartość towaru;

6) zostało zgłoszone w złej wierze;

7) jest sprzeczne z porządkiem publicznym lub dobrymi obyczajami;

8) zawiera element o wysokiej wartości symbolicznej, w szczególności

o charakterze religijnym, patriotycznym lub kulturowym, którego używanie

obrażałoby uczucia religijne, patriotyczne lub tradycję narodową;

9) zawiera symbol Rzeczypospolitej Polskiej (godło, barwy lub hymn), znak sił

zbrojnych, organizacji paramilitarnej lub sił porządkowych, reprodukcję

polskiego orderu, odznaczenia lub odznaki honorowej, odznaki lub oznaki

wojskowej bądź innego oficjalnego lub powszechnie używanego odznaczenia

i odznaki, w szczególności administracji rządowej lub samorządu

terytorialnego albo organizacji społecznej działającej w ważnym interesie

©Kancelaria Sejmu s. 53/148

14.04.2020

publicznym, gdy obszar działania tej organizacji obejmuje cały kraj lub

znaczną jego część, jeżeli zgłaszający nie wykaże się uprawnieniem, w

szczególności zezwoleniem właściwego organu Państwa albo organu

samorządu terytorialnego, albo zgodą organizacji, na używanie oznaczenia w

obrocie;

10) zawiera symbol (herb, flagę, godło) obcego państwa, nazwę, skrót nazwy,

bądź symbol (herb, flagę, godło) organizacji międzynarodowej lub przyjęte w

obcym państwie urzędowe oznaczenie, stempel kontrolny lub gwarancyjny,

jeżeli zakaz taki wynika z umów międzynarodowych, chyba że zgłaszający

wykaże się zezwoleniem właściwego organu, które uprawnia go do używania

takiego oznaczenia w obrocie;

11) zawiera urzędowo uznane oznaczenie przyjęte do stosowania w obrocie, w

szczególności znak bezpieczeństwa, znak jakości lub cechę legalizacji, w

zakresie, w jakim mogłoby to wprowadzić odbiorców w błąd co do charakteru

takiego oznaczenia, o ile zgłaszający nie wykaże, że jest uprawniony do jego

używania;

12) ze swojej istoty może wprowadzać odbiorców w błąd, w szczególności co do

charakteru, jakości lub pochodzenia geograficznego towaru;

13) stanowi lub odtwarza w swoich zasadniczych elementach nazwę odmiany

roślin zarejestrowaną z wcześniejszym pierwszeństwem w Rzeczypospolitej

Polskiej lub na podstawie przepisów prawa Unii Europejskiej albo wiążącej

Rzeczpospolitą Polską umowy międzynarodowej, przewidujących ochronę

praw do odmiany roślin, i odnosi się do odmian roślin tego samego gatunku

lub gatunków ściśle spokrewnionych.

2. W odniesieniu do wyrobów alkoholowych, znak towarowy zawierający

element geograficzny niezgodny z pochodzeniem wyrobu uważa się za znak

wprowadzający odbiorców w błąd.

3. Nie udziela się prawa ochronnego na znak towarowy zawierający element

geograficzny prawdziwy w sensie dosłownym co do terytorium, regionu lub

miejsca, z którego towar pochodzi, który mógłby wprowadzić odbiorców w błąd,

że towar pochodzi z innego, słynącego z danych wyrobów terenu. W przypadku

homonimicznych oznaczeń geograficznych dla wina i piwa ochrona może być

przyznana, z tym, że Urząd Patentowy wezwie osobę, która dokonała zgłoszenia

©Kancelaria Sejmu s. 54/148

14.04.2020

później, do dokonania w znaku odpowiednich zmian pozwalających na odróżnienie

go od znaku wcześniejszego.

4. Nie udziela się prawa ochronnego na znak towarowy wyłączony

z rejestracji na podstawie przepisów prawa krajowego, prawa Unii Europejskiej lub

umowy międzynarodowej przewidujących ochronę oznaczenia geograficznego,

nazwy pochodzenia, określenia tradycyjnego dla wina lub gwarantowanej

tradycyjnej specjalności, w zakresie w nich przewidzianych.

Art. 130. Odmowa udzielenia prawa ochronnego na podstawie art. 1291 ust.

1 pkt 2–4 nie może nastąpić, jeżeli przed datą zgłoszenia znaku towarowego w

Urzędzie Patentowym znak ten nabrał, w następstwie jego używania, charakteru

odróżniającego w zwykłych warunkach obrotu.

Art. 131. (uchylony)

Art. 132. (uchylony)

Art. 1321. 1. Po rozpatrzeniu sprzeciwu, o którym mowa w art. 1526a ust. 1

lub art. 15217 ust. 1, uznanego za zasadny nie udziela się prawa ochronnego na znak

towarowy:

1) którego używanie narusza prawa osobiste lub majątkowe osób trzecich;

2) identyczny ze znakiem towarowym, na który udzielono prawa ochronnego z

wcześniejszym pierwszeństwem na rzecz innej osoby dla identycznych

towarów;

3) identyczny lub podobny do znaku towarowego, na który udzielono prawa

ochronnego z wcześniejszym pierwszeństwem na rzecz innej osoby dla

towarów identycznych lub podobnych, jeżeli zachodzi ryzyko wprowadzenia

odbiorców w błąd, które obejmuje, w szczególności ryzyko skojarzenia znaku

zgłoszonego ze znakiem wcześniejszym;

4) identyczny lub podobny do renomowanego znaku towarowego, na który

udzielono prawa ochronnego z wcześniejszym pierwszeństwem na rzecz innej

osoby dla jakichkolwiek towarów, jeżeli używanie zgłoszonego znaku bez

uzasadnionej przyczyny mogłoby przynieść zgłaszającemu nienależną

korzyść lub być szkodliwe dla odróżniającego charakteru bądź renomy znaku

wcześniejszego;

©Kancelaria Sejmu s. 55/148

14.04.2020

5) identyczny lub podobny do znaku towarowego, który przed datą według której

oznacza się pierwszeństwo do uzyskania prawa ochronnego był w

Rzeczypospolitej Polskiej powszechnie znany i używany jako znak towarowy

przeznaczony do oznaczania towarów identycznych lub podobnych

pochodzących od innej osoby, jeżeli zachodzi ryzyko wprowadzenia

odbiorców w błąd, które obejmuje, w szczególności ryzyko skojarzenia znaku

zgłoszonego ze znakiem powszechnie znanym;

6) jeżeli na podstawie przepisów prawa krajowego lub prawa Unii Europejskiej

przewidujących ochronę oznaczenia geograficznego lub nazwy pochodzenia

osoba uprawniona do wykonywania praw wynikających z wcześniejszego ich

zgłoszenia, o ile to oznaczenie lub nazwa zostanie zarejestrowane, może

zakazać używania późniejszego znaku towarowego.

2. Podstawą sprzeciwu, o którym mowa w art. 1526a ust. 1 lub art. 15217 ust.

1, mogą być również zgłoszenia znaków towarowych z wcześniejszym

pierwszeństwem, o których mowa w ust. 1 pkt 2–4, o ile udzielone zostanie na nie

prawo ochronne. Do czasu prawomocnego zakończenia wcześniejszych

postępowań zgłoszeniowych, postępowanie w sprawie sprzeciwu zawiesza się.

3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio, w przypadku, gdy wcześniejszy

znak towarowy został zgłoszony lub zarejestrowany w trybie określonym w art. 4.

4. Ochrona znaku towarowego zawierającego oznaczenia, o których mowa w

art. 1291 ust. 1 pkt 8–11, lub oznaczenia odnoszące się do pochodzenia towaru, nie

wyłącza możliwości uzyskania prawa ochronnego przez inną osobę na znak

towarowy zawierający takie same elementy dla towarów identycznych lub

podobnych, jeżeli znaki te mogą być w obrocie łatwo odróżniane.

Art. 133. Jeżeli uprawniony do wcześniejszego znaku towarowego lub

uprawniony z wcześniejszego prawa osobistego lub majątkowego wyrazi pisemną

zgodę na udzielenie prawa ochronnego na późniejszy znak towarowy sprzeciw,

o którym mowa w art. 1526a ust. 1 lub art. 15217 ust. 1, podlega oddaleniu.

Art. 134. (uchylony)

Art. 1341. Jeżeli dwie lub więcej osób korzystających z tej samej daty

pierwszeństwa zgłosiło identyczne albo podobne znaki towarowe, prawo ochronne

na znak towarowy może być udzielone na rzecz każdej z tych osób.

©Kancelaria Sejmu s. 56/148

14.04.2020

Art. 135. (uchylony)

Rozdział 2

Wspólny znak towarowy i znak towarowy gwarancyjny

Art. 136. 1. Organizacja mająca zdolność do nabywania praw i zaciągania

zobowiązań w swoim imieniu powołana do reprezentowania interesów

przedsiębiorców i osoba prawna działająca na podstawie przepisów prawa

publicznego mogą uzyskać prawo ochronne na wspólny znak towarowy. Wspólny

znak towarowy przeznaczony jest do odróżniania towarów w przypadku:

1) organizacji – jej członków,

2) osoby prawnej działającej na podstawie przepisów prawa publicznego – osób

upoważnionych do używania tego znaku na podstawie regulaminu używania

znaku

– od towarów innych przedsiębiorstw.

11. Prawo używania wspólnego znaku towarowego przysługuje w przypadku:

1) organizacji – tej organizacji lub jej członkom;

2) osoby prawnej działającej na podstawie przepisów prawa publicznego – tej

osobie lub osobom upoważnionym do używania tego znaku na podstawie

regulaminu używania znaku.

2. (uchylony)

Art. 1361. 1. Nie udziela się prawa ochronnego na wspólny znak towarowy,

w przypadku gdy nie zostały spełnione warunki, o których mowa w art. 136 lub

art. 138 ust. 3 i 4, lub w przypadku gdy:

1) regulamin używania znaku jest sprzeczny z porządkiem publicznym lub

dobrymi obyczajami;

2) istnieje ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd co do charakteru lub

znaczenia znaku, w szczególności jeżeli może on być uznany za oznaczenie

inne niż wspólny znak towarowy.

2. Jeżeli w wyniku zmiany regulaminu używania znaku nie zachodzą

okoliczności, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, oraz zostały spełnione warunki,

o których mowa w art. 136 lub art. 138 ust. 3 i 4, udziela się prawa ochronnego na

wspólny znak towarowy.

©Kancelaria Sejmu s. 57/148

14.04.2020

Art. 1362. 1. Osoba fizyczna lub prawna, w tym instytucje, organy oraz

podmioty prawa publicznego, która nie prowadzi działalności gospodarczej

obejmującej dostarczanie towarów tego samego rodzaju co towary certyfikowane,

może uzyskać prawo ochronne na znak towarowy gwarancyjny. Znak towarowy

gwarancyjny przeznaczony jest do odróżniania towarów, które zostały

certyfikowane przez uprawnionego do tego znaku, w szczególności w zakresie

użytego materiału, sposobu produkcji towarów, ich jakości, precyzji lub innych

właściwości, od towarów, które nie są w ten sposób certyfikowane.

2. Znak towarowy gwarancyjny może składać się z elementów mogących

służyć w obrocie handlowym do wskazania pochodzenia geograficznego towarów.

3. Przepisu art. 1291 ust. 1 pkt 3 nie stosuje się w zakresie, w jakim stanowi

on podstawę do nieudzielenia prawa ochronnego na oznaczenie, które składa się

wyłącznie z elementów mogących służyć w obrocie do wskazania pochodzenia

towaru. Taki znak towarowy gwarancyjny nie uprawnia do zakazywania osobie

trzeciej używania w obrocie handlowym takich oznaczeń, pod warunkiem że osoba

trzecia używa ich zgodnie z uczciwymi praktykami w przemyśle i handlu.

4. Zasady używania znaku towarowego gwarancyjnego określa regulamin

używania znaku.

5. Uprawniony z prawa ochronnego na znak towarowy gwarancyjny nie może

odmówić, bez ważnych powodów, prawa używania znaku osobom, które spełniają

warunki określone w regulaminie, o którym mowa w ust. 4.

Art. 1363. 1. Nie udziela się prawa ochronnego na znak towarowy

gwarancyjny, w przypadku gdy nie zostały spełnione warunki, o których mowa

w art. 1362 lub art. 138 ust. 6 i 7, lub w przypadku gdy:

1) regulamin używania znaku jest sprzeczny z porządkiem publicznym lub

dobrymi obyczajami;

2) istnieje ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd co do charakteru lub

znaczenia znaku, w szczególności jeżeli może on być uznany za oznaczenie

inne niż znak towarowy gwarancyjny.

2. Jeżeli w wyniku zmiany regulaminu używania znaku nie zachodzą

okoliczności, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, oraz zostały spełnione warunki,

o których mowa w art. 1362 lub art. 138 ust. 6 i 7, udziela się prawa ochronnego na

znak towarowy gwarancyjny.

©Kancelaria Sejmu s. 58/148

14.04.2020

Art. 137. (uchylony)

Art. 1371. W sprawach nieuregulowanych w niniejszym rozdziale stosuje się

odpowiednio przepisy o znakach towarowych.

Rozdział 3

Zgłoszenie znaku towarowego

Art. 138. 1. W zgłoszeniu znaku towarowego należy określić znak towarowy

oraz wskazać towary, dla których znak ten jest przeznaczony. Przepis art. 31 ust.

4 stosuje się odpowiednio.

2. Jedno zgłoszenie może dotyczyć tylko jednego znaku. W przypadku

znaków barwnych za jeden znak uważa się oznaczenie obejmujące jedno

zestawienie kolorów. Przepisy art. 39 stosuje się odpowiednio.

3. Do zgłoszenia wspólnego znaku towarowego lub zgłoszenia znaku w celu

uzyskania wspólnego prawa ochronnego dołącza się regulamin używania znaku.

4. Regulamin, o którym mowa w ust. 3, w sposób jasny i precyzyjny określa

w szczególności:

1) zasady używania znaku, w tym skutki naruszenia postanowień regulaminu;

2) osoby upoważnione do używania znaku albo warunki członkostwa

w organizacji, o której mowa w art. 136 ust. 1 – w przypadku wspólnego

znaku towarowego;

3) osoby, o których mowa w art. 122 ust. 1 – w przypadku wspólnego prawa

ochronnego na znak towarowy.

5. W rejestrze znaków towarowych dokonuje się wzmianki o dołączeniu

regulaminu, o którym mowa w ust. 3, a także o wszystkich zmianach w tym

regulaminie.

6. Do zgłoszenia znaku towarowego gwarancyjnego dołącza się regulamin

używania znaku.

7. Regulamin, o którym mowa w ust. 6, w sposób jasny i precyzyjny określa

w szczególności:

1) osoby uprawnione do używania znaku;

2) właściwości, które mają być certyfikowane znakiem, i sposób badania tych

właściwości;

3) sposób nadzorowania używania znaku;

©Kancelaria Sejmu s. 59/148

14.04.2020

4) zasady używania znaku, w tym skutki naruszenia postanowień regulaminu.

8. W rejestrze znaków towarowych dokonuje się wzmianki o dołączeniu

regulaminu, o którym mowa w ust. 6, a także o wszystkich zmianach w tym

regulaminie.

Art. 139. Jeżeli zgłaszający chce skorzystać z uprzedniego pierwszeństwa,

powinien w zgłoszeniu znaku towarowego złożyć stosowne oświadczenie oraz

dołączyć dowód potwierdzający dokonanie zgłoszenia znaku towarowego we

wskazanym państwie bądź wystawienie towaru oznaczonego tym znakiem na

określonej wystawie. Dowód taki może być również złożony w ciągu trzech

miesięcy od daty zgłoszenia. Późniejsze złożenie takiego oświadczenia albo

dowodu nie skutkuje przyznaniem pierwszeństwa.

Art. 140. 1. Do czasu wydania decyzji zgłaszający może dokonywać

w zgłoszeniu uzupełnień i poprawek, które nie mogą prowadzić do zmiany istoty

znaku towarowego ani rozszerzać wykazu towarów, dla których znak ten został

zgłoszony.

11. Do czasu wydania decyzji zgłaszający może złożyć wniosek o usunięcie

ze znaku towarowego oznaczeń, o których mowa w art. 1291. Przepis ust. 1 stosuje

się odpowiednio. Wraz z wnioskiem, zgłaszający przesyła zmienione fotografie lub

odbitki znaku towarowego, o ile są one w zgłoszeniu wymagane.

2. Zgłaszający może, z zastrzeżeniem ust.1, podzielić zgłoszenie w stosunku

do wskazanych towarów, z zachowaniem daty pierwszeństwa.

Art. 141. 1. Wskazując w zgłoszeniu znaku towarowego towary, dla których

znak jest przeznaczony, zgłaszający powinien używać polskiej terminologii

technicznej oraz określeń jednoznacznych, a wykaz towarów przedstawić w formie

uporządkowanej, stosownie do przyjętej klasyfikacji. Wykazy obejmujące więcej

niż 15 wyrazów należy sporządzić na odrębnym arkuszu.

2. Do zgłoszenia znaku towarowego stosuje się odpowiednio przepisy art. 36.

Zgłoszenie znaku przedstawionego lub wyrażonego w szczególnej formie

graficznej powinno zawierać dołączone fotografie lub odbitki przedstawiające lub

wyrażające ten znak. Zgłoszenie znaku dźwiękowego powinno zawierać dołączone

nagranie dźwięku na informatycznym nośniku danych w rozumieniu art. 3 pkt

©Kancelaria Sejmu s. 60/148

14.04.2020

1 ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów

realizujących zadania publiczne.

Art. 142. Urząd Patentowy może wprowadzić poprawki w dokumentacji

zgłoszenia znaku towarowego jedynie w celu usunięcia oczywistych pomyłek

i błędów językowych. Ograniczenie to nie dotyczy wykazu towarów i ich klasy-

fikacji, a także wykazu użytych kolorów, pod warunkiem że poprawki nie będą

prowadzić do zmiany zakresu żądanej ochrony.

Rozdział 4

Rozpatrywanie zgłoszenia znaku towarowego

Art. 143. (uchylony)

Art. 144. (uchylony)

Art. 1441. Jeżeli po wszczęciu postępowania zgłaszający wprowadził do

zgłoszenia znaku towarowego uzupełnienia lub poprawki, których nie dopuszczają

przepisy ustawy, Urząd Patentowy wydaje postanowienie odmawiające

uwzględnienia takich uzupełnień i poprawek.

Art. 1442. Jeżeli zgłoszenie znaku towarowego nie spełnia wymagań,

o których mowa w art. 141, Urząd Patentowy może wezwać zgłaszającego

postanowieniem, pod rygorem umorzenia postępowania w całości lub części, do

usunięcia w wyznaczonym terminie stwierdzonych usterek lub braków.

Art. 145. 1. Jeżeli Urząd Patentowy stwierdzi brak warunków wymaganych

do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy z przyczyn, o których mowa

w art. 1291, art. 1361 i art. 1363, wydaje decyzję o odmowie udzielenia prawa

ochronnego na znak towarowy.

2. W przypadku gdy brak warunków wymaganych do uzyskania prawa

ochronnego na znak towarowy z przyczyn, o których mowa w art. 1291, art. 1361

i art. 1363, dotyczy tylko niektórych towarów, Urząd Patentowy wydaje decyzję

o odmowie udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy dla tych towarów.

3. Przed wydaniem decyzji, o których mowa w ust. 1 i 2, Urząd Patentowy

informuje zgłaszającego o zebranych dowodach i okolicznościach mogących

świadczyć o istnieniu przeszkód do uzyskania prawa ochronnego na znak

towarowy i wyznacza mu termin do zajęcia stanowiska.

©Kancelaria Sejmu s. 61/148

14.04.2020

Art. 146. (uchylony)

Art. 1461. 1. Urząd Patentowy niezwłocznie dokonuje ogłoszenia

w „Biuletynie Urzędu Patentowego” o zgłoszeniu znaku towarowego, co do

którego nie stwierdzono braku warunków wymaganych do uzyskania prawa

ochronnego na znak towarowy z przyczyn, o których mowa w art. 1291, art. 1361

i art. 1363.

2. Przed ogłoszeniem, o którym mowa w ust. 1, jednak nie później niż w

terminie 2 miesięcy od daty zgłoszenia, Urząd Patentowy ujawnia informacje o

znaku towarowym, dacie pierwszeństwa, dacie i numerze zgłoszenia, wykazie

towarów i usług, imieniu i nazwisku lub nazwie zgłaszającego, jego miejscu

zamieszkania lub siedzibie oraz kodzie kraju.

3. Po uprawomocnieniu się decyzji o odmowie udzielenia prawa ochronnego

na znak towarowy, o której mowa w art. 145 ust. 2, Urząd Patentowy dokonuje

ogłoszenia w „Biuletynie Urzędu Patentowego” o zgłoszeniu znaku towarowego

dla pozostałych towarów.

4. Osoby trzecie mogą zgłaszać uwagi co do istnienia okoliczności, o których

mowa w art. 1291, art. 1361 i art. 1363.

5. Urząd Patentowy może wydać decyzję o odmowie udzielenia prawa

ochronnego na znak towarowy, w przypadku powzięcia informacji

o okolicznościach, o których mowa w art. 1291, art. 1361 i art. 1363, także po

ogłoszeniu o zgłoszeniu znaku towarowego. Przepis art. 145 ust. 3 stosuje się

odpowiednio.

6. Dla zgłoszenia znaku towarowego podlegającego ogłoszeniu, Urząd

Patentowy sporządza zawiadomienie o istnieniu identycznych lub podobnych

znaków towarowych z wcześniejszym pierwszeństwem, przeznaczonych do

oznaczania takich samych lub podobnych towarów i przekazuje je zgłaszającemu.

Zawiadomienie to ma charakter wyłącznie informacyjny i nie jest wiążące.

Art. 147. 1. Po bezskutecznym upływie terminu na złożenie sprzeciwu,

o którym mowa w art. 15217 ust. 1, Urząd Patentowy wydaje decyzję o udzieleniu

prawa ochronnego na znak towarowy, chyba że powziął, po ogłoszeniu o

zgłoszeniu znaku towarowego, informację o okolicznościach, o których mowa

w art. 1291, art. 1361 i art. 1363.

©Kancelaria Sejmu s. 62/148

14.04.2020

11. Po prawomocnym zakończeniu wszystkich postępowań w sprawie

sprzeciwu, Urząd Patentowy odmawia udzielenia prawa ochronnego na znak

towarowy w zakresie, w którym sprzeciwy zostały uznane za zasadne, a w

pozostałym zakresie udziela prawa ochronnego na znak towarowy.

2. Udzielenie prawa ochronnego następuje pod warunkiem uiszczenia opłaty

za dziesięcioletni okres ochrony. W razie nieuiszczenia opłaty w wyznaczonym

terminie Urząd Patentowy stwierdza wygaśnięcie decyzji o udzieleniu prawa

ochronnego.

3. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio w przypadku udzielenia prawa

ochronnego na wniosek o zamianę, na zgłoszenie krajowe, rejestracji znaku

towarowego uzyskanej na warunkach określonych w przepisach Unii Europejskiej

o wspólnotowym znaku towarowym, z tym że dla ustalenia wymagalności opłat

dziesięcioletni okres ochrony znaku towarowego biegnie od daty złożenia wniosku

o zamianę.

Art. 148. Przy rozpatrywaniu zgłoszeń znaków towarowych przepisy art.

35 ust. 4–6, art. 391 ust. 2, art. 41, 42, art. 43 ust. 2 pkt 2 i ust. 3, art. 45 ust. 1, art.

46 ust. 1, art. 48 i 55 stosuje się odpowiednio.

Art. 149. (uchylony)

Art. 150. (uchylony)

Art. 151. (uchylony)

Art. 152. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia,

szczegółowe wymogi, jakim ma odpowiadać zgłoszenie znaku towarowego, oraz

szczegółowy zakres i tryb rozpatrywania zgłoszeń, uwzględniając w szczególności

zakres informacji ujawnianej publicznie, sposób jej udostępniania oraz zakres, w

jakim Urząd Patentowy może wprowadzać poprawki w wykazie towarów i ich

klasyfikacji. Określenie wymogów, jakim ma odpowiadać zgłoszenie, nie może

prowadzić do tworzenia nadmiernych, ponad potrzebę, utrudnień dla

zgłaszającego.

©Kancelaria Sejmu s. 63/148

14.04.2020

Rozdział 41

Postępowanie w sprawie uznawania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

ochrony międzynarodowych znaków towarowych

Art. 1521. Urząd Patentowy prowadzi postępowanie w sprawie ochrony na

terytorium Rzeczypospolitej Polskiej międzynarodowych znaków towarowych,

w zakresie przewidzianym Porozumieniem lub Protokołem.

Art. 1521a. 1. Urząd Patentowy po otrzymaniu z Biura Międzynarodowego

informacji o wyznaczeniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

międzynarodowego znaku towarowego, niezwłocznie dokonuje ogłoszenia o tym

wyznaczeniu w „Biuletynie Urzędu Patentowego”.

2. Osoby trzecie mogą zgłaszać uwagi co do istnienia okoliczności, o których

mowa w art. 1291, art. 1361 i art. 1363.

Art. 1522. 1. W przypadku stwierdzenia braku warunków wymaganych do

uznania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego

znaku towarowego z przyczyn, o których mowa w art. 1291, art. 1361, art. 138 ust. 3

i 4 oraz art. 141, Urząd Patentowy przekazuje do Biura Międzynarodowego,

w trybie, formie i języku przewidzianych w Porozumieniu lub Protokole, notę,

w której zawiadamia o powodach uniemożliwiających uznanie na terytorium

Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego znaku towarowego

(wstępna odmowa uznania ochrony), a także wyznacza uprawnionemu z rejestracji

międzynarodowego znaku towarowego termin do zajęcia stanowiska w sprawie.

2. Po upływie terminu wskazanego w ust. 1 Urząd Patentowy wydaje decyzję

w sprawie uznania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony

międzynarodowego znaku towarowego (decyzja w sprawie uznania ochrony),

chyba że wniesiono sprzeciw, o którym mowa w art. 1526a ust. 1.

Art. 1523. W przypadku gdy brak warunków wymaganych do uznania na

terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego znaku

towarowego z przyczyn, o których mowa w art. 1291, art. 1361, art. 138 ust. 3 i 4

oraz art. 141, dotyczy tylko niektórych towarów, Urząd Patentowy wydaje decyzję

o odmowie uznania ochrony dla tych towarów. Przepis art. 1522 ust. 1 stosuje się

odpowiednio.

©Kancelaria Sejmu s. 64/148

14.04.2020

Art. 1524. (uchylony)

Art. 1525. (uchylony)

Art. 1526. (uchylony)

Art. 1526a. 1. W terminie 3 miesięcy od daty ogłoszenia o wyznaczeniu na

terytorium Rzeczypospolitej Polskiej międzynarodowego znaku towarowego,

uprawniony do wcześniejszego znaku towarowego lub uprawniony z

wcześniejszego prawa osobistego lub majątkowego może wnieść sprzeciw wobec

wyznaczenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej międzynarodowego znaku

towarowego z przyczyn, o których mowa w art. 1321 ust. 1–3. Termin ten nie

podlega przywróceniu.

2. W przypadku wniesienia sprzeciwu wobec wyznaczenia na terytorium

Rzeczypospolitej Polskiej między-

narodowego znaku towarowego, Urząd Patentowy przekazuje do Biura

Międzynarodowego, w trybie, formie i języku przewidzianych w Porozumieniu lub

Protokole, notę o powodach mogących uniemożliwić uznanie ochrony w całości

lub części (wstępna odmowa uznania ochrony oparta na sprzeciwie).

3. Do postępowania w sprawie sprzeciwu wobec wyznaczenia na terytorium

Rzeczypospolitej Polskiej międzynarodowego znaku towarowego przepisy art.

15217 ust. 2–7 oraz art. 15218–15223 stosuje się odpowiednio.

Art. 1526b. 1. Po bezskutecznym upływie terminu na wniesienie sprzeciwu,

o którym mowa w art. 1526a ust. 1, Urząd Patentowy wydaje decyzję o uznaniu na

terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego znaku

towarowego (decyzja o uznaniu ochrony), chyba że stwierdził brak warunków

wymaganych do uznania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony

międzynarodowego znaku towarowego, z przyczyn, o których mowa w art. 1291,

art. 1361, art. 138 ust. 3 i 4 oraz art. 141. Decyzję tę Urząd Patentowy przekazuje

do Biura Międzynarodowego wraz z notą, w terminach wskazanych w

Porozumieniu lub Protokole. Tryb przekazania, formę i język noty reguluje

Porozumienie lub Protokół.

2. Po prawomocnym zakończeniu wszystkich postępowań w sprawie

sprzeciwu, Urząd Patentowy odmawia uznania na terytorium Rzeczypospolitej

Polskiej ochrony międzynarodowego znaku towarowego w zakresie, w którym

©Kancelaria Sejmu s. 65/148

14.04.2020

sprzeciwy uznane zostały za zasadne, a w pozostałym zakresie uznaje na terytorium

Rzeczypospolitej Polskiej ochronę międzynarodowego znaku towarowego.

Art. 1526c. 1. Jeżeli Urząd Patentowy nie stwierdził przeszkód do udzielenia

prawa ochronnego, o których mowa w art. 1291 i art. 1361, oraz spełnione zostały

warunki, o których mowa w art. 138 ust. 3 i 4 oraz art. 141, a także nie wniesiono

sprzeciwu, o którym mowa w art. 1526a ust. 1, wydaje, w terminach wskazanych w

Porozumieniu lub Protokole, decyzję o uznaniu ochrony, którą przekazuje do Biura

Międzynarodowego wraz z notą, której tryb przekazania, formę i język przewiduje

Porozumienie lub Protokół.

2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, decyzji o uznaniu ochrony nie

doręcza się uprawnionemu.

Art. 1527. Od decyzji w sprawie uznania ochrony służy stronie wniosek

o ponowne rozpatrzenie sprawy w terminie 3 miesięcy od daty doręczenia decyzji

uprawnionemu. Przepisy art. 244 ust. 11–14 i 5, art. 2441 oraz art. 245 stosuje się

odpowiednio.

Art. 1527a. Po prawomocnym zakończeniu postępowania w sprawie uznania

na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego znaku

towarowego Urząd Patentowy przekazuje do Biura Międzynarodowego, w trybie,

formie i języku przewidzianych w Porozumieniu lub Protokole, notę informującą

o wydanej w tym postępowaniu decyzji, chyba że decyzja wraz z notą została

przekazana na podstawie art. 1526b ust. 1.

Art. 1528. (uchylony)

Art. 1529. (uchylony)

Art. 15210. (uchylony)

Art. 15211. (uchylony)

Art. 15212. 1. Na decyzję Urzędu Patentowego o definitywnej odmowie

uznania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego

znaku towarowego w odniesieniu do wszystkich lub niektórych towarów, a także

na decyzję o unieważnieniu uznania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

ochrony międzynarodowego znaku towarowego uprawnionemu z rejestracji tego

©Kancelaria Sejmu s. 66/148

14.04.2020

znaku służy skarga do sądu administracyjnego. Przepisy art. 249 ust. 1 i art.

250 stosuje się odpowiednio.

2. (uchylony)

Art. 15213. Do unieważnienia uznania na terytorium Rzeczypospolitej

Polskiej ochrony międzynarodowego znaku towarowego przepisy art. 164–

167 stosuje się odpowiednio.

Art. 15214. <1.> Urząd Patentowy przekazuje do Biura Międzynarodowego,

w trybie, formie i języku przewidzianych w Porozumieniu lub Protokole, notę

o prawomocnej decyzji o unieważnieniu uznania na terytorium Rzeczypospolitej

Polskiej ochrony międzynarodowego znaku towarowego lub stwierdzeniu

wygaśnięcia tej ochrony.

<2. W uzasadnionych przypadkach, pod rygorem obciążenia kosztami

tłumaczenia, Urząd Patentowy może wezwać uprawnionego z rejestracji

międzynarodowego znaku towarowego, aby złożył tłumaczenie przysięgłe

wykazu towarów międzynarodowego znaku towarowego objętego notą,

o której mowa w ust. 1. Przepis ten stosuje się do odpisów wyroków

przesyłanych Urzędowi Patentowemu na podstawie art. 479128 § 1 ustawy

z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2019 r.

poz. 1460, z późn. zm.1)).>

Art. 15215. 1. Do stwierdzenia wygaśnięcia na terytorium Rzeczypospolitej

Polskiej ochrony międzynarodowego znaku towarowego przepisy art. 169–

172 stosuje się odpowiednio.

2. Okres, o którym mowa w art. 169 ust. 1 pkt 1, rozpoczyna swój bieg od

dnia:

1) bezskutecznego upływu terminu wynikającego z Porozumienia lub Protokołu

na wydanie wstępnej odmowy uznania ochrony, o której mowa

w art. 1522 ust. 1, lub

2) bezskutecznego upływu terminu na wniesienie sprzeciwu, o którym mowa

w art. 1526a ust. 1, lub

3) cofnięcia sprzeciwu, o którym mowa w art. 1526a ust. 1, lub

1) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2019 r. poz. 1469,

1495, 1649, 1655, 1798, 1802, 1818, 2070, 2089, 2128 i 2217 oraz z 2020 r. poz. 288.

Dodany ust. 2 w

art. 15214 wejdzie

w życie z dn.

1.07.2020 r. (Dz.

U. z 2020 r. poz.

288).

©Kancelaria Sejmu s. 67/148

14.04.2020

4) uprawomocnienia się decyzji o uznaniu ochrony wydanej po rozpatrzeniu

sprzeciwu, o którym mowa w art. 1526a ust. 1, lub

5) uprawomocnienia się decyzji o uznaniu ochrony wydanej po wstępnej

odmowie uznania ochrony, o której mowa w art. 1522 ust. 1.

Art. 15216. Do roszczeń z tytułu naruszenia prawa z rejestracji

międzynarodowego znaku towarowego korzystającego z ochrony na terytorium

Rzeczypospolitej Polskiej stosuje się odpowiednio przepisy art. 296–298, z tym że

roszczeń tych można dochodzić od dnia ogłoszenia w „Wiadomościach Urzędu

Patentowego” o uznaniu jego ochrony.

Rozdział 42

Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Art. 15217. 1. W terminie 3 miesięcy od daty ogłoszenia o zgłoszeniu znaku

towarowego uprawniony do wcześniejszego znaku towarowego, uprawniony

z wcześniejszego prawa osobistego lub majątkowego, a także osoba uprawniona do

wykonywania praw wynikających z chronionej nazwy pochodzenia lub

chronionego oznaczenia geograficznego może wnieść sprzeciw wobec zgłoszenia

znaku towarowego z przyczyn, o których mowa w art. 1291 ust. 4 lub art. 1321

ust. 1–3. Termin ten nie podlega przywróceniu.

2. Od sprzeciwu należy wnieść opłatę.

3. Sprzeciw zawiera oznaczenie stron, wskazanie podstawy faktycznej i

prawnej wraz z uzasadnieniem i zakresem sprzeciwu oraz podpis wnoszącego

sprzeciw.

4. Sprzeciw oraz inne pisma wnosi się wraz z ich odpisami dla strony

przeciwnej.

5. Materiały i dokumenty sporządzone w języku obcym wnosi się wraz z ich

tłumaczeniami na język polski.

6. Urząd Patentowy, w drodze postanowienia, pozostawia bez rozpoznania

sprzeciw, który:

1) został wniesiony po upływie terminu lub

2) nie wskazuje zgłoszenia znaku towarowego, wobec którego jest wnoszony,

lub

3) nie wskazuje wcześniejszego prawa, o którym mowa w art. 1321 ust. 1–3

©Kancelaria Sejmu s. 68/148

14.04.2020

– chyba, że braki te zostały uzupełnione w terminie, o którym mowa w ust. 1.

7. Jeżeli sprzeciw nie spełnia wymogów formalnych, Urząd Patentowy

wyznacza wnoszącemu sprzeciw termin do usunięcia braków pod rygorem

umorzenia postępowania.

Art. 15218. 1. Stronami postępowania w sprawie sprzeciwu są zgłaszający i

wnoszący sprzeciw.

2. Do rozpatrzenia sprzeciwu Prezes Urzędu Patentowego wyznacza eksperta.

Art. 15219. 1. Urząd Patentowy niezwłocznie zawiadamia zgłaszającego o

wniesieniu sprzeciwu oraz informuje strony postępowania o możliwości

ugodowego rozstrzygnięcia sporu w terminie 2 miesięcy od dnia doręczenia

informacji.

2. Termin, o którym mowa w ust. 1, może zostać przedłużony do 6 miesięcy

na zgodny wniosek stron.

3. Po upływie terminu, o którym mowa w ust. 1, Urząd Patentowy wzywa

zgłaszającego do udzielenia odpowiedzi na sprzeciw w wyznaczonym terminie. W

odpowiedzi na sprzeciw zgłaszający przedstawia zarzuty oraz przytacza wszystkie

okoliczności faktyczne i dowody na ich poparcie.

4. W terminie, o którym mowa w ust. 3, zgłaszający może podnieść zarzut

nieużywania wcześniejszego znaku towarowego w sposób rzeczywisty w ciągu

nieprzerwanego okresu 5 lat przed datą dokonania zgłoszenia znaku towarowego

będącego przedmiotem sprzeciwu dla towarów objętych sprzeciwem, chyba że

istnieją ważne powody tego nieużywania lub nie upłynął okres 5 lat od daty

zarejestrowania wcześniejszego znaku. W przypadku uznania zarzutu za zasadny,

Urząd Patentowy oddala sprzeciw.

5. Urząd Patentowy przekazuje wnoszącemu sprzeciw odpowiedź na sprzeciw

oraz wyznacza mu termin na zajęcie stanowiska i uzupełnienie dowodów. Przepis

art. 169 ust. 6 stosuje się odpowiednio.

6. Zgłaszający może odnieść się do dowodów i twierdzeń przedstawionych na

podstawie ust. 5 przez wnoszącego sprzeciw w terminie wyznaczonym przez Urząd

Patentowy.

©Kancelaria Sejmu s. 69/148

14.04.2020

7. Urząd Patentowy może wezwać stronę postępowania do przedstawienia, w

wyznaczonym terminie, stanowiska dotyczącego materiałów przedstawionych

przez drugą stronę lub Urząd Patentowy.

8. Urząd Patentowy pomija twierdzenia i dowody niezgłoszone w

wyznaczonym terminie, chyba że strona wykaże, że ich powołanie nie było

możliwe albo że potrzeba ich powołania wynikła później. Dalsze twierdzenia i

dowody na ich poparcie powołuje się w terminie miesiąca od dnia, w którym

powołanie ich stało się możliwe lub wynikła potrzeba ich powołania.

Art. 15220. Urząd Patentowy rozpatruje sprzeciw w jego granicach i jest

związany podstawą prawną wskazaną przez wnoszącego sprzeciw.

Art. 15221. Po rozpatrzeniu sprzeciwu, Urząd Patentowy wydaje decyzję o

oddaleniu sprzeciwu lub uznaniu go za zasadny w całości lub części.

Art. 15222. 1. Od decyzji Urzędu Patentowego wydanej po rozpatrzeniu

sprzeciwu stronom służy wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. Przepisy

art. 244–245, art. 248 i art. 249 stosuje się odpowiednio.

2. Nowe fakty i dowody mogą być powołane tylko jeżeli ich powołanie nie

było wcześniej możliwe albo potrzeba ich powołania wynikła później.

3. (uchylony)

Art. 15223. 1. Do postępowania w sprawie sprzeciwu przepisy art. 242 ust. 1

i 2, art. 251, art. 252 i art. 253 ust. 1 stosuje się odpowiednio.

2. Do kosztów postępowania stosuje się odpowiednio przepisy obowiązujące

w postępowaniu cywilnym, przy czym koszty znosi się pomiędzy stronami również

w przypadku umorzenia postępowania w sprawie sprzeciwu.

Rozdział 5

Prawa ochronne na znaki towarowe

Art. 153. 1. Przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo

wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na

całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.

11. Udzielone prawa ochronne na znaki towarowe podlegają wpisowi do

rejestru znaków towarowych.

©Kancelaria Sejmu s. 70/148

14.04.2020

12. Udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy stwierdza się przez

wydanie świadectwa ochronnego na znak towarowy.

13. Uprawniony może wskazać, że jego znak został zarejestrowany, poprzez

umieszczenie w sąsiedztwie znaku towarowego litery „R” wpisanej w okrąg.

2. Czas trwania prawa ochronnego na znak towarowy wynosi 10 lat od daty

zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym.

3. Prawo ochronne na znak towarowy przedłuża się o dalsze 10 lat ochrony,

o ile uiszczona zostanie opłata za dalszy okres ochrony.

4. Urząd Patentowy może wezwać wpłacającego do złożenia wyjaśnień,

w wyznaczonym terminie, co do wysokości i uprawnienia do wniesienia opłaty.

Jeżeli złożone wyjaśnienia nie usuwają stwierdzonych braków, Urząd Patentowy

zwraca wniesioną opłatę za dalszy okres ochrony.

5. Przedłużenie prawa ochronnego na znak towarowy podlega wpisowi do

rejestru znaków towarowych.

6. Urząd Patentowy, z urzędu lub na wniosek uprawnionego z prawa

ochronnego lub osoby przez niego upoważnionej, w drodze postanowienia,

wykreśla z rejestru znaków towarowych błędny wpis dotyczący przedłużenia

prawa ochronnego.

Art. 154. Używanie znaku towarowego polega w szczególności na:

1) umieszczaniu tego znaku na towarach objętych prawem ochronnym lub ich

opakowaniach, oferowaniu i wprowadzaniu tych towarów do obrotu, ich

imporcie lub eksporcie oraz składowaniu w celu oferowania i wprowadzania

do obrotu, a także oferowaniu lub świadczeniu usług pod tym znakiem;

2) umieszczaniu znaku na dokumentach związanych z wprowadzaniem towarów

do obrotu lub związanych ze świadczeniem usług;

3) posługiwaniu się nim w celu reklamy.

Art. 155. 1. Prawo ochronne na znak towarowy nie rozciąga się na działania

dotyczące towarów ze znakiem, polegające w szczególności na ich oferowaniu do

sprzedaży lub dalszym wprowadzaniu do obrotu towarów oznaczonych tym

znakiem, jeżeli towary te zostały uprzednio wprowadzone do obrotu na terytorium

Rzeczypospolitej Polskiej przez uprawnionego lub za jego zgodą.

©Kancelaria Sejmu s. 71/148

14.04.2020

2. Nie stanowi również naruszenia prawa ochronnego na znak towarowy

import oraz inne działania, o których mowa w ust. 1, dotyczące towarów

oznaczonych tym znakiem towarowym, jeżeli towary te zostały uprzednio

wprowadzone do obrotu na terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego

przez uprawnionego lub za jego zgodą.

3. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się, jeżeli przemawiają za tym uzasadnione

względy, które pozwalają uprawnionemu sprzeciwić się dalszej dystrybucji

towarów, w szczególności jeżeli po wprowadzeniu do obrotu zmieni się lub

pogorszy stan towarów.

Art. 156. 1. Prawo ochronne na znak towarowy nie daje uprawnionemu prawa

zakazywania używania w obrocie przez inne osoby:

1) ich nazwisk lub adresów, w przypadku gdy osoby te są osobami fizycznymi;

2) oznaczeń, które nie mają odróżniającego charakteru lub które dotyczą

rodzaju, jakości, ilości, zamierzonego przeznaczenia, wartości, pochodzenia

geograficznego, daty produkcji lub innych właściwości towarów;

3) zarejestrowanego oznaczenia lub oznaczenia podobnego, jeżeli jest to

konieczne dla wskazania przeznaczenia towaru, zwłaszcza gdy chodzi

o oferowane części zamienne, akcesoria lub usługi;

4) zarejestrowanego oznaczenia geograficznego, jeżeli prawo do jego używania

przez te osoby wynika z innych przepisów ustawy.

2. Używanie oznaczeń wskazanych w ust. 1 jest dozwolone tylko wówczas,

gdy jest zgodne z uczciwymi praktykami w przemyśle i handlu.

Art. 157. Uprawniony z prawa ochronnego na znak towarowy nie może

zakazać innej osobie używania tego lub podobnego oznaczenia w obrocie, jeżeli

znaku tego nie używał w rozumieniu art. 169 ust. 1 pkt 1 i ust. 4. Na żądanie strony

pozwanej uprawniony z prawa ochronnego na znak towarowy przedstawia dowód,

że w okresie pięciu lat poprzedzających wniesienie powództwa znak towarowy był

używany w rozumieniu art. 169 ust. 1 pkt 1 i ust. 4.

Art. 158. (uchylony)

Art. 159. 1. Współuprawniony z prawa ochronnego na znak towarowy może,

bez zgody pozostałych współuprawnionych, używać znaku towarowego we

©Kancelaria Sejmu s. 72/148

14.04.2020

własnym zakresie oraz dochodzić roszczeń z powodu naruszenia prawa

ochronnego.

2. W zakresie nieuregulowanym w ustawie do wspólnego prawa ochronnego

stosuje się, o ile umowa o wspólności prawa ochronnego nie stanowi inaczej,

przepisy Kodeksu cywilnego o współwłasności w częściach ułamkowych.

Art. 160. 1. Osoba, która, prowadząc lokalną działalność gospodarczą

w niewielkim rozmiarze, używała w dobrej wierze oznaczenia zarejestrowanego

następnie jako znak towarowy na rzecz innej osoby, ma prawo nadal bezpłatnie

używać tego oznaczenia w nie większym niż dotychczas zakresie.

2. Prawo określone w ust. 1 podlega na wniosek zainteresowanego wpisowi

do rejestru znaków towarowych. Prawo to może zostać przeniesione na inną osobę

tylko łącznie z przedsiębiorstwem.

Art. 161. 1. W przypadku zgłoszenia na swoją rzecz znaku towarowego albo

uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy przez agenta lub przedstawiciela

uprawnionego z prawa ochronnego na znak towarowy, uprawniony, jeżeli agent lub

przedstawiciel działał bez jego zgody i nie uzasadnił swojego działania, może żądać

umorzenia postępowania albo unieważnienia prawa ochronnego na ten znak,

a także udzielenia mu prawa ochronnego na ten znak albo przeniesienia na niego

już udzielonego prawa. Uprawniony może żądać ponadto zakazania używania

znaku towarowego przez agenta lub przedstawiciela.

2. Z żądaniem unieważnienia lub przeniesienia prawa nie można wystąpić,

jeżeli przez okres pięciu kolejnych lat używania zarejestrowanego znaku osoba

uprawniona, o której mowa w ust. 1, będąc świadoma tego używania, nie

sprzeciwiała się temu.

3. Do osoby, która nie będąc do tego uprawniona, zgłosiła na swoją rzecz znak

towarowy lub uzyskała na niego prawo ochronne, przepis ust. 1 stosuje się

odpowiednio.

Art. 162. 1. Prawo ochronne na znak towarowy jest zbywalne i podlega

dziedziczeniu. Przepisy art. 67 ust. 2–5 stosuje się odpowiednio.

11. Prawo ochronne na znak towarowy może być przeniesione na rzecz kilku

osób jako wspólne prawo ochronne.

12. (uchylony)

©Kancelaria Sejmu s. 73/148

14.04.2020

13. Wpis do rejestru znaków towarowych o przeniesieniu prawa ochronnego,

o którym mowa w ust. 11, może nastąpić po złożeniu regulaminu znaku, o którym

mowa w art. 122 ust. 2.

14. Wspólne prawo ochronne może być przeniesione na rzecz jednej osoby

jako prawo ochronne na znak towarowy.

2. (uchylony)

3. Prawo ochronne na wspólny znak towarowy może być przeniesione jako

wspólne prawo ochronne na przedsiębiorców zrzeszonych w organizacji, o której

mowa w art. 136. Umowa o przeniesienie prawa powinna określać zasady

używania takiego znaku w takim zakresie, jaki jest przewidziany dla regulaminu,

o którym mowa w art. 122 ust. 2.

31. (uchylony)

4. Prawo ochronne na znak towarowy może być również przeniesione

w stosunku do niektórych towarów, dla których prawo to jest udzielone.

5. Do ważności umowy o przeniesienie udziału we wspólnym prawie

ochronnym jest potrzebna zgoda wszystkich współuprawnionych.

6. Przepisy ust. 1, 3, 4 i 5 stosuje się odpowiednio do praw z dokonanego

w Urzędzie Patentowym zgłoszenia, na które nie zostało jeszcze udzielone prawo

ochronne.

Art. 1621. Prawo ochronne na znak towarowy może zostać podzielone na

wniosek uprawnionego w stosunku do wskazanych towarów, z zachowaniem daty

pierwszeństwa. Przepis art. 140 stosuje się odpowiednio. Składając wniosek,

uprawniony uiszcza opłatę za podział prawa ochronnego na znak towarowy.

Art. 163. 1. Uprawniony z prawa ochronnego na znak towarowy może

udzielić innej osobie upoważnienia do używania znaku, zawierając z nią umowę

licencyjną. Do umowy tej stosuje się odpowiednio przepisy art. 76 ust. 1–4 oraz

art. 78 i art. 79.

11. O ile umowa licencyjna nie stanowi inaczej, licencjobiorca może wystąpić

z powództwem o naruszenie prawa ochronnego na znak towarowy wyłącznie za

zgodą uprawnionego z tego prawa. Licencjobiorca wyłączny może jednakże

wystąpić z takim powództwem, jeżeli uprawniony z prawa ochronnego na znak

©Kancelaria Sejmu s. 74/148

14.04.2020

towarowy, pomimo wezwania, nie wystąpi w stosownym terminie z powództwem

o naruszenie prawa ochronnego na znak towarowy.

12. Licencjobiorca w celu uzyskania odszkodowania za poniesioną szkodę

może wstąpić do sprawy o naruszenie prawa ochronnego na znak towarowy

wszczętej przez uprawnionego z tego prawa.

2. Licencjobiorca może udzielić sublicencji na używanie znaku towarowego

w zakresie udzielonego mu upoważnienia.

3. Licencjobiorca może wskazać, że korzysta z licencji na używanie znaku

towarowego, poprzez umieszczenie oznaczenia „lic.” w sąsiedztwie znaku

towarowego.

4. W przypadku korzystania z licencji na używanie znaku towarowego,

licencjobiorca jest obowiązany, na żądanie licencjodawcy, wskazać na używanie

znaku na podstawie licencji przez umieszczenie oznaczenia, o którym mowa w ust.

3.

5. Licencja podlega, na wniosek zainteresowanego, wpisowi do rejestru

znaków towarowych.

Rozdział 6

Unieważnienie i wygaśnięcie prawa ochronnego na znak towarowy

Art. 164. 1. Prawo ochronne na znak towarowy może być unieważnione na

wniosek, w całości lub części, jeżeli nie zostały spełnione warunki wymagane do

uzyskania tego prawa z przyczyn, o których mowa w art. 1291, art. 1361 oraz

art. 1363, i w przypadku istnienia wcześniejszego prawa, o którym mowa

w art. 1321 ust. 1–3.

2. W przypadku gdy podstawą wniosku jest wcześniejsze prawo, o którym

mowa w art. 1291 ust. 4 lub art. 1321 ust. 1–3, na prawo to może powoływać się

jedynie uprawniony z tego prawa oraz osoba uprawniona do wykonywania praw

wynikających z tego prawa. Przepis art. 133 stosuje się odpowiednio.

Art. 165. 1. Z wnioskiem o unieważnienie prawa ochronnego nie można

wystąpić:

1) z powodu kolizji z wcześniejszym znakiem bądź naruszenia praw osobistych

lub majątkowych wnioskodawcy, jeżeli przez okres pięciu kolejnych lat

©Kancelaria Sejmu s. 75/148

14.04.2020

używania zarejestrowanego znaku wnioskodawca, będąc świadomym jego

używania, nie sprzeciwiał się temu;

2) jeżeli na znak towarowy udzielono prawa ochronnego z naruszeniem art. 1291

ust. 1 pkt 2–4, a do dnia złożenia wniosku znak ten nabrał, w następstwie jego

używania, charakteru odróżniającego w zwykłych warunkach obrotu;

3) z powodu kolizji ze znakiem towarowym powszechnie znanym, jeżeli przez

okres pięciu kolejnych lat używania zarejestrowanego znaku towarowego,

uprawniony do znaku towarowego powszechnie znanego, będąc świadomym

jego używania, nie sprzeciwiał się temu;

4) jeżeli sprzeciw oparty na tych samych prawach wcześniejszych i na tych

samych podstawach prawnych został prawomocnie oddalony.

2. Przepisów ust. 1 pkt 1 i 3 nie stosuje się, jeżeli uprawniony uzyskał prawo

ochronne działając w złej wierze.

3. Z wnioskiem o unieważnienie prawa ochronnego na podstawie

wcześniejszego znaku towarowego nie można wystąpić, gdy w dacie zgłoszenia lub

dacie uprzedniego pierwszeństwa późniejszego znaku towarowego:

1) wcześniejszy znak towarowy, który nie spełniał warunków określonych

w art. 1291 ust. 1 pkt 2–4, nie nabrał jeszcze odróżniającego charakteru,

o którym mowa w art. 130;

2) wcześniejszy znak towarowy nie nabrał jeszcze wystarczająco odróżniającego

charakteru, aby możliwe było stwierdzenie ryzyka wprowadzenia odbiorców

w błąd, o którym mowa w art. 1321 ust. 1 pkt 3, o ile przepis ten stanowi

podstawę wniosku o unieważnienie;

3) wcześniejszy znak towarowy nie uzyskał jeszcze renomy, o której mowa

w art. 1321 ust. 1 pkt 4, o ile przepis ten stanowi podstawę wniosku

o unieważnienie.

4. W przypadku gdy podstawą wniosku o unieważnienie prawa ochronnego

na wspólny znak towarowy lub znak towarowy gwarancyjny jest art. 1361 lub

art. 1363, Urząd Patentowy odmawia unieważnienia prawa ochronnego na wspólny

znak towarowy lub znak towarowy gwarancyjny, jeżeli po zmianie przez

uprawnionego regulaminu używania znaku są spełnione warunki, o których mowa

w tych przepisach.

©Kancelaria Sejmu s. 76/148

14.04.2020

Art. 166. 1. W postępowaniu o unieważnienie prawa ochronnego na

podstawie wcześniejszego znaku towarowego uprawniony do tego znaku

towarowego jest obowiązany, na zarzut uprawnionego do późniejszego znaku

towarowego, przedstawić dowód na to, że w okresie pięciu lat poprzedzających

datę wniosku o unieważnienie wcześniejszy znak towarowy był używany

w rozumieniu art. 169 ust. 1 pkt 1 i ust. 4, w odniesieniu do towarów, dla których

został zarejestrowany, w zakresie, w jakim stanowią one podstawę wniosku

o unieważnienie, lub że istnieją uzasadnione powody jego nieużywania, pod

warunkiem że w dacie wniosku o unieważnienie od zarejestrowania

wcześniejszego znaku towarowego upłynęło co najmniej pięć lat.

2. Jeżeli w dacie pierwszeństwa późniejszego znaku towarowego upłynął już

pięcioletni okres, w którym miało nastąpić używanie wcześniejszego znaku

towarowego w rozumieniu art. 169 ust. 1 pkt 1 i ust. 4, uprawniony do wcześ-

niejszego znaku towarowego obowiązany jest przedstawić, obok dowodu

wymaganego na podstawie ust. 1, dowód na to, że ten znak towarowy był używany

w rozumieniu art. 169 ust. 1 pkt 1 i ust. 4 w okresie pięciu lat poprzedzających datę

pierwszeństwa lub istniały uzasadnione powody jego nieużywania.

3. W przypadku nieprzedstawienia dowodów, o których mowa w ust. 1 i 2,

oddala się wniosek o unieważnienie prawa ochronnego na podstawie

wcześniejszego znaku towarowego.

4. Jeżeli wcześniejszy znak towarowy był używany w rozumieniu

art. 169 ust. 1 pkt 1 i ust. 4, wyłącznie w odniesieniu do części towarów, dla

których został zarejestrowany, uznaje się go, na użytek rozpatrywania wniosku o

unieważnienie, za zarejestrowany tylko dla tej części towarów.

5. Prawo ochronne na znak towarowy nie może być unieważnione na tej

podstawie, że znak jest identyczny lub podobny do wcześniejszego znaku

towarowego, jeżeli przed dniem złożenia wniosku zostało wszczęte postępowanie

o unieważnienie prawa ochronnego na wcześniejszy znak towarowy.

6. W przypadku, o którym mowa w ust. 5, wniosek o unieważnienie prawa

ochronnego na znak towarowy może być rozpatrzony po uprawomocnieniu się

decyzji w sprawie unieważnienia prawa ochronnego na wcześniejszy znak

towarowy.

©Kancelaria Sejmu s. 77/148

14.04.2020

7. Przepisy ust. 1–6 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy znak

wcześniejszy jest znakiem towarowym Unii Europejskiej. W takim przypadku

rzeczywiste używanie znaku towarowego Unii Europejskiej stwierdza się zgodnie

z art. 18 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia

14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz. Urz.

UE L 154 z 16.06.2017, str. 1).

8. Do czasu zakończenia postępowania o stwierdzenie wygaśnięcia lub

unieważnienie prawa z rejestracji na znak towarowy Unii Europejskiej Urząd

Patentowy zawiesza postępowanie o unieważnienie prawa ochronnego na znak

towarowy, wszczęte na tej podstawie, iż znak ten jest identyczny lub podobny do

znaku towarowego Unii Europejskiej.

Art. 167. Prokurator Generalny Rzeczypospolitej Polskiej lub Prezes Urzędu

Patentowego może, w interesie publicznym, wystąpić z wnioskiem

o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy albo przystąpić do toczącego

się postępowania w sprawie.

Art. 168. 1. Prawo ochronne na znak towarowy wygasa na skutek:

1) upływu okresu, na który zostało udzielone;

2) zrzeczenia się prawa przez uprawnionego przed Urzędem Patentowym, za

zgodą osób, którym służą na nim prawa.

2. Zrzeczenie się prawa, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, może również

dotyczyć tylko niektórych towarów, dla których prawo to zostało udzielone

(ograniczenie wykazu towarów).

3. Zrzeczenie się udziału we wspólnym prawie powoduje przejście tego

udziału na pozostałych współuprawnionych, odpowiednio do ich udziałów.

4. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, z zastrzeżeniem ust. 3, Urząd

Patentowy wydaje decyzję stwierdzającą wygaśnięcie prawa ochronnego.

Art. 169. 1. Prawo ochronne na znak towarowy wygasa również na skutek:

1) nieużywania zarejestrowanego znaku towarowego w sposób rzeczywisty dla

towarów objętych prawem ochronnym w ciągu nieprzerwanego okresu pięciu

lat, po dniu wydania decyzji o udzieleniu prawa ochronnego, chyba że istnieją

ważne powody jego nieużywania;

©Kancelaria Sejmu s. 78/148

14.04.2020

2) utraty przez znak znamion odróżniających przez to, że na skutek działań lub

zaniedbań uprawnionego stał się w obrocie zwyczajowym oznaczeniem –

składającym się wyłącznie z elementów, które mogą służyć w obrocie do

oznaczania w szczególności rodzaju towaru, jego jakości, ilości, ceny, prze-

znaczenia, sposobu, czasu lub miejsca wytworzenia, składu, funkcji lub

przydatności – w stosunku do towarów, dla których był zarejestrowany;

3) działań uprawnionego lub, za jego zgodą, osób trzecich, gdy znak towarowy

może wprowadzać odbiorców w błąd, w szczególności co do charakteru,

właściwości lub pochodzenia geograficznego towaru;

4) wykreślenia z właściwego rejestru podmiotu mającego osobowość prawną,

któremu przysługiwało prawo ochronne na znak towarowy;

5) niepodjęcia przez uprawnionego działań w celu uniemożliwienia używania

wspólnego znaku towarowego lub znaku towarowego gwarancyjnego

w sposób niezgodny z zasadami używania określonymi w regulaminie

używania znaku;

6) używania wspólnego znaku towarowego lub znaku towarowego

gwarancyjnego przez uprawnionego w sposób powodujący ryzyko

wprowadzenia odbiorców w błąd, o którym mowa w art. 1361 ust. 1 pkt 2 lub

art. 1363 ust. 1 pkt 2;

7) zmiany regulaminu używania wspólnego znaku towarowego lub regulaminu

używania znaku towarowego gwarancyjnego, w wyniku której regulamin ten

nie spełnia wymagań określonych w art. 138 ust. 4 lub 7 albo ma do niego

zastosowanie jedna z podstaw odmowy udzielenia prawa ochronnego,

o których mowa w art. 1361 ust. 1 lub art. 1363 ust. 1, chyba że uprawniony

przed wydaniem decyzji stwierdzającej wygaśnięcie prawa ochronnego

dokona w regulaminie używania wspólnego znaku towarowego lub

regulaminie używania znaku towarowego gwarancyjnego niezbędnych zmian

pozwalających na usunięcie niezgodności z tymi przepisami.

2. W przypadkach, o których mowa w ust. 1, Urząd Patentowy na wniosek

każdej osoby wydaje decyzję stwierdzającą wygaśnięcie prawa ochronnego na znak

towarowy.

©Kancelaria Sejmu s. 79/148

14.04.2020

21. W przypadkach, o których mowa w ust. 1 pkt 3, Urząd Patentowy wydaje

decyzję stwierdzającą wygaśnięcie prawa ochronnego na znak towarowy także na

wniosek:

1) krajowych lub regionalnych organizacji, których celem statutowym jest

ochrona interesów:

a) konsumentów,

b) przedsiębiorców;

2) Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów;

3) powiatowego (miejskiego) rzecznika konsumentów.

3. Prokurator Generalny Rzeczypospolitej Polskiej lub Prezes Urzędu

Patentowego może, w interesie publicznym, wystąpić z wnioskiem o stwierdzenie

wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy lub przystąpić do toczącego się

postępowania.

4. Przez używanie znaku, w rozumieniu ust. 1, rozumie się również używanie

znaku:

1) różniącego się od znaku, na który udzielono prawa ochronnego,

w elementach, które nie zmieniają jego odróżniającego charakteru;

2) przez umieszczanie znaku na towarach lub ich opakowaniach wyłącznie dla

celów eksportu;

3) przez osobę trzecią za zgodą uprawnionego;

4) przez osobę upoważnioną do używania wspólnego znaku towarowego lub

znaku towarowego gwarancyjnego.

5. (uchylony)

6. W przypadku wszczęcia postępowania w sprawie o wygaśnięcie prawa

ochronnego, obowiązek wykazania używania znaku towarowego lub istnienia

ważnych powodów usprawiedliwiających nieużywanie znaku spoczywa na

uprawnionym z tytułu prawa ochronnego.

7. Na zasadach, o których mowa w ust. 1–6, a także w razie nieprzestrzegania

regulaminu znaku, może być wydana decyzja stwierdzająca wygaśnięcie prawa

w stosunku do współuprawnionego. Przepis ten stosuje się odpowiednio do prawa

ochronnego na wspólny znak towarowy i znak towarowy gwarancyjny.

Art. 170. 1. Urząd Patentowy oddala, z zastrzeżeniem ust. 2, wniosek

o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego w przypadku, o którym mowa w art.

©Kancelaria Sejmu s. 80/148

14.04.2020

169 ust. 1 pkt 1, jeżeli przed złożeniem tego wniosku rozpoczęło się lub zostało

wznowione rzeczywiste używanie znaku.

2. Rozpoczęcie lub wznowienie używania znaku towarowego, po upływie

nieprzerwanego pięcioletniego okresu jego nieużywania i w okresie trzech

miesięcy poprzedzających złożenie wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa

ochronnego, nie zostanie jednak uwzględnione, jeżeli przygotowania do

rozpoczęcia lub wznowienia używania mają miejsce tuż po tym, jak uprawniony

dowiedział się, że taki wniosek może być złożony.

3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w przypadkach, o których mowa

w art. 169 ust. 7.

4. Nie wydaje się decyzji stwierdzającej wygaśnięcie prawa ochronnego na

znak towarowy z powodu utraty uprawnienia do używania zawartego w nim

oznaczenia, o którym mowa w art. 1291 ust. 1 pkt 6 i 8–11, jeżeli przed złożeniem

wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia tego prawa nastąpiło zaniechanie używania

oznaczenia w znaku towarowym.

Art. 171. Jeżeli przyczyna wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy

dotyczy jedynie niektórych towarów, wygaśnięcie prawa odnosi się tylko do tych

towarów.

Art. 172. Prawo ochronne na znak towarowy wygasa z dniem złożenia

wniosku o stwierdzenie jego wygaśnięcia, jednakże na wniosek strony Urząd

Patentowy stwierdza wygaśnięcie tego prawa z dniem, w którym nastąpiło

zdarzenie, z którym ustawa wiąże skutek wygaśnięcia prawa ochronnego na znak

towarowy. Datę wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy potwierdza się

w decyzji.

Art. 1721. Z wnioskiem o unieważnienie lub stwierdzenie wygaśnięcia prawa

ochronnego na znak towarowy, na podstawie którego zastrzeżone jest starszeństwo

znaku towarowego Unii Europejskiej, można również wystąpić, jeżeli uprawniony

zrzekł się tego prawa lub zezwolił na jego wygaśnięcie, pod warunkiem że

unieważnienia lub stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy

można było dokonać z chwilą, gdy uprawniony zrzekł się tego prawa lub pozwolił

na jego wygaśnięcie. W przypadku uwzględnienia takiego wniosku starszeństwo

przestaje wywierać swój skutek.

©Kancelaria Sejmu s. 81/148

14.04.2020

Art. 173. Unieważnienie albo wygaśnięcie prawa ochronnego podlega

wpisowi do rejestru znaków towarowych.

DZIAŁ II

Oznaczenia geograficzne

Rozdział 1

Przepisy wstępne

Art. 174. 1. Oznaczeniami geograficznymi, w rozumieniu ustawy, są

oznaczenia słowne odnoszące się bezpośrednio lub pośrednio do nazwy miejsca,

miejscowości, regionu lub kraju (teren), które identyfikują towar jako pochodzący

z tego terenu, jeżeli określona jakość, dobra opinia lub inne cechy towaru są

przypisywane przede wszystkim pochodzeniu geograficznemu tego towaru.

2. Na zagraniczne oznaczenia geograficzne można uzyskać w Polsce ochronę

tylko, gdy oznaczenie korzysta z ochrony w kraju jego pochodzenia.

3. Ilekroć w przepisach niniejszego działu jest mowa o towarach, nie dotyczy

to usług, produktów rolnych przeznaczonych do spożycia przez ludzi,

wymienionych w załączniku I do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską,

produktów rolnych i środków spożywczych wymienionych w załącznikach do

rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 z dnia 21

listopada 2012 r. w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków

spożywczych (Dz. Urz. UE L 343 z 14.12.2012, str. 1) oraz napojów

spirytusowych, które podlegają wpisowi na krajową listę chronionych oznaczeń

geograficznych napojów spirytusowych zgodnie z przepisami rozporządzenia

Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 110/2008 z dnia 15 stycznia 2008 r. w

sprawie definicji, opisu, prezentacji, etykietowania i ochrony oznaczeń

geograficznych napojów spirytusowych oraz uchylającego rozporządzenie Rady

(EWG) nr 1576/89 (Dz. Urz. UE L 39 z 13.02.2008, str. 16, z późn. zm.).

Art. 175. 1. Oznaczeniami geograficznymi są:

1) nazwy regionalne jako oznaczenia służące do wyróżniania towarów, które:

a) pochodzą z określonego terenu oraz

b) posiadają szczególne właściwości, które wyłącznie lub w przeważającej

mierze zawdzięczają oddziaływaniu środowiska geograficznego

©Kancelaria Sejmu s. 82/148

14.04.2020

obejmującego łącznie czynniki naturalne oraz ludzkie – których

wytworzenie lub przetworzenie następuje na tym terenie;

2) oznaczenia pochodzenia jako oznaczenia służące do wyróżniania towarów:

a) pochodzących z określonego terenu oraz

b) posiadających pewne szczególne właściwości albo inne cechy

szczególne przypisywane pochodzeniu geograficznemu, czyli terenowi,

gdzie zostały one wytworzone lub przetworzone.

2. Przez oznaczenia geograficzne rozumie się także oznaczenia stosowane dla

towarów, które są wytworzone z surowców lub półproduktów pochodzących

z określonego terenu, większego niż teren wytworzenia lub przetworzenia towaru,

jeżeli są one przygotowywane w szczególnych warunkach i istnieje system kontroli

przestrzegania tych warunków.

3. Za oznaczenia geograficzne uznaje się również, z zachowaniem warunków

określonych w ust. 2, określenia o charakterze geograficznym nieodpowiadające

dosłownie terenowi, z którego towar pochodzi, lub inne określenia używane

tradycyjnie, jeżeli są one stosowane dla towarów pochodzących z danego terenu.

Rozdział 2

Zgłoszenie i rozpatrywanie zgłoszenia oznaczenia geograficznego

Art. 176. 1. Zgłoszenie oznaczenia geograficznego powinno zawierać:

1) dokładne określenie zgłaszanego oznaczenia geograficznego;

2) wskazanie towaru, dla którego jest ono przeznaczone;

3) dokładne określenie granic terenu, do którego się ono odnosi;

4) określenie szczególnych cech lub właściwości towaru, w szczególności

obejmujące główne fizyczne, chemiczne, mikrobiologiczne lub

organoleptyczne cechy charakterystyczne towaru oraz określenie szczegółów,

z których wynika związek tych cech ze środowiskiem geograficznym lub

pochodzeniem geograficznym;

5) warunki korzystania z oznaczenia geograficznego obejmujące sposób

wytwarzania, szczególne cechy lub właściwości towaru, inne przesłanki, które

muszą być spełnione przez osoby chcące używać takiego oznaczenia, oraz,

jeżeli jest to wymagane, metody ich kontroli;

©Kancelaria Sejmu s. 83/148

14.04.2020

6) wskazanie przedsiębiorców, którzy używają lub będą używać tego

oznaczenia.

11. Zgłoszenie oznaczenia geograficznego może dotyczyć tylko jednego

oznaczenia i tylko jednego towaru. Przepisy art. 39 i art. 42 ust. 2 stosuje się

odpowiednio.

2. Zgłoszenia może dokonać organizacja upoważniona do reprezentowania

interesów producentów, działająca na danym terenie.

3. Organizacja, o której mowa w ust. 2, powinna dołączyć do zgłoszenia

oznaczenia geograficznego potwierdzenie swojej legitymacji do działania.

4. Zgłoszenia może dokonać także organ administracji rządowej lub

samorządu terytorialnego, właściwy ze względu na teren, do którego odnosi się

oznaczenie geograficzne.

5. Osoby dokonujące zgłoszeń zagranicznych oznaczeń geograficznych,

w przypadkach, o których mowa w ust. 2 i 4, powinny wskazać lub dołączyć do

zgłoszenia dowód ochrony oznaczenia w kraju pochodzenia. Dowodem takim

może być w szczególności każda umowa międzynarodowa, na podstawie której

oznaczenie geograficzne podlega ochronie.

Art. 177. 1. Udzielenie prawa z rejestracji na oznaczenie geograficzne,

którego używanie naruszałoby prawo ochronne na znak towarowy, może nastąpić,

jeżeli uprawniony z prawa ochronnego zrzeknie się swojego prawa.

2. Zrzeczenie się prawa ochronnego na znak towarowy nie jest wymagane,

jeżeli zgłoszenie oznaczenia geograficznego do rejestracji, dokonane

w uzgodnieniu z uprawnionym do znaku, obejmuje go jako osobę, która tego

oznaczenia może używać, a utrzymanie w mocy tego prawa nie ograniczy

nadmiernie możliwości używania oznaczenia geograficznego przez innych

uprawnionych.

3. Przy ocenie, czy ochrona znaku towarowego nie ograniczy nadmiernie

możliwości używania oznaczenia geograficznego przez innych uprawnionych,

bierze się w szczególności pod uwagę możliwości używania tego oznaczenia

w innych formach niż to przedstawia znak towarowy.

Art. 178. 1. Nie udziela się prawa z rejestracji na oznaczenia prawdziwe

w sensie dosłownym co do terenu, z którego towar pochodzi, które mogłyby

©Kancelaria Sejmu s. 84/148

14.04.2020

wprowadzić nabywców w błąd, że towar pochodzi z innego, słynącego z danych

wyrobów terenu. W przypadku homonimicznych oznaczeń geograficznych

ochrona może być przyznana, z tym że Urząd Patentowy wezwie zgłaszającego,

który dokonał zgłoszenia później, do dokonania w oznaczeniu odpowiednich zmian

pozwalających na odróżnienie go od oznaczenia zarejestrowanego lub wcześniej

zgłoszonego.

2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy oznaczenie

geograficzne zostało zarejestrowane w trybie określonym w art. 4 lub zostało

wpisane na krajową listę chronionych oznaczeń geograficznych napojów

spirytusowych zgodnie z przepisami rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i

Rady (WE) nr 110/2008 z dnia 15 stycznia 2008 r. w sprawie definicji, opisu,

prezentacji, etykietowania i ochrony oznaczeń geograficznych napojów

spirytusowych oraz uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 1576/89.

Art. 179. Nie może być udzielone prawo z rejestracji na oznaczenie, które

w następstwie jego powszechnego używania dla oznaczenia rodzaju towarów stało

się nazwą rodzajową, chyba że przemawia za tym interes publiczny bądź ochrona

oznaczenia wynika z umowy międzynarodowej.

Art. 1791. (uchylony)

Art. 180. Urząd Patentowy, w toku rozpatrywania zgłoszenia oznaczenia

geograficznego, wydaje postanowienia wzywające zgłaszającego, pod rygorem

umorzenia postępowania, do uzupełnienia zgłoszenia lub usunięcia, w

wyznaczonym terminie, wskazanych braków i istotnych usterek.

Art. 181. W okresie poprzedzającym rejestrację oznaczenia geograficznego

Urząd Patentowy nie udziela osobom nieuprawnionym informacji o zgłoszeniu bez

zgody zgłaszającego.

Art. 182. 1. Urząd Patentowy wydaje decyzję o udzieleniu prawa z rejestracji

na oznaczenie geograficzne po stwierdzeniu, że zgłoszenie zostało sporządzone

prawidłowo.

2. Zgłoszenia nie uważa się za sporządzone prawidłowo, jeżeli oznaczenie nie

informuje, albo informuje w sposób nieprawdziwy, o pochodzeniu towaru, a także

jeżeli nie spełnia warunków udzielenia prawa z rejestracji, o których mowa w art.

174 ust. 2 i art. 176–179. Przepisy art. 49 stosuje się odpowiednio.

©Kancelaria Sejmu s. 85/148

14.04.2020

3. Udzielenie prawa z rejestracji następuje pod warunkiem uiszczenia opłaty

za ochronę. W razie nieuiszczenia opłaty w wyznaczonym terminie Urząd

Patentowy stwierdza wygaśnięcie decyzji o udzieleniu prawa z rejestracji.

4. Udzielone prawa z rejestracji na oznaczenie geograficzne podlegają

wpisowi do rejestru oznaczeń geograficznych.

5. Udzielenie prawa z rejestracji na oznaczenie geograficzne stwierdza się

przez wydanie świadectwa rejestracji.

Art. 183. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia,

szczegółowe wymogi, jakim powinno odpowiadać zgłoszenie oznaczenia

geograficznego, a także szczegółowy zakres i tryb rozpatrywania zgłoszeń.

Określenie wymogów, jakim powinno odpowiadać zgłoszenie, nie może prowadzić

do tworzenia nadmiernych, ponad potrzebę, utrudnień dla zgłaszającego.

Rozdział 3

Prawa z rejestracji na oznaczenie geograficzne

Art. 184. 1. Na oznaczenie geograficzne może być udzielone prawo

z rejestracji.

2. Ochrona oznaczenia geograficznego jest bezterminowa i trwa od dnia

dokonania wpisu do rejestru oznaczeń geograficznych, prowadzonego przez Urząd

Patentowy.

Art. 185. 1. Oznaczenie geograficzne, na które udzielono prawa z rejestracji,

nie może być używane na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, których

towary nie spełniają warunków będących podstawą udzielenia prawa z rejestracji.

Przepisy art. 154, 155 i 156 stosuje się odpowiednio.

2. Oznaczenie geograficzne nie może być używane przez osoby, o których

mowa w ust. 1, nawet wtedy, gdy używanie takie nie ma na celu wskazywania

pochodzenia geograficznego towarów, i wtedy, gdy rzeczywiste miejsce

wytworzenia towaru jest wskazane.

3. Oznaczenie geograficzne nie może być używane przez osoby, o których

mowa w ust. 1, nawet z dodatkami wskazującymi na rodzaj wyrobu, jak:

„naśladownictwo”, „rodzaj”, „sposób”.

©Kancelaria Sejmu s. 86/148

14.04.2020

4. Zakaz, o którym mowa w ust. 1–3, dotyczy oznaczenia geograficznego

w jego oryginalnym brzmieniu, w tłumaczeniach oraz w innych formach

pochodnych.

Art. 186. Osoby, które działając na danym terenie używały wcześniej,

w dobrej wierze, oznaczenia geograficznego, a ich towary nie spełniają warunków

będących podstawą udzielenia prawa z rejestracji, mogą go nadal używać, jednakże

nie dłużej niż przez rok, począwszy od dnia udzielenia prawa z rejestracji.

Art. 187. 1. Osobie, której towary spełniają warunki korzystania z oznaczenia

geograficznego, przysługuje prawo jego używania w obrocie. Może ona również

wystąpić do Urzędu Patentowego z wnioskiem o wpisanie jej do rejestru jako

uprawnionej do używania tego oznaczenia.

2. Warunkiem wpisu, o którym mowa w ust. 1, jest przedłożenie przez

wnioskodawcę pisemnego oświadczenia uprawnionego z tytułu prawa z rejestracji,

poświadczającego spełnienie przez towary wnioskodawcy warunków korzystania

z oznaczenia geograficznego, albo orzeczenie sądu.

3. Uprawniony, o którym mowa w ust. 2, może również żądać wykreślenia

z rejestru osoby, której towary nie spełniają lub przestały spełniać warunki będące

podstawą udzielenia prawa z rejestracji.

Art. 188. 1. Na wniosek uprawnionego z tytułu prawa z rejestracji może być

dokonana zmiana określenia warunków korzystania z oznaczenia geograficznego,

takich jak granice terenu, do którego oznaczenie się odnosi, warunki wytwarzania

towaru, szczególne cechy lub właściwości towaru albo metody ich kontroli, jeżeli

jest to uzasadnione w szczególności ze względu na postęp technologiczny lub

rozwój produkcji wyrobów.

2. W przypadku wykazania przez uprawnionego z tytułu prawa z rejestracji,

że wnioskowanej zmianie, o której mowa w ust. 1, nie sprzeciwiają się osoby

ujawnione w rejestrze jako uprawnione do używania oznaczenia, Urząd Patentowy

wyda decyzję o zmianie i dokona odpowiedniego wpisu do rejestru.

3. Jeżeli osoba wyrażająca sprzeciw przeciwko zmianie, o której mowa w ust.

1, złoży w ciągu miesiąca w Urzędzie Patentowym wniosek o uznanie

wnioskowanej zmiany za bezzasadną, sprawa zostanie skierowana do rozpatrzenia

©Kancelaria Sejmu s. 87/148

14.04.2020

w trybie postępowania spornego. W przeciwnym przypadku Urząd Patentowy uzna

sprzeciw za wycofany i wyda decyzję, o której mowa w ust. 2.

4. W sprawach zagranicznych oznaczeń geograficznych podstawą do

dokonania zmiany, o której mowa w ust. 1, może być tylko przedstawiony przez

uprawnionego z tytułu prawa z rejestracji dowód odpowiedniej zmiany warunków

korzystania z oznaczenia w kraju jego pochodzenia.

Art. 189. Uprawniony z tytułu prawa z rejestracji na oznaczenie geograficzne

może przenieść swoje uprawnienia na inną organizację lub organ na podstawie

porozumienia, z zachowaniem warunków, o których mowa w art. 176 ust. 2–4.

Wpisu do rejestru powyższej zmiany dokonuje się na wniosek.

Art. 190. Uprawnieni do oznaczania towarów zarejestrowanym oznaczeniem

geograficznym mogą wskazać, że oznaczenie to zostało zarejestrowane poprzez

umieszczenie na towarze określenia: „Zarejestrowane oznaczenie geograficzne”

albo litery „G” wpisanej w okrąg w sąsiedztwie tego oznaczenia.

Rozdział 4

Unieważnienie i wygaśnięcie prawa z rejestracji na oznaczenie geograficzne

Art. 191. Prawo z rejestracji na oznaczenie geograficzne może być

unieważnione na wniosek każdej osoby, która ma w tym interes prawny, jeżeli

wykaże ona, że nie zostały spełnione ustawowe warunki wymagane do uzyskania

tego prawa.

Art. 192. 1. Osoba, która ma w tym interes prawny, może, z zastrzeżeniem

ust. 3, żądać wydania decyzji stwierdzającej wygaśnięcie prawa z rejestracji na

oznaczenie geograficzne, które przestało spełniać ustawowe warunki przewidziane

dla uzyskania ochrony albo nie było używane przez okres pięciu lat i nie istnieją

ważne powody jego nieużywania.

2. Obowiązek wykazania używania oznaczenia geograficznego lub istnienia

przyczyn usprawiedliwiających nieużywanie oznaczenia spoczywa na

uprawnionym z tytułu prawa z rejestracji.

3. Do oznaczeń, których ochrona wynika z umowy międzynarodowej,

przepisu ust. 1 nie stosuje się.

©Kancelaria Sejmu s. 88/148

14.04.2020

4. Używanie w obrocie nazwy regionalnej jako nazwy rodzajowej dla

podobnych towarów nie może stanowić przyczyny unieważnienia prawa

z rejestracji tego oznaczenia ani stwierdzenia jego wygaśnięcia.

5. Prawo z rejestracji na oznaczenie geograficzne wygasa również na skutek

zrzeczenia się prawa przez uprawnionego przed Urzędem Patentowym, za zgodą

osób ujawnionych w rejestrze jako uprawnionych do używania oznaczenia.

6. W przypadku, o którym mowa w ust. 5, Urząd Patentowy wydaje decyzję

stwierdzającą wygaśnięcie prawa z rejestracji.

Art. 193. Prokurator Generalny Rzeczypospolitej Polskiej lub Prezes Urzędu

Patentowego może, w interesie publicznym, wystąpić z wnioskiem

o unieważnienie prawa z rejestracji na oznaczenie geograficzne bądź o wydanie

decyzji stwierdzającej wygaśnięcie tego prawa albo przystąpić do toczącego się

postępowania.

Art. 194. Prawo z rejestracji na oznaczenie geograficzne wygasa w dniu,

w którym nastąpiło zdarzenie, z którym ustawa wiąże skutek wygaśnięcia prawa

z rejestracji. Data wygaśnięcia prawa z rejestracji powinna być potwierdzona

w decyzji.

Art. 195. Unieważnienie albo wygaśnięcie prawa z rejestracji podlega

wpisowi do rejestru oznaczeń geograficznych.

TYTUŁ IV

Topografie układów scalonych

DZIAŁ I

Przepisy wstępne

Art. 196. 1. Przez topografię układu scalonego, zwaną dalej „topografią”,

rozumie się rozwiązanie polegające na przestrzennym, wyrażonym w dowolny

sposób, rozplanowaniu elementów, z których co najmniej jeden jest elementem

aktywnym, oraz wszystkich lub części połączeń układu scalonego.

2. Przez układ scalony rozumie się jedno- lub wielowarstwowy wytwór

przestrzenny, utworzony z elementów z materiału półprzewodnikowego

tworzącego ciągłą warstwę, ich wzajemnych połączeń przewodzących i obszarów

©Kancelaria Sejmu s. 89/148

14.04.2020

izolujących, nierozdzielnie ze sobą sprzężonych, w celu spełniania funkcji

elektronicznych.

Art. 197. 1. Na topografię udzielane jest prawo z rejestracji.

2. Prawo z rejestracji topografii może być udzielone, z zastrzeżeniem ust. 3

i 4, na topografię oryginalną.

3. Nie udziela się prawa z rejestracji topografii, jeżeli przed zgłoszeniem

w Urzędzie Patentowym była ona wykorzystywana jawnie w celach handlowych

w okresie dłuższym niż dwa lata.

4. Nie może być udzielone prawo z rejestracji topografii, jeżeli od jej

dokonania i utrwalenia w dowolnej formie minęło 15 lat i nie była ona

wykorzystywana w celach handlowych.

Art. 198. 1. Topografię uznaje się za oryginalną, jeżeli jest wynikiem pracy

intelektualnej twórcy i nie jest powszechnie znana w chwili jej powstania.

2. Na topografię składającą się z elementów powszechnie znanych udziela się

prawa z rejestracji tylko w takim zakresie, w jakim kombinacja tych elementów jest

oryginalna.

Art. 199. Nie udziela się prawa z rejestracji na topografię jednoznacznie

wynikającą z funkcji układu scalonego, w którym jest stosowana.

Art. 200. Uprawnionym do uzyskania prawa z rejestracji topografii jest

twórca, jego następca prawny albo osoba, z którą twórca jest związany stosunkiem

pracy bądź inną umową lub która udzieliła twórcy pomocy przy powstaniu

topografii. Przepisy art. 11, 12, 20 i 21 stosuje się odpowiednio.

Art. 201. Twórca topografii ma prawo do wynagrodzenia za korzystanie z tej

topografii przez przedsiębiorcę. Przepisy art. 22 i 23 stosuje się odpowiednio.

DZIAŁ II

Zgłoszenie i rozpatrywanie zgłoszenia topografii

Art. 202. 1. Zgłoszenie topografii powinno zawierać:

1) podanie;

2) materiał identyfikujący topografię, zawierający niezbędne dane do

jednoznacznego określenia topografii;

©Kancelaria Sejmu s. 90/148

14.04.2020

3) oświadczenie dotyczące daty wprowadzenia topografii do obrotu, jeżeli miało

ono miejsce przed dokonaniem zgłoszenia.

2. W zgłoszeniu, o którym mowa w ust. 1, zgłaszający nie ma obowiązku

ujawniania informacji, które stanowią tajemnicę produkcyjną lub handlową, chyba

że są one niezbędne do identyfikacji topografii.

3. Zgłoszenie topografii może dotyczyć tylko jednego rozwiązania.

4. Zgłoszenie topografii, które obejmuje co najmniej podanie oraz część

wyglądającą na materiał identyfikujący topografię, daje podstawę do uznania

zgłoszenia za dokonane.

Art. 203. 1. Udzielenie prawa z rejestracji topografii następuje przez

zarejestrowanie topografii będącej przedmiotem prawidłowo dokonanego

zgłoszenia w Urzędzie Patentowym.

2. Urząd Patentowy wydaje decyzję o udzieleniu prawa z rejestracji, jeżeli po

sprawdzeniu zgłoszenia zgodnie z ust. 1 nie stwierdzi przeszkód do uzyskania

prawa z rejestracji topografii. Zarejestrowanie następuje pod warunkiem uiszczenia

opłaty za pierwszy okres ochrony.

3. W razie nieuiszczenia opłaty w wyznaczonym terminie Urząd Patentowy

stwierdza wygaśnięcie decyzji o udzieleniu prawa z rejestracji topografii.

Art. 204. Urząd Patentowy wydaje decyzję o odmowie udzielenia prawa

z rejestracji, jeżeli stwierdzi przeszkody do jego uzyskania, które nie mogą być

usunięte. Przepis art. 49 ust. 2 stosuje się odpowiednio.

Art. 205. Udzielone prawa z rejestracji topografii podlegają wpisowi do

rejestru topografii układów scalonych.

Art. 206. Udzielenie prawa z rejestracji stwierdza się przez wydanie

świadectwa rejestracji topografii.

Art. 207. 1. Przed udzieleniem prawa z rejestracji Urząd Patentowy nie

udziela informacji o zgłoszeniu osobom nieuprawnionym bez zgody zgłaszającego.

2. Materiał identyfikujący topografię nie jest ujawniany bez zgody

uprawnionego także po udzieleniu prawa z rejestracji.

3. Przepis ust. 2 nie stanowi przeszkody do ujawnienia dokumentacji na

żądanie organów wymiaru sprawiedliwości oraz stronom sporu co do ważności

udzielonego prawa lub co do naruszenia prawa.

©Kancelaria Sejmu s. 91/148

14.04.2020

Art. 208. Uprawniony może wskazać, że jego topografia została

zarejestrowana, poprzez umieszczenie na topografii lub produkcie zawierającym

chronioną topografię litery „T” wpisanej w okrąg.

Art. 209. 1. Do zgłoszenia i rozpatrywania zgłoszenia topografii stosuje się

odpowiednio, z zastrzeżeniem ust. 2, przepisy art. 31 ust. 4, art. 32, 36–37, 39, 41,

42 i 46.

2. Wprowadzanie zmian w zgłoszeniu w toku jego rozpatrywania nie może

dotyczyć zmian dokonanych w samej topografii.

Art. 210. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia,

szczegółowe wymogi, jakim powinno odpowiadać zgłoszenie topografii, oraz

szczegółowy zakres i tryb rozpatrywania zgłoszeń. Określenie wymogów, jakim

powinno odpowiadać zgłoszenie, nie może prowadzić do tworzenia nadmiernych,

ponad potrzebę, utrudnień dla zgłaszającego.

DZIAŁ III

Prawa z rejestracji topografii

Art. 211. Przez uzyskanie prawa z rejestracji nabywa się prawo do

wyłącznego korzystania z topografii w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym

obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 212. 1. Prawo z rejestracji narusza osoba, która bez zgody

uprawnionego:

1) reprodukuje w całości lub części chronioną topografię, z wyjątkiem

reprodukowania tej części, która nie spełnia wymogu oryginalności

określonego w art. 198;

2) importuje, sprzedaje lub w jakikolwiek inny sposób wprowadza do obrotu

kopię chronionej topografii, układy scalone wytworzone przy użyciu takiej

kopii, a także wyroby zawierające takie układy scalone.

2. Reprodukowanie topografii polega na jej odtworzeniu w układzie scalonym

na podstawie wzorca, dokumentacji lub analizy.

Art. 213. Nie narusza się prawa z rejestracji przez zastosowanie topografii

układu scalonego w środkach komunikacji i ich częściach lub urządzeniach, które

©Kancelaria Sejmu s. 92/148

14.04.2020

znajdują się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej czasowo, a także w produktach,

które znajdują się na tym obszarze w komunikacji tranzytowej.

Art. 214. Nie narusza prawa z rejestracji osoba, która kopiuje bez zgody

uprawnionego chronioną topografię, jeżeli czyni to w celach osobistych albo

wyłącznie w celu oceny, analizy, badania lub nauczania.

Art. 215. Nie narusza prawa z rejestracji osoba, która na podstawie oceny lub

analizy chronionej topografii opracuje topografię spełniającą wymóg

oryginalności, o którym mowa w art. 198.

Art. 216. Nie narusza się prawa z rejestracji przez korzystanie, w niezbędnym

wymiarze, z topografii dla celów państwowych bez prawa wyłączności, jeżeli jest

to konieczne dla zapobieżenia lub usunięcia stanu zagrożenia ważnych interesów

Państwa, w szczególności w zakresie bezpieczeństwa i porządku publicznego.

Przepisy art. 69 ust. 2–4 stosuje się odpowiednio.

Art. 217. Nie stanowi naruszenia prawa z rejestracji topografii import lub

wprowadzenie do obrotu produktu zawierającego bezprawnie wykorzystaną

topografię przez osobę działającą w dobrej wierze. Po uzyskaniu informacji

o istnieniu ochrony tej topografii dalsze prowadzenie działalności handlowej w tym

zakresie jest możliwe tylko za zgodą uprawnionego. Towary posiadane lub

zamówione przed uzyskaniem takiej informacji można wprowadzić do obrotu pod

warunkiem zapłaty uprawnionemu kwoty odpowiadającej opłacie licencyjnej.

Art. 218. 1. Prawo z rejestracji nie rozciąga się na działania dotyczące kopii

chronionej topografii, układów scalonych wytworzonych przy użyciu takiej kopii,

a także wyrobów zawierających takie układy scalone, polegające w szczególności

na ich oferowaniu do sprzedaży lub dalszym wprowadzaniu do obrotu, jeżeli

zostały one uprzednio wprowadzone do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej

Polskiej przez uprawnionego lub za jego zgodą.

2. Nie stanowi również naruszenia prawa z rejestracji import oraz inne

działania, o których mowa w ust. 1, dotyczące kopii chronionej topografii, układów

scalonych wytworzonych przy użyciu takiej kopii, a także wyrobów zawierających

takie układy scalone, jeżeli zostały one uprzednio wprowadzone do obrotu na

terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego przez uprawnionego lub za jego

zgodą.

©Kancelaria Sejmu s. 93/148

14.04.2020

Art. 219. 1. Uprawniony nie może dochodzić swoich praw w odniesieniu do

innej identycznej topografii, jeżeli została ona stworzona niezależnie przez osobę

trzecią.

2. Jeżeli dwie topografie są identyczne w całości lub części, domniemywa się,

że topografia, która mogła być reprodukcją topografii wcześniej zgłoszonej

w Urzędzie Patentowym lub wcześniej jawnie wprowadzonej do obrotu, jest jej

reprodukcją.

Art. 220. Ochrona topografii ustaje po dziesięciu latach od końca roku

kalendarzowego, w którym topografia lub układ scalony zawierający taką

topografię był wprowadzony do obrotu, lub końca roku kalendarzowego, w którym

dokonano zgłoszenia topografii w Urzędzie Patentowym, w zależności od tego,

który z tych terminów upływa wcześniej.

Art. 221. 1. Do prawa z rejestracji topografii stosuje się odpowiednio,

z zastrzeżeniem ust. 2, przepisy art. 67, 68, 72, 74, 75, 76–79, 81–90 i 92.

2. Prawo z rejestracji topografii wygasa również po piętnastu latach od jej

dokonania i utrwalenia, jeżeli okres ten upływa wcześniej niż okres, na jaki zostało

udzielone prawo z rejestracji, a topografia nie była w tym czasie wykorzystywana

w celach handlowych.

TYTUŁ V

Opłaty, rejestry, dokumenty i ogłoszenia urzędowe

DZIAŁ I

Opłaty

Art. 222. 1. Urząd Patentowy pobiera opłaty jednorazowe oraz opłaty

okresowe w związku z ochroną wynalazków, produktów leczniczych, produktów

ochrony roślin, wzorów użytkowych, wzorów przemysłowych, znaków

towarowych, oznaczeń geograficznych i topografii układów scalonych.

2. Opłaty, o których mowa w ust. 1, stanowią dochód budżetu Państwa.

3. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady

ustalania, uiszczania i wysokość opłat, uwzględniając podział na jednoroczne lub

kilkuletnie okresy ochrony. Opłaty te nie mogą prowadzić do nadmiernego

©Kancelaria Sejmu s. 94/148

14.04.2020

i nieuzasadnionego ograniczenia dostępności procedur w zakresie uzyskiwania

i utrzymywania ochrony.

Art. 223. 1. Opłaty jednorazowe za zgłoszenia, wnioski, oświadczenia i inne

czynności przewidziane w ustawie powinny być uiszczane z góry, o ile ustawa lub

rozporządzenie, o którym mowa w art. 222 ust. 3, nie przewiduje uiszczenia opłaty

na wezwanie Urzędu Patentowego w określonym terminie.

2. Opłata jednorazowa za zgłoszenie może być również uiszczona w ciągu

jednego miesiąca od daty doręczenia wezwania Urzędu Patentowego.

3. Jeżeli w wyniku złożonego wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy

decyzja lub postanowienie Urzędu Patentowego zostało uchylone, opłata uiszczona

od tego wniosku podlega zwrotowi.

4. W razie nieuiszczenia w terminie opłat, które powinny być uiszczone

z góry, Urząd Patentowy wzywa do wniesienia tych opłat w terminie 14 dni.

W razie bezskutecznego upływu wyznaczonego terminu, postępowanie wszczęte w

wyniku dokonania zgłoszenia lub złożenia wniosku podlega umorzeniu bądź

czynność uzależniona od opłaty zostaje zaniechana.

Art. 224. 1. Termin do uiszczenia opłaty jednorazowej za ochronę lub opłaty

za pierwszy okres ochrony, określonej w decyzji o udzieleniu patentu, prawa

ochronnego lub odpowiednio prawa z rejestracji, wynosi trzy miesiące od daty

doręczenia wezwania. Jednocześnie zgłaszający może uiścić opłatę za dalsze

rozpoczęte okresy ochrony lub opłatę wymaganą do przedłużenia ochrony na

okresy rozpoczęte przed tym terminem.

2. Opłaty za dalsze okresy ochrony są uiszczane, z zastrzeżeniem ust. 1,

z góry, nie później niż w dniu, w którym upływa poprzedni okres ochrony.

21. Urząd Patentowy informuje uprawnionego z prawa ochronnego na znak

towarowy o zbliżającym się terminie uiszczenia opłaty za dalszy okres ochrony nie

później niż na sześć miesięcy przed dniem, w którym upływa poprzedni okres

ochrony.

22. Na wniosek uprawnionego z patentu, dodatkowego prawa ochronnego,

prawa ochronnego na wzór użytkowy lub prawa z rejestracji Urząd Patentowy

informuje o zbliżającym się terminie uiszczenia opłaty za dalszy okres ochrony nie

później niż na miesiąc przed dniem, w którym upływa poprzedni okres ochrony.

©Kancelaria Sejmu s. 95/148

14.04.2020

23. Nieotrzymanie przez uprawnionego informacji, o której mowa w ust. 21

i 22, pozostaje bez wpływu na ocenę zachowania przez uprawnionego terminu na

uiszczenie opłaty.

3. Opłaty okresowe, o których mowa w ust. 2, mogą być uiszczone w ciągu

jednego roku przed terminem określonym w ust. 2. Opłaty te podlegają zwrotowi,

jeżeli przed tym terminem udzielone prawo zostanie unieważnione lub wygaśnie.

Opłaty za okresy ubiegłe i za okres bieżący nie podlegają zwrotowi.

4. Opłaty, o których mowa w ust. 2, można uiszczać również w terminie

sześciu miesięcy po upływie terminu określonego w ust. 2, przy równoczesnym

uiszczeniu opłaty dodatkowej w wysokości 30% opłaty należnej. Termin ten nie

podlega przywróceniu.

5. W razie udzielenia patentu dodatkowego pobiera się za ochronę wynalazku

opłatę jednorazową.

6. Jeżeli patent dodatkowy stanie się patentem, pobiera się opłaty okresowe,

poczynając od okresu ochrony następującego po ustaniu patentu głównego,

w wysokości, jaka przypadałaby za ten okres i dalsze okresy ochrony wynalazku

stanowiącego przedmiot patentu głównego.

7. Do opłat okresowych za ochronę produktu leczniczego i produktu ochrony

roślin na podstawie dodatkowego prawa ochronnego przepisy ust. 2–4 stosuje się

odpowiednio, z zastrzeżeniem ust. 8.

8. W przypadku wydania decyzji o udzieleniu dodatkowego prawa

ochronnego, jeżeli upływa lub upłynął okres, na jaki udzielony był patent

podstawowy, należna opłata za ochronę może być uiszczona w ciągu 3 miesięcy od

otrzymania decyzji.

Art. 225. 1. Termin do uiszczenia opłaty, o którym mowa w art. 223 ust. 2 lub

art. 224 ust. 1, może być, z zastrzeżeniem ust. 3, przywrócony na wniosek

zgłaszającego, jeżeli w ciągu dwóch miesięcy od dnia ustania przyczyny

uchybienia terminu, nie później jednak niż w ciągu sześciu miesięcy od dnia,

w którym termin ten upłynął, uprawdopodobni on, że uchybienie nastąpiło bez jego

winy. Jednocześnie ze złożeniem takiego wniosku zgłaszający powinien uiścić

zaległą opłatę.

2. Przywrócenie terminu do złożenia wniosku, o którym mowa w ust. 1, jest

niedopuszczalne.

©Kancelaria Sejmu s. 96/148

14.04.2020

3. Jeżeli została wydana decyzja o umorzeniu postępowania z powodu

nieuiszczenia opłaty, o której mowa w art. 223 ust. 2, albo decyzja stwierdzająca

wygaśnięcie decyzji o udzieleniu patentu, prawa ochronnego lub odpowiednio

prawa z rejestracji z powodu nieuiszczenia opłaty, o której mowa w art. 224 ust. 1,

decyzja taka może zostać uchylona na wniosek zgłaszającego o ponowne

rozpatrzenie sprawy, w którym uprawdopodobni on, że uchybienie nastąpiło bez

jego winy, i po jednoczesnym uiszczeniu zaległej opłaty.

4. Przepisy ust. 1–3 stosuje się odpowiednio w przypadku nieuiszczenia,

w terminie wskazanym w art. 224 ust. 1 zdanie drugie, opłaty za dalsze rozpoczęte

okresy ochrony lub opłaty wymaganej do przedłużenia ochrony na okresy

rozpoczęte przed tym terminem.

Art. 226. 1. W przypadku gdy zgłaszający wykaże, że nie jest w stanie

ponieść w pełnej wysokości opłaty za zgłoszenie wynalazku, wzoru użytkowego,

znaku towarowego lub wzoru przemysłowego, Urząd Patentowy, na wniosek

zgłaszającego, zwalnia go częściowo od tej opłaty. Pozostała część opłaty nie może

być niższa niż 20% opłaty należnej.

2. W przypadku gdy wnioskodawca wykaże, że nie jest w stanie ponieść

w pełnej wysokości opłaty od wniosku o wydanie decyzji w postępowaniu

spornym oraz od wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, Urząd Patentowy

zwalnia go częściowo lub całkowicie od tej opłaty.

3. Przepis ust. 2 stosuje się także do opłat okresowych za ochronę wynalazku,

wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego lub znaku towarowego oraz opłaty

jednorazowej za ochronę wynalazku stanowiącego przedmiot patentu

dodatkowego. Nie dotyczy to opłat za okresy przekraczające dziesięć lat od

zgłoszenia.

31. W przypadkach, o których mowa w ust. 1–3, Urząd Patentowy może, pod

rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia, wezwać zgłaszającego lub

wnioskodawcę do złożenia oświadczenia o stanie majątkowym lub stanie

rodzinnym i majątkowym osób pozostających ze zgłaszającym lub wnioskodawcą

we wspólnym gospodarstwie domowym.

4. Na uzasadniony wniosek zgłaszającego, wniesiony przed upływem

wyznaczonego terminu, termin do uiszczenia opłat, o których mowa w art. 224 ust.

©Kancelaria Sejmu s. 97/148

14.04.2020

1, może być przez Urząd Patentowy odroczony, nie dłużej jednak niż o 6 miesięcy.

Odroczony termin nie ulega przywróceniu.

5. W sprawach, o których mowa w ust. 1–4, Urząd Patentowy wydaje

postanowienia. W przypadku odmowy zwolnienia lub częściowego zwolnienia od

opłaty, wyznacza się termin jej uiszczenia.

6. Zwalnia się od opłaty za wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy

w związku z wydanym postanowieniem, o którym mowa w ust. 5.

Art. 227. Urząd Patentowy pobiera jednorazową opłatę za zamieszczenie

w „Wiadomościach Urzędu Patentowego” informacji o udzieleniu patentu,

dodatkowego prawa ochronnego, prawa ochronnego, prawa z rejestracji oraz za

publikację tych części zgłoszenia, które podlegają publikacji, a także za wydanie

dokumentu stwierdzającego udzielenie prawa (opłata za publikację). Zgłaszający

obowiązany jest uiścić opłatę po otrzymaniu decyzji o udzieleniu prawa, w terminie

trzech miesięcy od doręczenia wezwania. W tym przypadku art. 223 ust. 4 nie

stosuje się.

Art. 2271. Urząd Patentowy wstrzyma wydanie dokumentu patentowego,

dodatkowego świadectwa ochronnego, świadectwa ochronnego lub świadectwa

rejestracji do dnia uiszczenia opłaty za publikację, o której mowa w art. 227.

DZIAŁ II

Rejestry i dokumenty

Art. 228. 1. Dla dokonywania wpisów o udzielonych patentach, dodatkowych

prawach ochronnych, prawach ochronnych i prawach z rejestracji Urząd Patentowy

prowadzi:

1) rejestr patentowy;

11) rejestr dodatkowych praw ochronnych;

2) rejestr wzorów użytkowych;

3) rejestr wzorów przemysłowych;

4) rejestr znaków towarowych;

5) rejestr oznaczeń geograficznych;

6) rejestr topografii układów scalonych.

11. Rejestr, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, oprócz wpisów o stanie prawnym

udzielonych patentów, zawiera również wyodrębnioną część obejmującą wpisy

©Kancelaria Sejmu s. 98/148

14.04.2020

patentów europejskich w rozumieniu ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o

dokonywaniu europejskich zgłoszeń patentowych oraz skutkach patentu

europejskiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2016 r. poz. 2).

2. (uchylony)

3. Rejestry, o których mowa w ust. 1, są jawne.

4. Domniemywa się, że wpisy w rejestrach, o których mowa w ust. 1, są

prawdziwe i że każdemu jest znana ich treść.

5. Na potwierdzenie danych zawartych w rejestrach prowadzonych przez

Urząd Patentowy wydaje się wyciągi.

Art. 229. 1. W sprawach, w których wpis do rejestru jest uzależniony od

złożenia wniosku, wpisu dokonuje się na podstawie decyzji.

11. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać w szczególności:

1) oznaczenie wnioskodawcy i jego adres;

2) wyraźnie określone żądanie;

3) podpis wnioskodawcy albo jego przedstawiciela ustawowego lub

pełnomocnika oraz datę wniosku;

4) wykaz załączników.

12. Do wniosku należy dołączyć:

1) pełnomocnictwo, jeżeli wnioskodawca ustanowił pełnomocnika;

2) dowód uiszczenia należnej opłaty od wniosku;

3) dokumenty uzasadniające wydanie decyzji o dokonaniu wpisu w rejestrze.

13. Jeżeli wniosek nie odpowiada wymaganiom, o których mowa w ust. 11 lub

12, Urząd Patentowy wzywa wnioskodawcę do jego uzupełnienia lub poprawienia

w terminie, o którym mowa w art. 242 ust. 1, pod rygorem pozostawienia wniosku

bez rozpoznania.

2. Rozpatrując wniosek, o którym mowa w ust. 1, Urząd Patentowy bada, czy

złożone dokumenty, mające uzasadnić wydanie decyzji o dokonaniu wpisu do

rejestru, nie naruszają ustawy i odpowiadają co do formy obowiązującym

przepisom.

21. Urząd Patentowy wydaje decyzję o odmowie dokonania wpisu do rejestru,

gdy złożone dokumenty oraz wyjaśnienia nie uzasadniają wydania decyzji

o dokonaniu takiego wpisu. Przed wydaniem decyzji Urząd Patentowy wzywa

©Kancelaria Sejmu s. 99/148

14.04.2020

wnioskodawcę postanowieniem do usunięcia braków bądź złożenia

wyjaśnień, w terminie, o którym mowa w art. 242 ust. 1, pod rygorem umorzenia

postępowania.

3. Wpisy, o których mowa w ust. 1, nie wiążą organu, do którego

kompetencji, zgodnie z przepisami prawa, należy rozstrzyganie w sprawie

dokumentu będącego podstawą decyzji o wpisie do rejestru bądź w sprawie, której

wynik mógłby mieć wpływ na decyzję Urzędu Patentowego o dokonaniu wpisu

w rejestrze.

Art. 230. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, sposób

prowadzenia rejestrów, warunki i tryb dokonywania w nich wpisów, sposób i tryb

przeglądania rejestrów oraz wydawania z nich wyciągów. Określenie tego sposobu,

warunków i trybu powinno sprzyjać wykorzystaniu nowoczesnych technik

udostępniania informacji, jednakże nie może tworzyć nadmiernych, ponad potrzebę

utrudnień dla uprawnionego z patentu, dodatkowego prawa ochronnego, prawa

ochronnego lub prawa z rejestracji.

Art. 231. 1. Urząd Patentowy wydaje uprawnionym dokumenty patentowe,

dodatkowe świadectwa ochronne, świadectwa ochronne na wzór użytkowy,

świadectwa ochronne na znak towarowy, świadectwa rejestracji wzoru

przemysłowego, świadectwa rejestracji oznaczenia geograficznego i świadectwa

rejestracji topografii oraz dowody pierwszeństwa. Dokumenty stwierdzające

udzielenie patentu, dodatkowego prawa ochronnego, prawa ochronnego, prawa z

rejestracji oraz dowody pierwszeństwa opatruje się pieczęcią okrągłą z

wizerunkiem orła w koronie i napisem w otoku: „Urząd Patentowy

Rzeczypospolitej Polskiej”.

2. Urząd Patentowy na wniosek uprawnionego wydaje duplikat dokumentu,

o którym mowa w ust. 1.

Art. 2311. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, wzór

dokumentu patentowego, dodatkowego świadectwa ochronnego, świadectwa

ochronnego na wzór użytkowy, świadectwa ochronnego na znak towarowy,

świadectwa rejestracji wzoru przemysłowego, świadectwa rejestracji oznaczenia

geograficznego, świadectwa rejestracji topografii i dowodu pierwszeństwa,

uwzględniając konieczność ujednolicenia formy i treści dokumentów

©Kancelaria Sejmu s. 100/148

14.04.2020

potwierdzających uzyskanie przez uprawnionego patentu, prawa ochronnego lub

prawa z rejestracji albo pierwszeństwo.

DZIAŁ III

Ogłoszenia urzędowe

Art. 232. 1. O udzielonych patentach, dodatkowych prawach ochronnych,

prawach ochronnych, prawach z rejestracji, ochronie międzynarodowych znaków

towarowych i wzorów przemysłowych, a także złożonych tłumaczeniach patentów

europejskich ogłasza się w „Wiadomościach Urzędu Patentowego”.

2. Ogłoszeniu w „Wiadomościach Urzędu Patentowego” podlegają również,

z zastrzeżeniem ust. 3, dokonywane wpisy i zmiany w rejestrach dotyczące

udzielonych praw.

3. Nie ogłasza się o wygaśnięciu patentu, dodatkowego prawa ochronnego,

prawa ochronnego lub prawa z rejestracji, jeśli nastąpiło ono na skutek upływu

okresu, na jaki prawo zostało udzielone.

Art. 233. W „Wiadomościach Urzędu Patentowego” ogłasza się także

informacje o podjętych decyzjach odmawiających udzielenia patentu,

dodatkowego prawa ochronnego bądź prawa ochronnego, umarzających

postępowanie albo stwierdzających wygaśnięcie decyzji o udzieleniu patentu,

dodatkowego prawa ochronnego bądź prawa ochronnego, a także o złożonych

wnioskach o udzielenie prawa ochronnego na wzór użytkowy (art. 38), w sprawach

wynalazków i wzorów użytkowych oraz znaków towarowych, o których

zgłoszeniu Urząd Patentowy uprzednio dokonał ogłoszenia w sposób przewidziany

w ustawie, oraz o adresach, oprogramowaniu i formacie danych używanych

w Urzędzie Patentowym dla zgłoszeń w postaci elektronicznej lub na

informatycznym nośniku danych, a także o dokumentach, które mogą być

przesłane w postaci elektronicznej lub na informatycznym nośniku danych.

Art. 2331. O zgłoszeniu wynalazku, wzoru użytkowego i znaku towarowego

oraz o wyznaczeniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej międzynarodowego

znaku towarowego, w zakresie wskazanym w art. 1461 ust. 1 i 3 oraz art. 1526b

ust. 1 i 2, a także o wniesieniu sprzeciwu, o którym mowa w art. 1526a ust. 1 oraz

art. 15217 ust. 1, ogłasza się w „Biuletynie Urzędu Patentowego”.

©Kancelaria Sejmu s. 101/148

14.04.2020

Art. 234. Inne niż wymienione w art. 232, art. 233 i art. 2331 ogłoszenia

określone w ustawie, akty o charakterze urzędowym oraz komunikaty zamieszcza

się w „Wiadomościach Urzędu Patentowego”.

TYTUŁ VI

Strona, pełnomocnicy, terminy, dokonywanie zgłoszeń i prowadzenie

korespondencji, środki zaskarżenia oraz informacje o zgłoszeniu

w postępowaniu zgłoszeniowym i rejestrowym

Art. 235. 1. (uchylony)

2. Stroną w postępowaniu przed Urzędem Patentowym w sprawie uzyskania

patentu, prawa ochronnego albo prawa z rejestracji jest zgłaszający.

Art. 236. 1. Pełnomocnikiem strony w postępowaniu przed Urzędem

Patentowym w sprawach związanych z dokonywaniem i rozpatrywaniem zgłoszeń

oraz utrzymywaniem ochrony wynalazków, produktów leczniczych oraz pro-

duktów ochrony roślin, wzorów użytkowych i topografii układów scalonych może

być rzecznik patentowy lub osoba świadcząca usługi transgraniczne w rozumieniu

ustawy z dnia 11 kwietnia 2001 r. o rzecznikach patentowych (Dz. U. z 2019 r.

poz. 1861), zwanej dalej „ustawą o rzecznikach patentowych”.

11. Pełnomocnikiem strony w postępowaniu przed Urzędem Patentowym

w sprawach związanych z dokonywaniem i rozpatrywaniem zgłoszeń oraz

utrzymywaniem ochrony znaków towarowych, wzorów przemysłowych i oznaczeń

geograficznych może być rzecznik patentowy, adwokat, radca prawny lub osoba

świadcząca usługi transgraniczne w rozumieniu ustawy o rzecznikach

patentowych.

2. Pełnomocnikiem osoby fizycznej, z zastrzeżeniem ust. 3, może być również

współuprawniony, a także rodzice, małżonek, rodzeństwo lub zstępni strony oraz

osoby pozostające ze stroną w stosunku przysposobienia.

3. Osoby niemające miejsca zamieszkania lub siedziby na obszarze

Rzeczypospolitej Polskiej w sprawach, o których mowa w ust. 1 i 11, mogą działać

tylko za pośrednictwem odpowiednio rzecznika patentowego, adwokata, radcy

prawnego lub osoby świadczącej usługi transgraniczne w rozumieniu ustawy

o rzecznikach patentowych. Obowiązek ten nie dotyczy osób mających miejsce

zamieszkania lub siedzibę na obszarze Unii Europejskiej, państwa członkowskiego

©Kancelaria Sejmu s. 102/148

14.04.2020

Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – strony umowy o

Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej.

Art. 237. 1. Pełnomocnikiem strony do jednej czynności może być tylko

jedna osoba fizyczna.

2. Pełnomocnictwo powinno być udzielone na piśmie i dołączone do akt przy

dokonywaniu pierwszej czynności prawnej.

3. Jeżeli pełnomocnictwo dotyczy więcej niż jednej sprawy, powinno być ono

dołączone do akt sprawy, w której pełnomocnik dokonuje pierwszej czynności.

Dokonując czynności w pozostałych sprawach objętych pełnomocnictwem, pełno-

mocnik powinien dołączyć uwierzytelniony odpis pełnomocnictwa.

4. Rzecznik patentowy może sam uwierzytelnić odpis udzielonego mu

pełnomocnictwa.

5. W przypadku nienadesłania dokumentu pełnomocnictwa lub nieuiszczenia

należnej opłaty od pełnomocnictwa, Urząd Patentowy, wyznaczając w tym celu

odpowiedni termin, wzywa, w drodze postanowienia, pełnomocnika do usunięcia

stwierdzonych braków oraz stronę do potwierdzenia czynności dokonanych przez

pełnomocnika, pod rygorem umorzenia postępowania lub zaniechania czynności

uzależnionej od uiszczenia opłaty.

Art. 238. 1. Jeżeli w sprawie działał już pełnomocnik, a zostanie ustanowiony

przez stronę inny pełnomocnik z tym samym zakresem działania, uważa się, że

pierwsze pełnomocnictwo zostało odwołane.

2. Jeżeli pełnomocnictwo obejmuje kilka osób ustanowionych do tych samych

czynności, za pełnomocnika uważa się tego z nich, który dokonał czynności

i dołączył pełnomocnictwo do akt. Przy podjęciu czynności przez inną wymienioną

w pełnomocnictwie osobę przepis ust. 1 oraz art. 237 ust. 3 stosuje się

odpowiednio.

Art. 239. W razie upoważnienia przez stronę do działania w postępowaniu

przed Urzędem Patentowym jednostki świadczącej usługi w tym zakresie i złożenia

oświadczenia przez kierownika tej jednostki, wskazującego zatrudnionego w niej

rzecznika patentowego jako upoważnionego do działania, oświadczenie takie

uważa się za pełnomocnictwo.

©Kancelaria Sejmu s. 103/148

14.04.2020

Art. 240. 1. Pełnomocnik, z wyjątkiem osób, o których mowa w art. 236 ust.

2, może udzielić dalszego pełnomocnictwa (substytucja).

2. Przy dokonywaniu czynności zachowawczych nie jest wymagane

pełnomocnictwo od drugiego współuprawnionego.

Art. 241. 1. Jeżeli stroną w sprawie jest kilka osób i nie wyznaczyły one

wspólnego pełnomocnika, powinny wskazać jeden adres do korespondencji.

W przypadku niewskazania takiego adresu uważa się, że jest nim adres osoby

wymienionej na pierwszym miejscu w zgłoszeniu albo w innym dokumencie

będącym podstawą wszczęcia postępowania.

2. Na wniosek strony Urząd Patentowy przekazuje pisma kierowane zgodnie

z ust. 1 także na dodatkowo wskazane przez stronę adresy. Przepis ten ma

odpowiednie zastosowanie również w przypadku, gdy stroną w sprawie jest jedna

osoba, która wyznaczyła pełnomocnika.

Art. 2411. 1. W postępowaniu przed Urzędem Patentowym w sprawie

uzyskania patentu, dodatkowego prawa ochronnego, prawa ochronnego lub prawa

z rejestracji, a także utrzymywania ich w mocy, dokonywane zgłoszenia i

korespondencja wymagają zachowania formy pisemnej; zgłoszenia

i korespondencja mogą być przesyłane również za pomocą telefaksu lub w postaci

elektronicznej.

11. Zawiadomienie i informacje Urzędu Patentowego, o których mowa

w art. 1461 ust. 6 oraz art. 224 ust. 21 i 22, a także pisemne informacje Urzędu

Patentowego o zgłoszonym wynalazku, produkcie leczniczym i produkcie ochrony

roślin, wzorze użytkowym, wzorze przemysłowym, znaku towarowym, oznaczeniu

geograficznym i topografii układów scalonych nie wymagają podpisu i pieczęci.

2. Do korespondencji przesłanej:

1) za pomocą telefaksu przepisy art. 13 ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio;

2) w postaci elektronicznej przepisy art. 13 ust. 6 i 7 stosuje się odpowiednio.

21. W zgłoszeniach i korespondencji przesyłanych w postaci elektronicznej za

podpis równoważny z podpisem własnoręcznym uważa się również podpis

elektroniczny spełniający wymagania określone w umowach międzynarodowych

lub przepisach prawa Unii Europejskiej, o których mowa w art. 4.

©Kancelaria Sejmu s. 104/148

14.04.2020

22. Zgłoszeń w postaci elektronicznej należy dokonywać za pomocą systemu

teleinformatycznego, przy użyciu formularzy elektronicznych udostępnionych

w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej Urzędu Patentowego.

23. Zgłoszenia i korespondencję w postaci elektronicznej, o których mowa w

ust. 1 i 22, sporządza się w formatach określonych w przepisach wydanych na

podstawie art. 18 ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności

podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U. z 2019 r. poz. 700, 730, 848,

1590 i 2294).

3. (uchylony)

Art. 242. 1. O ile ustawa nie stanowi inaczej, w toku postępowania

w sprawach związanych z rozpatrywaniem zgłoszeń oraz utrzymaniem ochrony

wynalazków, produktów leczniczych, produktów ochrony roślin, wzorów

użytkowych, wzorów przemysłowych, znaków towarowych, oznaczeń

geograficznych i topografii układów scalonych, a także w postępowaniu w sprawie

dokonywania wpisów w rejestrach prowadzonych przez Urząd Patentowy,

o których mowa w art. 228 ust. 1, Urząd Patentowy wyznacza stronie do dokonania

określonych czynności terminy nie krótsze niż:

1) miesiąc, gdy strona ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na obszarze

Rzeczypospolitej Polskiej;

2) 2 miesiące, gdy strona ma miejsce zamieszkania lub siedzibę za granicą.

2. W uzasadnionych przypadkach Urząd Patentowy wyznacza odpowiednio

dłuższy termin, o którym mowa w ust. 1, lecz nie więcej niż o 3 miesiące.

3. Czynność może być dokonana w ciągu 2 miesięcy po upływie terminu

wyznaczonego zgodnie z ust. 1 lub 2, jeżeli przed jego upływem strona zawiadomi

Urząd Patentowy na piśmie o przyczynach niedotrzymania tego terminu.

Art. 2421. 1. Zgłaszający, który w toku postępowania przed Urzędem

Patentowym wnosi o przetłumaczenie sporządzonych w języku obcym materiałów

i dokumentów mogących świadczyć o istnieniu przeszkód do uzyskania patentu,

dodatkowego prawa ochronnego, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji, ponosi

koszty ich tłumaczenia na język polski.

2. Urząd Patentowy może wezwać zgłaszającego do uiszczenia zaliczki na

pokrycie kosztów, o których mowa w ust. 1.

©Kancelaria Sejmu s. 105/148

14.04.2020

3. W przypadku nieuiszczenia przez zgłaszającego zaliczki w wysokości i

terminie wskazanych w wezwaniu wniosek, o którym mowa w ust. 1, uważa się za

wycofany.

4. Do tłumaczenia materiałów i dokumentów na potrzeby postępowania przed

sądem administracyjnym przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio.

Art. 243. 1. Jeżeli w toku rozpatrywania sprawy uchybiono terminowi do

dokonania czynności warunkującej, zgodnie z ustawą, bieg postępowania, Urząd

Patentowy może na wniosek strony, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, przywrócić

termin, o ile strona uprawdopodobni, że uchybienie nastąpiło bez jej winy.

Jednocześnie ze złożeniem wniosku o przywrócenie terminu wnioskodawca

dokonuje czynności, dla której termin został wyznaczony.

2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, składa się do Urzędu Patentowego w

terminie:

1) sześciu miesięcy od dnia, w którym upłynął termin do dokonania określonej

czynności – w przypadku znaków towarowych;

2) dwóch miesięcy od dnia ustania przyczyny uchybienia terminowi, nie później

jednak niż w terminie sześciu miesięcy od dnia, w którym upłynął termin do

dokonania określonej czynności – w przypadku wynalazków, dodatkowych

praw ochronnych, wzorów użytkowych, wzorów przemysłowych, oznaczeń

geograficznych i topografii.

3. Przywrócenie terminu do złożenia wniosku, o którym mowa w ust. 2, jest

niedopuszczalne.

4. Jeżeli została wydana decyzja o umorzeniu postępowania na skutek

uchybienia terminu do dokonania określonej czynności, może ona zostać uchylona,

jeżeli strona złoży wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, w którym

uprawdopodobni, że uchybienie nastąpiło bez jej winy, i jednocześnie dokona

czynności, dla której termin został wyznaczony.

5. Jeżeli termin dokonania zgłoszenia w celu zachowania uprzedniego

pierwszeństwa lub termin złożenia dokumentu przypada na dzień, w którym Urząd

Patentowy jest nieczynny dla interesantów, doręczenie zgłoszenia lub dokumentu

w pierwszym dniu otwarcia Urzędu Patentowego traktuje się jako dokonane

w terminie.

©Kancelaria Sejmu s. 106/148

14.04.2020

6. Do terminów, do których nie ma zastosowania przepis ust. 1, uchybionych

z powodu nadzwyczajnych okoliczności, stosuje się odpowiednio przepisy

o zawieszeniu biegu przedawnienia z powodu siły wyższej. W sprawach tych

Urząd Patentowy wydaje, po przedstawieniu przez zainteresowanego

odpowiednich dowodów, postanowienia.

7. Niezależnie od przepisu ust. 5 i 6 Urząd Patentowy zapewnia

przyjmowanie w każdym czasie przesyłek doręczanych przez osoby

zainteresowane, bez względu na porę dnia.

Art. 244. 1. Od decyzji Urzędu Patentowego stronie służy wniosek

o ponowne rozpatrzenie sprawy w rozumieniu Kodeksu postępowania

administracyjnego.

11. Do postępowania o ponowne rozpatrzenie sprawy stosuje się

odpowiednio, z zastrzeżeniem ust. 12–14, przepisy Kodeksu postępowania

administracyjnego dotyczące rozpatrywania odwołania od decyzji.

12. Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy wymaga uzasadnienia.

13. Rozprawę przeprowadza się w przypadku, o którym mowa w art. 89 §

2 Kodeksu postępowania administracyjnego, również na wniosek zgłaszającego.

14. Do ponownego rozpatrzenia sprawy Prezes Urzędu Patentowego wyznacza

eksperta.

2. (uchylony)

3. Przepisy ust. 1 oraz ust. 11–14 stosuje się odpowiednio do postanowień.

4. Termin do złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej

decyzją wynosi 2 miesiące, a zakończonej postanowieniem – 1 miesiąc od dnia

doręczenia stronie decyzji lub postanowienia.

5. Przed upływem terminu do złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie

sprawy decyzja nie podlega wykonaniu.

Art. 2441. Jeżeli wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy nie spełnia

wymogów formalnych, Urząd Patentowy wzywa wnioskodawcę postanowieniem

do usunięcia braków w terminie 30 dni pod rygorem umorzenia postępowania.

Art. 245. 1. W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy Urząd Patentowy

wydaje decyzję, w której:

1) utrzymuje w mocy zaskarżoną decyzję albo

©Kancelaria Sejmu s. 107/148

14.04.2020

2) uchyla zaskarżoną decyzję w całości albo części i w tym zakresie rozstrzyga

co do istoty sprawy, albo

3) uchyla zaskarżoną decyzję w całości albo części i w tym zakresie umarza

postępowanie w sprawie, albo

4) umarza postępowanie w części, a w pozostałym zakresie utrzymuje w mocy

zaskarżoną decyzję lub uchyla zaskarżoną decyzję i rozstrzyga co do istoty

sprawy, albo

5) umarza postępowanie.

2. W razie nieuwzględnienia wniosku i utrzymania decyzji w mocy termin

dokonania czynności, wyznaczony w zaskarżonej decyzji, biegnie na nowo.

3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio przy rozstrzyganiu wniosku

o ponowne rozpatrzenie sprawy dotyczącej wydanego postanowienia.

Art. 246. 1. Każdy może wnieść umotywowany sprzeciw wobec

prawomocnej decyzji Urzędu Patentowego o udzieleniu patentu, prawa ochronnego

na wzór użytkowy lub prawa z rejestracji w ciągu 6 miesięcy od daty opublikowania

w „Wiadomościach Urzędu Patentowego” informacji o udzieleniu prawa.

2. Podstawę sprzeciwu, o którym mowa w ust. 1, stanowią okoliczności, które

uzasadniają unieważnienie patentu, prawa ochronnego na wzór użytkowy lub

prawa z rejestracji.

Art. 247. 1. O wniesieniu sprzeciwu, o którym mowa w art. 246, Urząd

Patentowy niezwłocznie zawiadamia uprawnionego, wyznaczając mu termin na

ustosunkowanie się do sprzeciwu.

2. W przypadku uznania przez uprawnionego sprzeciwu za zasadny, Urząd

Patentowy wydaje decyzję o uchyleniu decyzji o udzieleniu patentu, prawa

ochronnego na wzór użytkowy lub prawa z rejestracji i umorzeniu postępowania.

3. Jeżeli uprawniony podniesie zarzut, że sprzeciw jest bezzasadny albo

uprawniony nie ustosunkuje się do sprzeciwu, Prezes Urzędu Patentowego

wyznacza eksperta do rozpatrzenia sprawy, który prowadzi w tym względzie

postępowanie. W sprawach tych eksperci mogą orzekać również w zespołach

orzekających. Przepisy art. 245 ust. 1 oraz art. 256 ust. 2 stosuje się odpowiednio.

4. W postępowaniu, o którym mowa w ust. 3, stroną jest również wnoszący

sprzeciw.

©Kancelaria Sejmu s. 108/148

14.04.2020

5. W postępowaniu, o którym mowa w ust. 3, Urząd Patentowy rozstrzyga

sprawę w granicach sprzeciwu i jest związany podstawą prawną wskazaną przez

wnoszącego sprzeciw.

6. Rozpoznając sprzeciw, Urząd Patentowy może wezwać postanowieniem

uprawnionego do nadesłania, w wyznaczonym terminie, wyjaśnień i dokumentów

dotyczących przedmiotu sprawy, pod rygorem utraty prawa powoływania ich

w toku postępowania.

7. Po rozpoznaniu sprzeciwu i uprawomocnieniu się decyzji o uchyleniu

w części decyzji o udzieleniu patentu, prawa ochronnego na wzór użytkowy lub

prawa z rejestracji Urząd Patentowy może wezwać postanowieniem uprawnionego

do nadesłania, w wyznaczonym terminie, zmienionego opisu patentowego lub

opisu ochronnego bądź ilustracji wzoru przemysłowego, pod rygorem uchylenia

decyzji o udzieleniu patentu, prawa ochronnego na wzór użytkowy lub prawa

z rejestracji i umorzenia postępowania.

Art. 248. Na decyzje oraz postanowienia Urzędu Patentowego stronie

przysługuje skarga do sądu administracyjnego.

Art. 249. 1. Prezes Urzędu Patentowego wyznacza eksperta do rozpatrzenia

zasadności otrzymanej skargi.

2. W wyniku rozpatrzenia skargi Urząd Patentowy uwzględnia ją w całości

albo przekazuje sądowi administracyjnemu odpowiedź na skargę wraz z aktami

sprawy.

Art. 250. Wykonanie decyzji lub postanowienia może być na skutek

wniesienia skargi, o której mowa w art. 248, wstrzymane przez Prezesa Urzędu

Patentowego również wtedy, gdy wstrzymanie takie nie nastąpiło z mocy prawa

albo w wyniku postanowienia sądu administracyjnego.

Art. 251. 1. Urząd Patentowy udziela informacji o zgłoszeniu wynalazku,

dodatkowego prawa ochronnego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego,

znaku towarowego, oznaczenia geograficznego i topografii oraz udostępnia akta

zgłoszenia w każdym stadium postępowania:

1) zgłaszającemu i jego pełnomocnikowi;

2) organom ścigania i wymiaru sprawiedliwości – w związku z prowadzonymi

przez nie sprawami;

©Kancelaria Sejmu s. 109/148

14.04.2020

3) innym osobom, które przedstawią na piśmie zgodę zgłaszającego.

2. Po upływie terminów zastrzeżonych dla nieujawniania informacji o

zgłoszeniach, o których mowa w ust. 1, Urząd Patentowy może na wniosek osoby,

która ma w tym interes prawny, udostępnić jej dokumenty zawarte w aktach

zgłoszenia, a także dokumenty dołączone do tych akt w toku postępowania

rejestrowego.

21. Urząd Patentowy może odmówić udostępnienia dokumentów w trybie, o

którym mowa w ust. 2, w przypadku gdy mogłoby to zagrozić prawnie

uzasadnionym interesom uprawnionego, w szczególności naruszyć tajemnicę jego

przedsiębiorstwa.

3. O udzieleniu niejawnej informacji o zgłoszeniu oraz o udostępnieniu akt

zgłoszenia dokonuje się adnotacji w aktach zgłoszenia.

4. Przepisy ust. 1–3 nie mają zastosowania do zgłoszeń tajnych wynalazków

i tajnych wzorów użytkowych.

5. Do zgłoszeń topografii układów scalonych przepisy ust. 2 i 3 stosuje się

z zachowaniem warunków, o których mowa w art. 207 ust. 2 i 3.

Art. 252. W sprawach nieuregulowanych w ustawie do postępowania przed

Urzędem Patentowym stosuje się, z zastrzeżeniem art. 253, odpowiednio przepisy

Kodeksu postępowania administracyjnego.

Art. 253. 1. Przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego

o terminach załatwiania sprawy nie stosuje się do rozpatrywania zgłoszeń do-

konanych w celu uzyskania patentu, dodatkowego prawa ochronnego, prawa

ochronnego lub prawa z rejestracji.

2. Przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego o wznowieniu

postępowania i stwierdzeniu nieważności decyzji nie stosuje się, jeżeli okoliczności

uzasadniające wznowienie postępowania bądź stwierdzenie nieważności decyzji

mogą być podniesione w sporze o unieważnienie udzielonego patentu,

dodatkowego prawa ochronnego, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji.

Art. 2531. Przy ocenie spełniania warunków wymaganych do uzyskania

patentu, prawa ochronnego, dodatkowego prawa ochronnego i prawa z rejestracji

nie stosuje się dowodu z opinii biegłego, chyba że Urząd Patentowy uzna taki

dowód za niezbędny.

©Kancelaria Sejmu s. 110/148

14.04.2020

Art. 254. Na prawomocne orzeczenie Urzędu Patentowego, kończące

postępowanie w sprawie, a rażąco naruszające prawo, Prezes Urzędu Patentowego,

Prokurator Generalny Rzeczypospolitej Polskiej oraz Rzecznik Praw

Obywatelskich mogą wnieść skargę do sądu administracyjnego w terminie

6 miesięcy od dnia doręczenia stronie orzeczenia.

TYTUŁ VII

Postępowanie sporne

Art. 255. 1. Urząd Patentowy – w trybie postępowania spornego – rozstrzyga

sprawy o:

1) unieważnienie patentu, dodatkowego prawa ochronnego, prawa ochronnego

albo prawa z rejestracji;

11) unieważnienie patentu europejskiego, udzielonego w trybie określonym

w Konwencji o patencie europejskim;

12) unieważnienie uznania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony

międzynarodowego znaku towarowego;

13) ograniczenie patentu w trakcie postępowania o unieważnienie patentu;

2) stwierdzenie wygaśnięcia patentu na wynalazek dotyczący materiału

biologicznego lub jego użycia, w przypadku określonym w art. 90 ust. 1 pkt

4;

21) stwierdzenie wygaśnięcia dodatkowego prawa ochronnego, w przypadkach

określonych w art. 756 ust. 3;

3) stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy,

w przypadkach określonych w art. 169;

31) stwierdzenie wygaśnięcia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony

międzynarodowego znaku towarowego w przypadkach określonych w art.

169;

32) unieważnienie uznania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony

międzynarodowego wzoru przemysłowego;

4) stwierdzenie wygaśnięcia prawa z rejestracji oznaczenia geograficznego,

w przypadku określonym w art. 192 ust. 1;

5) stwierdzenie wygaśnięcia prawa z rejestracji topografii, w przypadkach

określonych w art. 221 ust. 2;

©Kancelaria Sejmu s. 111/148

14.04.2020

6) udzielenie licencji przymusowej na korzystanie z wynalazku, wzoru

użytkowego, wzoru przemysłowego albo topografii;

61) udzielenie licencji przymusowej na korzystanie z wynalazku, na który

udzielono patentu w trybie określonym w Konwencji o patencie europejskim;

7) zmianę decyzji o udzieleniu licencji przymusowej;

8) stwierdzenie bezzasadności zmiany warunków korzystania z oznaczenia

geograficznego, w przypadku określonym w art. 188 ust. 3;

9) (uchylony)

2. Sprawy, o których mowa w ust. 1, rozpatrują kolegia orzekające do spraw

spornych.

3. Do spraw rozpatrywanych przez Urząd Patentowy w trybie postępowania

spornego nie stosuje się przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego

o terminach załatwiania spraw. Urząd Patentowy dąży do rozstrzygnięcia sprawy

w terminie 6 miesięcy od dnia złożenia wniosku.

4. Urząd Patentowy rozstrzyga sprawy w trybie postępowania spornego

w granicach wniosku i jest związany podstawą prawną wskazaną przez

wnioskodawcę.

Art. 2551. 1. Postępowanie sporne w sprawach, o których mowa

w art. 255 ust. 1, wszczyna się na pisemny wniosek.

2. Od wniosku o wszczęcie postępowania należy wnieść opłatę.

3. Wniosek powinien zawierać:

1) oznaczenie stron i ich adresy;

2) zwięzłe przedstawienie sprawy;

3) wyraźnie określone żądanie;

4) wskazanie podstawy prawnej;

5) wskazanie środków dowodowych;

6) podpis wnioskodawcy i datę.

4. Do wniosku należy dołączyć:

1) pełnomocnictwo, jeżeli wniosek składa pełnomocnik;

2) odpisy wniosku w liczbie odpowiadającej liczbie stron postępowania

spornego;

3) dowód uiszczenia opłaty, o której mowa w ust. 2.

©Kancelaria Sejmu s. 112/148

14.04.2020

5. Urząd Patentowy bada, czy wniosek o wszczęcie postępowania spornego

spełnia wymogi formalne, o których mowa w ust. 3 i 4.

6. Jeżeli wniosek nie spełnia wymogów formalnych, Urząd Patentowy wzywa

wnioskodawcę do usunięcia usterek lub braków w terminie 30 dni pod rygorem

umorzenia postępowania.

Art. 2552. 1. Urząd Patentowy doręcza stronom postępowania spornego

odpisy wniosku, wyznaczając jednocześnie termin do nadesłania pisemnej odpo-

wiedzi na wniosek.

2. Strona wezwana do udzielenia odpowiedzi na wniosek dołącza do

odpowiedzi odpisy w liczbie odpowiadającej liczbie stron postępowania spornego.

3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do innych pism składanych

przez strony postępowania spornego.

Art. 2553. 1. Po upływie terminu wyznaczonego stronie do udzielenia

odpowiedzi na wniosek Urząd Patentowy wyznacza termin rozprawy, o czym

zawiadamia strony lub ich pełnomocników, doręczając im jednocześnie odpis

odpowiedzi na wniosek, jeżeli została udzielona.

2. W sprawach wymienionych w art. 2551 ust. 6, w art. 2554, w art. 2555 ust.

2, w art. 2556 ust. 3, a także w przypadku przywrócenia terminu określonego w art.

2551 ust. 6, Urząd Patentowy może orzekać na posiedzeniach niejawnych.

3. W zawiadomieniu o rozprawie określa się termin, miejsce i przedmiot

rozprawy.

4. Zawiadomienie o rozprawie powinno być doręczone stronom nie później

niż 7 dni przed wyznaczonym terminem.

5. W przypadku nadmiernego przewlekania postępowania przez strony Urząd

Patentowy może wyznaczyć stronom postępowania w toku prowadzonego

postępowania, także na posiedzeniu niejawnym, termin na podanie wszystkich

twierdzeń oraz dodatkowych dowodów na ich poparcie, pod rygorem utraty prawa

powoływania ich w toku postępowania, chyba że strona wykaże, że ich powołanie

w wyznaczonym terminie nie było możliwe albo że potrzeba powołania wynikła

później.

©Kancelaria Sejmu s. 113/148

14.04.2020

Art. 2554. 1. Jeżeli Urząd Patentowy stwierdzi, że nie jest właściwy do

rozpatrzenia wniosku w trybie postępowania spornego, wydaje w tej sprawie

postanowienie.

2. Jeżeli wnioskodawca wycofał wniosek przed rozprawą, Urząd Patentowy

wydaje decyzję o umorzeniu postępowania.

Art. 2555. 1. Rozprawa jest jawna, chyba że postępowanie sporne dotyczy

wynalazku tajnego lub wzoru użytkowego tajnego.

2. Jeżeli rozpatrzenie sprawy wymaga powoływania się przez strony na

informacje prawnie chronione na podstawie odrębnych przepisów, jawność

rozprawy może być wyłączona – w drodze postanowienia – w całości lub w części.

Wyłączenie nie może obejmować obecności stron na rozprawie.

Art. 2556. 1. Z przebiegu rozprawy sporządza się protokół, który podpisują

przewodniczący składu orzekającego i protokolant.

2. Protokół powinien zawierać:

1) oznaczenie organu orzekającego, miejsca i daty posiedzenia, imiona

i nazwiska członków składu orzekającego, protokolanta, stron, ich

pełnomocników i ustawowych przedstawicieli oraz oznaczenie sprawy

i wzmiankę co do tajności rozprawy;

2) przebieg rozprawy, w szczególności wnioski i twierdzenia stron, przebieg

postępowania dowodowego, wymienienie zarządzeń i postanowień wydanych

na rozprawie ze wzmianką o ich ogłoszeniu; zamiast podania wniosków i

twierdzeń stron można w protokole powołać się na pisma przygotowawcze;

3) czynności stron, w szczególności ugodę, uznanie żądania, wycofanie, zmianę,

rozszerzenie lub ograniczenie wniosku.

3. Strony mogą żądać sprostowania lub uzupełnienia protokołu, nie później

jednak niż na następnym posiedzeniu, a po wydaniu decyzji – w terminie 30 dni od

jej wydania.

Art. 2557. 1. Po przeprowadzeniu postępowania spornego Urząd Patentowy

wydaje decyzję.

2. Decyzję podejmuje się zwykłą większością głosów.

3. Członek składu orzekającego, który nie zgadza się z rozstrzygnięciem

sprawy, może złożyć zdanie odrębne wraz z pisemnym uzasadnieniem.

©Kancelaria Sejmu s. 114/148

14.04.2020

4. Zgłoszenie zdania odrębnego zaznacza się przy podpisie złożonym na

decyzji przez zamieszczenie odpowiedniej wzmianki.

5. Zdanie odrębne nie podlega ogłoszeniu.

Art. 2558. 1. Decyzja powinna zawierać:

1) oznaczenie organu orzekającego;

2) datę wydania decyzji;

3) imiona i nazwiska członków składu orzekającego i protokolanta;

4) oznaczenie stron;

5) oznaczenie przedmiotu sprawy i jej rozstrzygnięcie;

6) powołanie podstawy prawnej rozstrzygnięcia;

7) rozstrzygnięcie co do kosztów postępowania;

8) uzasadnienie faktyczne i prawne;

9) pouczenie o trybie zaskarżania;

10) podpisy członków składu orzekającego.

2. Pisemne uzasadnienie decyzji sporządza się z urzędu w terminie 30 dni od

dnia jej ogłoszenia. Uzasadnienie podpisuje przewodniczący składu orzekającego

i członek składu orzekającego, który sporządził uzasadnienie. Odpis decyzji wraz

z uzasadnieniem doręcza się stronom.

3. Jeżeli którakolwiek z osób, o których mowa w ust. 2 zdanie drugie, nie

może podpisać uzasadnienia, przewodniczący składu orzekającego albo członek

składu orzekającego, który sporządził uzasadnienie, zaznacza w decyzji przyczynę

braku podpisu.

Art. 2559. 1. Decyzje Urzędu Patentowego podlegają ogłoszeniu,

z zastrzeżeniem art. 25510 ust. 1.

2. Decyzję ogłasza się bezpośrednio po przeprowadzeniu rozprawy.

3. Ogłoszenie decyzji może być odroczone na czas do 2 tygodni, o czym

przewodniczący składu orzekającego ogłasza, podając termin i miejsce ogłoszenia

decyzji.

Art. 25510. 1. Postanowienia i decyzje wydane na posiedzeniu niejawnym nie

podlegają ogłoszeniu.

2. Do postanowień i decyzji, o których mowa w ust. 1, przepisy

art. 2558 ust. 2 i 3 stosuje się odpowiednio.

©Kancelaria Sejmu s. 115/148

14.04.2020

Art. 25511. Do postępowania spornego przed Urzędem Patentowym stosuje

się odpowiednio przepisy art. 242 i 243.

Art. 25512. (uchylony)

Art. 256. 1. Do postępowania spornego przed Urzędem Patentowym

w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się odpowiednio przepisy

Kodeksu postępowania administracyjnego.

2. W kwestii kosztów postępowania stosuje się odpowiednio przepisy

obowiązujące w postępowaniu cywilnym.

3. Przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego o ponownym

rozpatrywaniu, na wniosek strony, spraw załatwionych przez wydanie decyzji, od

której nie służy odwołanie, nie stosuje się do decyzji rozstrzygającej sprawę co do

jej istoty i wydanej po przeprowadzeniu rozprawy.

31. W sprawach, o których mowa w art. 2553 ust. 2, przysługuje wniosek

o ponowne rozpatrzenie sprawy. Termin do jego złożenia w przypadku decyzji

wynosi 2 miesiące, a w przypadku postanowienia – 1 miesiąc od dnia doręczenia

stronie decyzji lub postanowienia.

4. (uchylony)

Art. 257. Na decyzje oraz postanowienia Urzędu Patentowego w sprawach,

o których mowa w art. 255, stronom przysługuje skarga do sądu administracyjnego.

Art. 258. Do prawomocnych orzeczeń Urzędu Patentowego w sprawach,

o których mowa w art. 255, przepis art. 254 stosuje się odpowiednio.

TYTUŁ VIII

Urząd Patentowy

DZIAŁ I

Zadania i organizacja Urzędu Patentowego

(oznaczenie rozdziału 1 i tytuł – uchylone)

Art. 259. Centralnym organem administracji rządowej w sprawach z zakresu

własności przemysłowej jest Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej.

©Kancelaria Sejmu s. 116/148

14.04.2020

Art. 260. 1. Urząd Patentowy podlega Radzie Ministrów. Nadzór nad

działalnością Urzędu Patentowego sprawuje z ramienia Rady Ministrów minister

właściwy do spraw gospodarki.

11. W ramach nadzoru nad działalnością Urzędu Patentowego minister

właściwy do spraw gospodarki:

1) sprawuje kontrolę nad Urzędem Patentowym na zasadach i w trybie

określonych w ustawie z dnia 15 lipca 2011 r. o kontroli w administracji

rządowej (Dz. U. poz. 1092 oraz z 2019 r. poz. 730);

2) zatwierdza sprawozdanie z działalności Urzędu Patentowego;

3) dokonuje oceny działalności Urzędu Patentowego na podstawie sprawozdania

z działalności Urzędu Patentowego;

4) może żądać od Urzędu Patentowego informacji lub udostępnienia

dokumentów związanych z realizacją zadań Urzędu Patentowego;

uprawnienie to nie obejmuje spraw indywidualnych prowadzonych w ramach

zadań, o których mowa w art. 261 ust. 2 pkt 1–31;

5) stosuje inne środki nadzorcze przewidziane w przepisach odrębnych.

2. Prezes Rady Ministrów, w drodze rozporządzenia, nadaje statut Urzędowi

Patentowemu, w którym w szczególności określi organizację, strukturę i zasady

kierowania Urzędem oraz podział kompetencji, z uwzględnieniem statusu

ekspertów, urzędników służby cywilnej i innych pracowników.

Art. 261. 1. Urząd Patentowy wykonuje zadania w sprawach własności

przemysłowej, wynikające z ustawy, z przepisów odrębnych oraz z umów

międzynarodowych.

2. Do zadań Urzędu Patentowego należy w szczególności:

1) przyjmowanie i badanie zgłoszeń dotyczących wynalazków, wzorów

użytkowych, wzorów przemysłowych, znaków towarowych, oznaczeń

geograficznych oraz topografii układów scalonych, dokonanych w celu

uzyskania ochrony;

2) orzekanie w sprawach udzielania patentów i dodatkowych praw ochronnych

na wynalazki, praw ochronnych na wzory użytkowe oraz znaki towarowe,

a także praw z rejestracji wzorów przemysłowych, oznaczeń geograficznych

i topografii układów scalonych;

©Kancelaria Sejmu s. 117/148

14.04.2020

3) rozstrzyganie spraw w postępowaniu spornym w zakresie określonym

ustawą;

31) rozpatrywanie sprzeciwów w zakresie określonym ustawą;

<32) współpraca z sądami orzekającymi w postępowaniu w sprawach

własności intelektualnej;>

4) prowadzenie rejestrów, o których mowa w art. 228;

5) wydawanie organu urzędowego pod nazwą „Wiadomości Urzędu

Patentowego”;

51) wydawanie „Biuletynu Urzędu Patentowego”;

6) udział w pracach organów międzynarodowych z tytułu zawartych przez

Rzeczpospolitą Polską umów międzynarodowych w sprawach z zakresu

własności przemysłowej, w szczególności Konwencji paryskiej o ochronie

własności przemysłowej;

7) prowadzenie centralnego zbioru polskich i zagranicznych opisów

patentowych.

3. Przy wykonywaniu zadań, w szczególności w sprawach dotyczących

współpracy międzynarodowej oraz przy opracowywaniu projektów przepisów

prawnych dotyczących własności przemysłowej, Urząd Patentowy działa w

porozumieniu i we współpracy z zainteresowanymi organami administracji

rządowej i samorządowej.

4. Prezes Urzędu Patentowego przygotowuje i przedstawia, w terminie do

dnia 31 marca danego roku, ministrowi właściwemu do spraw gospodarki, do

zatwierdzenia sprawozdanie, za rok poprzedni, z wykonania zadań, o których

mowa w ust. 1–3 (sprawozdanie z działalności Urzędu Patentowego).

Sprawozdanie z działalności Urzędu Patentowego uwzględnia omówienie

realizacji wytycznych i poleceń ministra właściwego do spraw gospodarki, jeżeli

takie miały miejsce.

5. Minister właściwy do spraw gospodarki zatwierdza sprawozdanie

z działalności Urzędu Patentowego albo odmawia jego zatwierdzenia i dokonuje

oceny działalności Urzędu Patentowego, o której mowa w art. 260 ust. 11 pkt 3,

w terminie do dnia 30 czerwca każdego roku.

Art. 262. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy

zakres działania Urzędu Patentowego, uwzględniając w szczególności jego zadania

Dodany pkt 32 w

ust. 2 w art. 261

wejdzie w życie z

dn. 1.07.2020 r.

(Dz. U. z 2020 r.

poz. 288).

©Kancelaria Sejmu s. 118/148

14.04.2020

i kompetencje, a także zasady i formy współdziałania Urzędu z innymi organami

administracji rządowej oraz z jednostkami samorządu terytorialnego,

organizacjami społecznymi i związkami zawodowymi w sprawach objętych jego

zakresem działania.

Art. 263. 1. Na czele Urzędu Patentowego stoi Prezes Urzędu Patentowego,

który kieruje Urzędem i, z zastrzeżeniem art. 264 ust. 2, reprezentuje go na

zewnątrz oraz ustala szczegółową organizację wewnętrzną i szczegółowy zakres

zadań komórek organizacyjnych.

2. Prezes Urzędu Patentowego jest powoływany przez Prezesa Rady

Ministrów, spośród osób wyłonionych w drodze otwartego i konkurencyjnego

naboru, na wniosek ministra właściwego do spraw gospodarki. Kadencja Prezesa

Urzędu Patentowego trwa 5 lat, licząc od dnia powołania. Ta sama osoba nie może

być Prezesem Urzędu Patentowego więcej niż dwie kadencje. Po upływie kadencji

Prezes Urzędu Patentowego pełni swoją funkcję do czasu objęcia stanowiska przez

swojego następcę.

21. Prezes Rady Ministrów odwołuje Prezesa Urzędu Patentowego

w przypadku:

1) złożenia rezygnacji;

2) utraty zdolności do pełnienia obowiązków na skutek długotrwałej choroby,

trwającej co najmniej 6 miesięcy;

3) zaprzestania spełniania któregokolwiek z wymagań określonych

w art. 263 ust. 4 pkt 1–4;

4) działania niezgodnego z prawem lub zasadami rzetelności i gospodarności;

5) odmowy zatwierdzenia sprawozdania z działalności Urzędu Patentowego lub

jego nieprzedstawienia w terminie określonym w art. 261 ust. 4.

3. Zastępców Prezesa Urzędu Patentowego powołuje Prezes Rady Ministrów,

spośród osób wyłonionych w drodze otwartego i konkurencyjnego naboru, na

wniosek Prezesa Urzędu Patentowego. Prezes Rady Ministrów, na wniosek Prezesa

Urzędu Patentowego, odwołuje jego zastępców.

4. Stanowisko Prezesa Urzędu Patentowego może zajmować osoba, która:

1) posiada tytuł zawodowy magistra lub równorzędny;

2) jest obywatelem polskim;

3) korzysta z pełni praw publicznych;

©Kancelaria Sejmu s. 119/148

14.04.2020

4) nie była skazana prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo lub

umyślne przestępstwo skarbowe;

5) posiada kompetencje kierownicze;

6) posiada co najmniej 6-letni staż pracy, w tym co najmniej 3-letni staż pracy

na stanowisku kierowniczym;

7) posiada wykształcenie i wiedzę z zakresu spraw należących do właściwości

Urzędu Patentowego.

5. Informację o naborze na stanowisko Prezesa Urzędu Patentowego ogłasza

się przez umieszczenie ogłoszenia w miejscu powszechnie dostępnym w siedzibie

urzędu oraz w Biuletynie Informacji Publicznej urzędu i Biuletynie Informacji

Publicznej Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Ogłoszenie powinno zawierać:

1) nazwę i adres urzędu;

2) określenie stanowiska;

3) wymagania związane ze stanowiskiem wynikające z przepisów prawa;

4) zakres zadań wykonywanych na stanowisku;

5) wskazanie wymaganych dokumentów;

6) termin i miejsce składania dokumentów;

7) informację o metodach i technikach naboru.

6. Termin, o którym mowa w ust. 5 pkt 6, nie może być krótszy niż 10 dni od

dnia opublikowania ogłoszenia w Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii

Prezesa Rady Ministrów.

7. Nabór na stanowisko Prezesa Urzędu Patentowego przeprowadza zespół,

powołany przez ministra właściwego do spraw gospodarki, liczący co najmniej

3 osoby, których wiedza i doświadczenie dają rękojmię wyłonienia najlepszych

kandydatów. W toku naboru ocenia się doświadczenie zawodowe kandydata,

wiedzę niezbędną do wykonywania zadań na stanowisku, na które jest

przeprowadzany nabór, oraz kompetencje kierownicze.

8. Ocena wiedzy i kompetencji kierowniczych, o których mowa w ust. 7,

może być dokonana na zlecenie zespołu przez osobę niebędącą członkiem zespołu,

która posiada odpowiednie kwalifikacje do dokonania tej oceny.

9. Członek zespołu oraz osoba, o której mowa w ust. 8, mają obowiązek

zachowania w tajemnicy informacji dotyczących osób ubiegających się

o stanowisko, uzyskanych w trakcie naboru.

©Kancelaria Sejmu s. 120/148

14.04.2020

10. W toku naboru zespół wyłania nie więcej niż 3 kandydatów, których

przedstawia ministrowi właściwemu do spraw gospodarki.

11. Z przeprowadzonego naboru zespół sporządza protokół zawierający:

1) nazwę i adres urzędu;

2) określenie stanowiska, na które był prowadzony nabór, oraz liczbę

kandydatów;

3) imiona, nazwiska i adresy nie więcej niż 3 najlepszych kandydatów

uszeregowanych według poziomu spełniania przez nich wymagań

określonych w ogłoszeniu o naborze;

4) informację o zastosowanych metodach i technikach naboru;

5) uzasadnienie dokonanego wyboru albo powody niewyłonienia kandydata;

6) skład zespołu.

12. Wynik naboru ogłasza się niezwłocznie przez umieszczenie informacji

w Biuletynie Informacji Publicznej urzędu i Biuletynie Informacji Publicznej

Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Informacja o wyniku naboru zawiera:

1) nazwę i adres urzędu;

2) określenie stanowiska, na które był prowadzony nabór;

3) imiona, nazwiska wybranych kandydatów oraz ich miejsca zamieszkania

w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego albo informację o niewy-

łonieniu kandydata.

13. Umieszczenie w Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii Prezesa

Rady Ministrów ogłoszenia o naborze oraz o wyniku tego naboru jest bezpłatne.

14. Zespół przeprowadzający nabór na stanowiska, o których mowa w ust. 3,

powołuje Prezes Urzędu Patentowego.

15. Do sposobu przeprowadzania naboru na stanowiska, o których mowa

w ust. 3, stosuje się odpowiednio ust. 4–13.

Art. 264. 1. Do powołanych przez Prezesa Urzędu Patentowego ekspertów

należy orzekanie w sprawach, o których mowa w art. 261 ust. 2 pkt 2–31, a także

w sprawach dokonywania wpisów do rejestrów, o których mowa w art. 228 ust. 1.

11. W sprawach, o których mowa w art. 261 ust. 2 pkt 2, eksperci mogą

orzekać również w zespołach orzekających.

2. Ekspert reprezentuje Urząd Patentowy w postępowaniu przed sądem

administracyjnym w sprawach, o których mowa w art. 248 i 257.

©Kancelaria Sejmu s. 121/148

14.04.2020

3. Ekspertowi, o którym mowa w ust. 1, mogą być powierzone dodatkowe

funkcje, w szczególności kierownicza, koordynacyjna lub kontrolna, lub

dodatkowe zadania związane z prowadzeniem działalności edukacyjnej w zakresie

ochrony własności przemysłowej.

4. Powierzenie dodatkowej funkcji, o której mowa w ust. 3, może nastąpić na

czas nieokreślony lub na czas wykonywania określonej pracy.

5. Skład zespołu orzekającego, o którym mowa w ust. 11, ustala:

1) Prezes Urzędu Patentowego, albo

2) upoważniony przez Prezesa Urzędu Patentowego ekspert sprawujący funkcję

kierowniczą lub kontrolną

– mając na uwadze zapewnienie szybkości i poprawności rozpatrywania spraw.

Art. 265. 1. Eksperci współuczestniczą w czynnościach z zakresu

zarządzania w Urzędzie Patentowym poprzez Kolegium Ekspertów, stanowiące

powszechne ich zgromadzenie.

2. Kolegium Ekspertów wybiera ze swego grona Rzecznika Interesu

Zawodowego, który reprezentuje ekspertów wobec organów władzy i administracji

we wszystkich sprawach dotyczących pracy.

3. Do zadań Kolegium należy:

1) składanie wniosków i wyrażanie opinii co do zadań w zakresie rozpatrywania

wpływających zgłoszeń oraz co do środków potrzebnych na ich wykonanie;

2) ustalanie zasad podziału środków funduszu nagród, tworzonego na podstawie

przepisu art. 271 ust. 3;

3) wyrażanie opinii co do problemów związanych z orzekaniem,

w szczególności co do przypadków niejednolitości orzecznictwa, oraz

przedstawianie odpowiednich wniosków w tym zakresie;

4) wyrażanie opinii w innych sprawach, przedstawionych przez Prezesa Urzędu

Patentowego lub przez Rzecznika Interesu Zawodowego.

4. Kolegium Ekspertów zwołuje co najmniej raz w roku, z zastrzeżeniem ust.

5, Prezes Urzędu Patentowego, który mu przewodniczy. Kolegium Ekspertów

może również zwołać, w każdym czasie, Rzecznik Interesu Zawodowego, dla

przedstawienia sprawy wymagającej wyrażenia opinii przez Kolegium.

5. Kolegium Ekspertów może również obradować w sekcjach, na które

eksperci zostają podzieleni według kryteriów rzeczowo-problemowych, stosownie

©Kancelaria Sejmu s. 122/148

14.04.2020

do wykonywanych zadań. Sekcji może przewodniczyć Prezes Urzędu

Patentowego, zastępca Prezesa albo ekspert, któremu powierzona została funkcja

kierownicza na podstawie art. 264 ust. 3.

6. Podział na sekcje i wyznaczenie przewodniczących sekcji należy do

Prezesa Urzędu Patentowego.

Art. 2651. Pracownicy Urzędu Patentowego na stanowiskach urzędniczych,

z wyłączeniem ekspertów, asesorów oraz aplikantów eksperckich, są członkami

korpusu służby cywilnej.

DZIAŁ II

Eksperci, asesorzy i aplikanci eksperccy

Art. 266. 1. Uzyskanie uprawnień eksperta wymaga, z zastrzeżeniem ust. 2,

posiadania wyższego wykształcenia odpowiadającego zadaniom eksperta, odbycia

aplikacji eksperckiej, zwanej dalej „aplikacją”, oraz asesury.

2. Ekspertem może być osoba, która:

1) jest obywatelem polskim i korzysta z pełni praw publicznych;

2) nie była karana za przestępstwo umyślne;

3) posiada znajomość języków obcych w zakresie i stopniu określonym potrzebą

spełnienia warunków niezbędnych do wykonywania zadań eksperta,

z uwzględnieniem umów międzynarodowych, nie mniej jednak niż jednego

języka obcego;

4) jest nieskazitelnego charakteru;

5) ma stan zdrowia oraz predyspozycje pozwalające na powierzenie jej zadań

eksperta.

6) (uchylony)

3. Od aplikanta eksperckiego, który powinien posiadać znajomość więcej niż

jednego języka obcego, można nie wymagać znajomości jednego z potrzebnych

języków, jeżeli brak ten uzupełni on w czasie przeznaczonym na aplikację.

Art. 267. 1. Prezes Urzędu Patentowego organizuje nabór na aplikację przez

umieszczenie ogłoszenia w miejscu powszechnie dostępnym w siedzibie Urzędu

Patentowego, a także przez opublikowanie go w „Wiadomościach Urzędu Patento-

wego”.

©Kancelaria Sejmu s. 123/148

14.04.2020

2. Prezes Urzędu Patentowego przeprowadza postępowanie kwalifikacyjne.

Kandydaci powinni posiadać wyższe wykształcenie i spełniać wymagania,

o których mowa w art. 266 ust. 2 i 3.

3. Aplikacja trwa 3 lata, z tym że w przypadkach uzasadnionych posiadaniem

przez aplikanta eksperckiego wiedzy i co najmniej rocznego doświadczenia

w sprawach z zakresu własności przemysłowej, na wniosek aplikanta

eksperckiego, aplikacja może być skrócona. Aplikacja nie może trwać krócej niż

6 miesięcy.

4. Stosunek pracy z aplikantem eksperckim nawiązuje Prezes Urzędu

Patentowego na podstawie umowy o pracę na czas określony.

5. Aplikantowi eksperckiemu może być powierzane wykonywanie

określonych czynności związanych z orzekaniem, bez prawa podejmowania

decyzji.

6. Aplikacja kończy się egzaminem. Powtórny egzamin może być złożony

tylko raz, nie wcześniej niż po 6 miesiącach i nie później niż po roku od daty

pierwszego egzaminu.

7. Egzamin przeprowadza komisja egzaminacyjna powołana przez Prezesa

Urzędu Patentowego. Za udział w pracach komisji przysługuje wynagrodzenie.

8. Prezes Urzędu Patentowego rozwiązuje umowę o pracę z aplikantem

eksperckim w przypadku dwukrotnego nieprzystąpienia przez niego bez

usprawiedliwienia do egzaminu lub w przypadku niezłożenia przez niego

powtórnego egzaminu.

9. Za naruszenie obowiązków służbowych aplikant ekspercki odpowiada

dyscyplinarnie. Do odpowiedzialności dyscyplinarnej stosuje się odpowiednio

przepisy działu III.

Art. 268. 1. Po złożeniu egzaminu stosunek pracy z asesorem nawiązuje

Prezes Urzędu Patentowego na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony.

2. Asesorowi powierza się wykonywanie czynności eksperta, które podlega

ocenie na zasadach określonych w rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 8.

3. W przypadku pozytywnej oceny przebiegu asesury, asesor uzyskuje

uprawnienia eksperta.

31. Prezes Urzędu Patentowego powołuje eksperta na dane stanowisko

eksperckie na czas określony albo nieokreślony.

©Kancelaria Sejmu s. 124/148

14.04.2020

4. Przy powołaniu ekspert składa ślubowanie wobec Prezesa Urzędu

Patentowego według następującej roty: „Ślubuję uroczyście na powierzonym mi

stanowisku eksperta sumiennie wykonywać zadania, orzekać bezstronnie i zgodnie

z przepisami prawa, dochować tajemnicy prawnie chronionej, a w postępowaniu

kierować się zasadami godności i uczciwości.”.

5. Ekspert, który przechodzi na inne stanowisko eksperckie, nie składa

ponownie ślubowania.

6. Przepisy ustawy dotyczące ekspertów stosuje się odpowiednio, o ile ustawa

nie stanowi inaczej, do asesorów.

7. W przypadku gdy po upływie dwóch lat asesury asesor nie uzyska

pozytywnej oceny przebiegu asesury, Prezes Urzędu Patentowego może rozwiązać

z nim umowę o pracę za wypowiedzeniem.

8. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe

zasady, zakres i tryb odbywania aplikacji i asesury, a także składania egzaminów,

z uwzględnieniem wynagrodzenia dla osób przeprowadzających egzamin.

Art. 269. 1. W zakresie orzekania eksperci podlegają tylko ustawom.

2. Do ekspertów nie stosuje się w zakresie, o którym mowa w ust. 1,

przewidzianych w odrębnych ustawach przepisów o obowiązku wykonywania

poleceń służbowych przełożonego, jak też przepisów przewidujących dokonywanie

okresowych bądź doraźnych ocen pracownika dotyczących wykonywania przez

niego zadań.

3. Orzekając w sprawie, ekspert obowiązany jest uwzględnić dyrektywy

interpretacyjne ustalone w ogólnych wytycznych Prezesa Urzędu Patentowego,

wydawanych w trybie określonym w ust. 4 i 5.

4. Ogólne wytyczne, o których mowa w ust. 3, Prezes Urzędu Patentowego

wydaje po zasięgnięciu opinii lub na wniosek Kolegium Ekspertów.

5. Ogólne wytyczne Prezesa, o których mowa w ust. 3, podaje się do

wiadomości publicznej.

6. Ogólne wytyczne Prezesa, o których mowa w ust. 3, wiążą wyłącznie

ekspertów przy rozpatrywaniu sprawy i nie mogą być powoływane jako podstawa

prawna wydanej decyzji bądź postanowienia.

7. Na zasadach określonych w odrębnych przepisach eksperci korzystają

z ochrony przewidzianej dla funkcjonariuszy publicznych.

©Kancelaria Sejmu s. 125/148

14.04.2020

8. Bezpośredni nadzór nad działalnością komórek organizacyjnych,

w których orzekają eksperci, sprawuje Prezes Urzędu Patentowego lub z jego

upoważnienia zastępca Prezesa. Nadzór ten nie może wkraczać w zakres orzekania.

Art. 270. 1. Ekspert jest obowiązany postępować zgodnie ze złożonym

ślubowaniem, a w szczególności:

1) przestrzegać Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i innych przepisów

prawa;

2) przestrzegać przy orzekaniu ogólnych wytycznych Prezesa Urzędu

Patentowego, o których mowa w art. 269 ust. 3;

3) rzetelnie, bezstronnie, sprawnie i terminowo wykonywać powierzone

zadania;

4) dochowywać tajemnicy prawnie chronionej;

5) godnie zachowywać się w pracy oraz poza nią.

2. Ekspert nie może tworzyć ani być członkiem związków zawodowych lub

partii politycznych. W dniu powołania eksperta na stanowisko jego członkostwo

w związkach zawodowych i partiach politycznych ustaje z mocy prawa.

3. Ekspert nie może podejmować dodatkowego zatrudnienia bez zgody

Prezesa Urzędu Patentowego ani wykonywać czynności lub zajęć sprzecznych

z obowiązkami eksperta lub podważających zaufanie do niego.

4. Ekspert nie może występować w roli biegłego sądowego w zakresie,

w którym orzeka.

5. Do ekspertów stosuje się przepisy o ograniczeniu prowadzenia działalności

gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne, odnoszące się do członków

korpusu służby cywilnej zajmujących stanowiska kierownicze.

6. Ekspert jest obowiązany, na uzasadnione potrzebą pisemne wezwanie

Prezesa Urzędu Patentowego, przedłożyć w ciągu miesiąca orzeczenie

uprawnionego lekarza, potwierdzające zachowanie przez eksperta zdolności

fizycznej i psychicznej do pracy na zajmowanym stanowisku.

7. Ekspert może być, stosownie do potrzeb, zatrudniony w niepełnym

wymiarze czasu pracy.

8. (uchylony)

©Kancelaria Sejmu s. 126/148

14.04.2020

Art. 271. 1. Wynagrodzenie eksperta składa się z wynagrodzenia

zasadniczego, przewidzianego dla zajmowanego stanowiska eksperta, oraz dodatku

za wieloletnią pracę na tym stanowisku, a także – w razie powierzenia mu

dodatkowej funkcji – z dodatku funkcyjnego. Wysokość tego wynagrodzenia

i dodatków ustala się z zastosowaniem mnożników kwoty bazowej, której

wysokość ustaloną według odrębnych zasad określa ustawa budżetowa.

2. Ekspertowi przysługuje dodatkowe wynagrodzenie roczne dla

pracowników jednostek sfery budżetowej, w wysokości i na zasadach określonych

w odrębnych przepisach.

3. Tworzy się fundusz nagród za szczególne osiągnięcia w pracy ekspertów,

asesorów i aplikantów eksperckich w wysokości 3% planowanych środków na ich

wynagrodzenia osobowe. Wielkość odpisu na fundusz nagród może być

podwyższona przez Prezesa Urzędu Patentowego w ramach posiadanych środków

na te wynagrodzenia.

4. Do ekspertów mają odpowiednie zastosowanie przepisy ustawy o służbie

cywilnej w zakresie przyznawania nagród jubileuszowych oraz jednorazowych

odpraw w związku z przejściem na rentę z tytułu niezdolności do pracy lub

emeryturę.

5. Prezes Rady Ministrów określa, w drodze rozporządzenia, mnożniki kwoty

bazowej, o której mowa w ust. 1, jako podstawy do ustalenia wynagrodzenia

zasadniczego na stanowiskach ekspertów, asesorów i aplikantów eksperckich oraz

stawek dodatku za wieloletnią pracę oraz dodatku funkcyjnego, z uwzględnieniem

powierzanego zakresu uprawnień oraz stanowiska.

Art. 272. 1. Czas pracy ekspertów nie może przekraczać 8 godzin na dobę

i średnio 40 godzin tygodniowo.

2. Rozkład czasu pracy w tygodniu oraz jego wymiar w poszczególnych

dniach tygodnia ustala się odpowiednio do warunków pracy przewidzianych dla

ogółu pracowników Urzędu Patentowego. Dni tygodnia niebędących dniami pracy

w Urzędzie nie wlicza się do urlopu wypoczynkowego.

3. Osobie zajmującej stanowisko eksperta co najmniej 10 lat przysługuje

dodatkowy urlop wypoczynkowy w wymiarze 6 dni roboczych, a po 20 latach

orzekania na tym stanowisku – 12 dni roboczych.

4. (uchylony)

©Kancelaria Sejmu s. 127/148

14.04.2020

5. Za czas niezdolności do pracy wskutek choroby ekspertowi przysługuje

przez okres roku wynagrodzenie i zasiłek chorobowy w wysokości i na zasadach

określonych w odrębnych przepisach.

6. Przepisy ust. 3–5 nie mają zastosowania do asesorów.

Art. 2721. 1. Do ekspertów i aplikantów eksperckich mają odpowiednio

zastosowanie przepisy art. 72 i art. 78 ust. 3, a do aplikantów eksperckich również

przepisy art. 91, art. 92 i art. 94 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie

cywilnej (Dz. U. z 2018 r. poz. 1559 oraz z 2019 r. poz. 730 i 2020).

2. W sprawach wynikających ze stosunku pracy ekspertów i aplikantów

eksperckich nieuregulowanych w ustawie i przepisach wskazanych w ust. 1 stosuje

się ustawę z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r. poz. 1040,

1043 i 1495).

DZIAŁ III

Odpowiedzialność dyscyplinarna.

Zawieszenie oraz rozwiązanie stosunku pracy z ekspertem

Art. 273. 1. Za naruszenie obowiązków służbowych ekspert odpowiada

dyscyplinarnie.

2. Do prowadzenia postępowania i orzekania w sprawach, o których mowa

w ust. 1, Prezes Urzędu Patentowego powołuje, spośród ekspertów, rzecznika

dyscyplinarnego oraz członków Komisji Dyscyplinarnej Ekspertów i Wyższej

Komisji Dyscyplinarnej Ekspertów, w liczbie umożliwiającej tworzenie składów

orzekających.

3. W przypadkach uzasadnionych potrzebą, gdy rzecznik dyscyplinarny,

o którym mowa w ust. 2, nie może działać w sprawie, Prezes Urzędu Patentowego

może powołać doraźnie zastępcę rzecznika dyscyplinarnego.

4. Karami dyscyplinarnymi są:

1) upomnienie;

2) nagana;

3) zakaz zajmowania stanowisk kierowniczych w Urzędzie Patentowym;

4) zakaz zajmowania stanowiska eksperta.

©Kancelaria Sejmu s. 128/148

14.04.2020

5. W sprawach nieunormowanych w niniejszej ustawie do odpowiedzialności

dyscyplinarnej ekspertów stosuje się odpowiednio przepisy o odpowiedzialności

dyscyplinarnej urzędników służby cywilnej.

Art. 274. 1. Prezes Urzędu Patentowego odwołuje eksperta ze stanowiska

w razie utraty przez eksperta zdolności

fizycznej lub psychicznej do pracy, potwierdzonej orzeczeniem lekarskim

wydanym dla celów emerytalno-rentowych lub orzeczeniem o utracie zdolności do

pracy na zajmowanym stanowisku, wydanym przez lekarza uprawnionego do

przeprowadzania badań lekarskich pracowników Urzędu Patentowego.

2. Prezes Urzędu Patentowego może odwołać eksperta ze stanowiska w razie:

1) złożenia przez eksperta oświadczenia o rezygnacji ze stanowiska;

2) potrzeby zmniejszenia stanu zatrudnienia ekspertów w wyniku zmiany

zakresu zadań Urzędu Patentowego bądź trwałego zmniejszenia ilości spraw

do rozpatrzenia;

3) nieprzedłożenia przez eksperta w terminie orzeczenia uprawnionego lekarza

o zachowaniu przez niego zdolności fizycznej i psychicznej do pracy,

w sytuacji, o której mowa w art. 270 ust. 6;

4) (uchylony)

5) nieobecności eksperta w pracy z powodu choroby lub odosobnienia ze

względu na chorobę zakaźną, trwającej dłużej niż okres pobierania zasiłku,

a także w razie usprawiedliwionej nieobecności w pracy z innych przyczyn,

po upływie okresów przewidzianych w art. 53 Kodeksu pracy.

6) (uchylony)

3. Stosunek pracy eksperta tymczasowo aresztowanego ulega z mocy prawa

zawieszeniu.

4. Prezes Urzędu Patentowego może zawiesić eksperta w pełnieniu

obowiązków, jeżeli zostało wszczęte przeciwko niemu postępowanie dyscyplinarne

lub karne.

5. W przypadku zawieszenia, o którym mowa w ust. 3 i 4, ekspertowi

przysługuje wynagrodzenie oraz inne uprawnienia i świadczenia odpowiednio na

zasadach określonych w ustawie o służbie cywilnej.

©Kancelaria Sejmu s. 129/148

14.04.2020

6. Stosunek pracy eksperta wygasa w przypadkach określonych w Kodeksie

pracy oraz przepisach szczególnych, a także w razie:

1) utraty obywatelstwa polskiego;

2) prawomocnego orzeczenia kary dyscyplinarnej zakazu zajmowania

stanowiska eksperta;

3) prawomocnego orzeczenia przez sąd pozbawienia eksperta praw publicznych

bądź zakazu zajmowania przez niego stanowiska eksperta;

4) odmowy złożenia ślubowania;

5) prawomocnego skazania za przestępstwo popełnione umyślnie.

7. Jeżeli w odwołaniu nie określono inaczej, odwołanie eksperta ze

stanowiska następuje z chwilą doręczenia mu zawiadomienia o odwołaniu; osobie

odwołanej ze stanowiska można wyznaczyć na okres do rozwiązania stosunku

pracy inne zadania do wykonywania, odpowiadające jej kwalifikacjom.

8. Wygaśnięcie stosunku pracy z ekspertem jest równoznaczne z odwołaniem

go ze stanowiska eksperta z chwilą wygaśnięcia stosunku pracy.

9. Odwołanie eksperta ze stanowiska w przypadkach, o których mowa w ust.

1 oraz ust. 2 pkt 2 i 3, a także w razie złożenia przez eksperta oświadczenia

o rezygnacji ze stanowiska jest równoznaczne, z zastrzeżeniem ust. 11, z

wypowiedzeniem umowy o pracę lub jej rozwiązaniem za porozumieniem stron.

10. Odwołanie eksperta ze stanowiska w przypadkach, o których mowa w ust.

2 pkt 5, jest równoznaczne, z zastrzeżeniem ust. 11, z rozwiązaniem umowy o pracę

bez wypowiedzenia.

11. Odwołanie eksperta ze stanowiska nie może naruszać przepisów

dotyczących szczególnej ochrony pracowników w zakresie wypowiedzenia

i rozwiązania stosunku pracy.

12. Ograniczenie w zakresie rozwiązywania stosunku pracy z ekspertem nie

dotyczy odwołania z dodatkowej funkcji, o której mowa w art. 264 ust. 3.

Rozdział 4

(uchylony)

©Kancelaria Sejmu s. 130/148

14.04.2020

DZIAŁ IV

Kolegia orzekające do spraw spornych

Art. 279. 1. Kolegia orzekające do spraw spornych, zwane dalej „kolegiami”,

działają w Urzędzie Patentowym.

2. Kolegia rozpatrują sprawy należące do ich właściwości w składzie:

przewodniczący kolegium i dwaj członkowie kolegium. W sprawach zawiłych

można wyznaczyć skład pięcioosobowy.

3. Wniosek o wyłączenie przewodniczącego lub członka kolegium strona

zgłasza na piśmie lub ustnie do protokołu, jednocześnie uprawdopodobniając

przyczyny wyłączenia.

4. O wyłączeniu członka kolegium rozstrzyga przewodniczący kolegium, po

złożeniu wyjaśnień przez osobę, której wniosek dotyczy.

5. O wyłączeniu przewodniczącego kolegium lub całego kolegium rozstrzyga

kolegium w innym składzie.

6. Ponowny wniosek o wyłączenie oparty na tych samych okolicznościach

podlega odrzuceniu bez składania wyjaśnień przez członka kolegium, którego

wniosek dotyczy. O odrzuceniu wniosku orzeka kolegium rozpoznające sprawę.

Art. 280. 1. Przewodniczącym kolegium może być pracownik Urzędu

Patentowego, który:

1) ma obywatelstwo polskie i korzysta z pełni praw publicznych;

2) jest nieskazitelnego charakteru;

3) nie był karany za przestępstwo umyślne;

4) ukończył wyższe studia prawnicze w Rzeczypospolitej Polskiej i uzyskał tytuł

magistra lub zagraniczne studia prawnicze uznane w Rzeczypospolitej

Polskiej;

5) odbył aplikację sędziowską, radcowską, adwokacką, prokuratorską albo jest

profesorem lub doktorem habilitowanym nauk prawnych, albo też przez

dziesięć lat pozostawał w instytucjach publicznych na stanowiskach

związanych ze stosowaniem lub tworzeniem prawa administracyjnego.

2. Do przewodniczących kolegiów przepisy o ekspertach stosuje się

odpowiednio, jeżeli uzyskali oni wcześniej uprawnienia ekspertów, lub o

©Kancelaria Sejmu s. 131/148

14.04.2020

asesorach, z tym że w takim przypadku przewodniczący kolegiów są zwolnieni od

aplikacji i egzaminu, o których mowa w art. 266 ust. 1 oraz w art. 267 ust. 6.

3. W skład kolegium, oprócz przewodniczącego kolegium, wchodzą jako jego

członkowie eksperci upoważnieni do orzekania w sprawach spornych przez

Prezesa Urzędu Patentowego.

4. (uchylony)

5. (uchylony)

Art. 281. 1. Obsługę kolegiów sprawuje wyodrębniona komórka

organizacyjna Urzędu Patentowego.

2. Kierownik komórki organizacyjnej, o której mowa w ust. 1, wyznaczony

przez Prezesa Urzędu Patentowego, podejmuje czynności mające na celu

przygotowanie sprawy rozpatrywanej w trybie postępowania spornego do

rozpatrzenia, w szczególności wyznacza skład orzekający oraz terminy posiedzeń

jawnych i niejawnych.

Art. 282. (uchylony)

TYTUŁ IX

Dochodzenie roszczeń w postępowaniu cywilnym

DZIAŁ I

Przepisy wspólne

[Art. 283. Sprawy dotyczące roszczeń cywilnoprawnych z zakresu ochrony

własności przemysłowej, nienależące do kompetencji innych organów,

rozstrzygane są, z zastrzeżeniem art. 257, w trybie postępowania cywilnego na

zasadach ogólnych.]

<Art. 283. Sprawy dotyczące roszczeń cywilnoprawnych z zakresu

ochrony własności przemysłowej są rozstrzygane w postępowaniu w sprawach

własności intelektualnej, o ile nie przewidziano właściwości innego organu

albo innego postępowania.>

Art. 284. [W trybie postępowania cywilnego, na zasadach ogólnych,

rozpatrywane są w szczególności sprawy o:] <W postępowaniu w sprawach

własności intelektualnej rozpatrywane są w szczególności sprawy o:>

Nowe brzmienie

art. 283 wejdzie

w życie z dn.

1.07.2020 r. (Dz.

U. z 2020 r. poz.

288).

Nowe brzmienie

wprowadzenia do

wyliczenia w art.

284 wejdzie w

życie z dn.

1.07.2020 r. (Dz.

U. z 2020 r. poz.

288).

©Kancelaria Sejmu s. 132/148

14.04.2020

1) ustalenie autorstwa projektu wynalazczego;

2) ustalenie prawa do patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji;

3) wynagrodzenie za korzystanie z projektu wynalazczego;

4) wynagrodzenie za korzystanie z wynalazku, wzoru użytkowego lub topografii

dla celów państwowych;

5) odszkodowanie za przejście na Skarb Państwa prawa do patentu lub prawa

ochronnego odpowiednio na wynalazek tajny lub na wzór użytkowy tajny;

6) naruszenie patentu, dodatkowego prawa ochronnego, prawa ochronnego lub

prawa z rejestracji;

7) stwierdzenie prawa korzystania z wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru

przemysłowego w przypadkach określonych w art. 71 i 75;

8) stwierdzenie prawa używania w ramach lokalnej działalności oznaczenia

zarejestrowanego jako znak towarowy na rzecz innej osoby;

9) stwierdzenie prawa używania oznaczenia geograficznego;

10) stwierdzenie utraty prawa używania oznaczenia geograficznego;

11) przeniesienie patentu, prawa ochronnego na wzór użytkowy albo prawa

z rejestracji wzoru przemysłowego lub topografii, uzyskanego przez osobę

nieuprawnioną;

12) przeniesienie prawa ochronnego na znak towarowy w przypadku określonym

w art. 161.

Art. 285. Uprawniony z patentu, dodatkowego prawa ochronnego, prawa

ochronnego lub prawa z rejestracji bądź osoba, której ustawa na to zezwala, może

żądać zaprzestania działań grożących naruszeniem prawa.

Art. 286. Sąd, rozstrzygając o naruszeniu prawa, może orzec, na wniosek

uprawnionego, o będących własnością naruszającego bezprawnie wytworzonych

lub oznaczonych wytworach oraz środkach i materiałach, które zostały użyte do ich

wytworzenia lub oznaczenia. W szczególności sąd może orzec o ich wycofaniu

z obrotu, przyznaniu uprawnionemu na poczet zasądzonej na jego rzecz sumy

pieniężnej albo zniszczeniu. Orzekając, sąd uwzględnia wagę naruszenia oraz

interesy osób trzecich.

Art. 2861. [1. Uprawniony z patentu, dodatkowego prawa ochronnego,

prawa ochronnego lub prawa z rejestracji lub osoba, której ustawa na to zezwala,

©Kancelaria Sejmu s. 133/148

14.04.2020

może żądać, także przed wytoczeniem powództwa, zabezpieczenia dowodów

naruszenia tych praw, w sposób umożliwiający zachowanie tych dowodów,

w szczególności przez zajęcie rozsądnej ilości i wielkości próbek towarów,

materiałów lub narzędzi użytych do produkcji lub dystrybucji tych towarów oraz

związanych z nimi dokumentów. Stosownie do okoliczności zabezpieczenie

dowodów może polegać także na opisie przedmiotu zabezpieczenia.]

<1. W sprawach dotyczących roszczeń cywilnoprawnych z zakresu

ochrony własności przemysłowej, nienależących do kompetencji innych

organów, sąd rozpoznaje wniosek o:

1) zabezpieczenie środka dowodowego;

2) wyjawienie lub wydanie środka dowodowego;

3) wezwanie do udzielenia informacji.>

[2. Zabezpieczenia dowodów może żądać osoba, o której mowa w ust. 1, jeżeli

uprawdopodobni roszczenie z tytułu naruszenia prawa lub zagrożenie jego

naruszenia.]

<2. Sprawy, o których mowa w ust. 1, są rozstrzygane w postępowaniu

w sprawach własności intelektualnej.>

[3. Celem dokonanego zabezpieczenia dowodów jest przeprowadzenie

postępowania dowodowego przed sądem.

4. Wniosek o zabezpieczenie dowodów rozpoznaje sąd właściwy do

rozpoznania spraw o naruszenie patentu, dodatkowego prawa ochronnego, prawa

ochronnego lub prawa z rejestracji nie później niż w terminie 7 dni od dnia złożenia

wniosku w sądzie.

5. Sąd w postępowaniu w przedmiocie zabezpieczenia dowodów zapewnia

zachowanie tajemnicy przedsiębiorstwa i innych tajemnic ustawowo chronionych.

6. Rzeczy zajęte tytułem zabezpieczenia dowodów przechowuje się w miejscu

wyznaczonym przez sąd.

7. Zażalenie na postanowienie sądu w przedmiocie zabezpieczenia dowodów

sąd rozpoznaje w terminie 7 dni.

8. Do zabezpieczenia dowodów przepisy art. 310–315, art. 733 i art. 738–

746 Kodeksu postępowania cywilnego stosuje się odpowiednio.]

[Art. 2862. 1. Uprawniony z patentu, dodatkowego prawa ochronnego, prawa

ochronnego lub prawa z rejestracji lub osoba, której ustawa na to zezwala, może

Nowe brzmienie

ust. 1 i 2 w art.

2861 wejdzie w

życie z dn.

1.07.2020 r. (Dz.

U. z 2020 r. poz.

288).

Przepis

uchylający ust.

3–8 w art. 2861

wejdzie w życie z

dn. 1.07.2020 r.

(Dz. U. z 2020 r.

poz. 288).

Przepis

uchylający art.

2862 wejdzie w

życie z dn.

1.07.2020 r. (Dz.

U. z 2020 r. poz.

288).

©Kancelaria Sejmu s. 134/148

14.04.2020

wystąpić z wnioskiem do sądu właściwego do rozpoznania spraw o naruszenie tych

praw, także przed wytoczeniem powództwa, o nakazanie naruszającemu udzielenia

informacji o pochodzeniu, sieciach dystrybucji, ilości i cenach towarów lub usług,

które są konieczne dla dochodzenia roszczenia przez tego uprawnionego, jeżeli

wykaże on wiarygodne okoliczności wskazujące na naruszenie patentu,

dodatkowego prawa ochronnego, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji.

2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do innej osoby, jeżeli:

1) u tej osoby stwierdzono, że posiada ona towary naruszające patent,

dodatkowe prawo ochronne, prawo ochronne lub prawo z rejestracji, lub

2) u tej osoby stwierdzono, że korzysta ona z usług naruszających patent,

dodatkowe prawo ochronne, prawo ochronne lub prawo z rejestracji, lub

3) u tej osoby stwierdzono, że świadczy ona usługi wykorzystywane

w działaniach naruszających patent, dodatkowe prawo ochronne, prawo

ochronne lub prawo z rejestracji, lub

4) została przez osobę, o której mowa w pkt 1, 2 lub 3, wskazana jako

uczestnicząca w produkcji, wytwarzaniu lub dystrybucji towarów lub

świadczeniu usług naruszających patent, dodatkowe prawo ochronne, prawo

ochronne lub prawo z rejestracji

– i to posiadanie, korzystanie z usług lub ich świadczenie, lub uczestniczenie

w produkcji, wytwarzaniu lub dystrybucji towarów lub świadczeniu usług ma na

celu uzyskanie bezpośrednio lub pośrednio zysku lub innej korzyści ekonomicznej.

3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się do konsumentów działających w dobrej

wierze.

4. Informacje, o których mowa w ust. 1 i 2, mogą dotyczyć wyłącznie:

1) firm i adresów producentów, wytwórców, dystrybutorów, dostawców oraz

innych poprzednich posiadaczy towarów lub świadczących usługi, które

naruszają patent, dodatkowe prawo ochronne, prawo ochronne lub prawo

z rejestracji, jak również przewidywanych odbiorców hurtowych lub

prowadzących sprzedaż detaliczną tych towarów lub usług;

2) ilości wyprodukowanych, wytworzonych, zbytych, otrzymanych lub

zamówionych towarów lub usług naruszających patent, dodatkowe prawo

ochronne, prawo ochronne lub prawo z rejestracji, jak również cen

uiszczonych za te towary lub usługi.

©Kancelaria Sejmu s. 135/148

14.04.2020

5. Sąd rozpoznaje wnioski, o których mowa w ust. 1 i 2, na rozprawie,

zapewniając zachowanie tajemnicy przedsiębiorstwa i innych tajemnic ustawowo

chronionych.

6. Od obowiązku udzielenia informacji, o których mowa w ust. 1 i 2, może

uchylić się osoba, która według przepisów Kodeksu postępowania cywilnego

mogłaby jako świadek odmówić zeznań lub odpowiedzi na zadane mu pytanie.

7. Na udokumentowane żądanie osoby, o której mowa w ust. 1 i 2,

uprawniony jest obowiązany zwrócić koszty i wydatki poniesione w związku

z udzieleniem informacji, o których mowa w ust. 1 i 2.

8. Zażalenie na postanowienie sądu w sprawach, o których mowa w ust. 1 i 2,

sąd rozpoznaje w terminie 7 dni.

9. Jeżeli uprawniony nie wniósł pisma wszczynającego postępowanie

przeciwko naruszającemu patent, dodatkowe prawo ochronne, prawo ochronne lub

prawo z rejestracji w terminie wyznaczonym przez sąd albo pismo wszczynające

postępowanie zostało wycofane, jak również gdy pismo wszczynające postępowanie

zostało zwrócone albo odrzucone albo powództwo bądź wniosek oddalono lub

postępowanie umorzono, udzielającemu informacji, o którym mowa w ust. 1 i 2,

przysługuje roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej wykonaniem obowiązku

udzielenia informacji na zasadach ogólnych.

10. Roszczenie, o którym mowa w ust. 9, wygasa, jeżeli nie będzie dochodzone

w ciągu roku od dnia jego powstania. Przepisy art. 746 § 11–3 Kodeksu

postępowania cywilnego stosuje się odpowiednio.

11. W przypadku wykorzystania przez uprawnionego informacji, o których

mowa w ust. 1 i 2, dla celów innych niż dochodzenie przez uprawnionego

roszczenia, udzielającemu informacji, o którym mowa w ust. 1 i 2, przysługuje

roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej wykonaniem obowiązku udzielenia

informacji, na zasadach ogólnych.

12. Do wniosków, o których mowa w ust. 1 i 2, przepisy art. 733, art. 739 § 1,

art. 742, art. 744 i art. 745 Kodeksu postępowania cywilnego stosuje się

odpowiednio.]

©Kancelaria Sejmu s. 136/148

14.04.2020

DZIAŁ II

Roszczenia dotyczące wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów

przemysłowych i topografii układów scalonych

Art. 287. 1. Uprawniony z patentu, którego patent został naruszony, lub

osoba, której ustawa na to zezwala, może żądać od naruszającego patent

zaniechania naruszania, wydania bezpodstawnie uzyskanych korzyści, a w razie

zawinionego naruszenia również naprawienia wyrządzonej szkody:

1) na zasadach ogólnych albo

2) poprzez zapłatę sumy pieniężnej w wysokości odpowiadającej opłacie

licencyjnej albo innego stosownego wynagrodzenia, które w chwili ich

dochodzenia byłyby należne tytułem udzielenia przez uprawnionego zgody na

korzystanie z wynalazku.

2. Sąd, rozstrzygając o naruszeniu patentu, może orzec, na wniosek

uprawnionego, o podaniu do publicznej wiadomości części albo całości orzeczenia

lub informacji o orzeczeniu, w sposób i w zakresie określonym przez sąd.

3. Sąd może nakazać osobie, która naruszyła patent, na jej wniosek,

w przypadku gdy naruszenie jest niezawinione, zapłatę stosownej sumy pieniężnej

na rzecz uprawnionego, jeżeli zaniechanie naruszania lub orzeczenie, o którym

mowa w art. 286, byłyby dla osoby naruszającej niewspółmiernie dotkliwe,

a zapłata stosownej sumy pieniężnej należycie uwzględnia interesy uprawnionego.

Art. 288. 1. Roszczeń z tytułu naruszenia patentu można dochodzić po

uzyskaniu patentu.

2. Roszczenia z tytułu naruszenia patentu, jeżeli sprawca działał w dobrej

wierze, mogą być dochodzone za okres rozpoczynający się po dniu, w którym

Urząd Patentowy dokonał ogłoszenia o zgłoszeniu wynalazku, a w przypadku

wcześniejszego powiadomienia przez uprawnionego osoby naruszającej prawo

o dokonanym zgłoszeniu – od daty tego powiadomienia.

Art. 289. 1. Roszczenia z tytułu naruszenia patentu ulegają przedawnieniu

z upływem 3 lat. Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym

uprawniony dowiedział się o naruszeniu swego prawa i o osobie, która naruszyła

patent, oddzielnie co do każdego naruszenia. Jednakże w każdym przypadku

©Kancelaria Sejmu s. 137/148

14.04.2020

roszczenie przedawnia się z upływem pięciu lat od dnia, w którym nastąpiło

naruszenie patentu.

2. Bieg przedawnienia ulega zawieszeniu w okresie między zgłoszeniem

wynalazku do Urzędu Patentowego a udzieleniem patentu.

Art. 290. Uprawniony, o którym mowa w art. 74, może żądać od osoby, która,

nie będąc do tego uprawniona, zgłosiła wynalazek lub uzyskała patent, wydania

uzyskanych bezpodstawnie korzyści i naprawienia szkody na zasadach ogólnych.

Art. 291. Jeżeli strony nie postanowiły inaczej, w razie unieważnienia patentu

nabywca, licencjobiorca albo inna osoba, na rzecz której uprawniony dokonał

odpłatnego rozporządzenia, może żądać zwrotu wniesionej zapłaty oraz

naprawienia szkody na zasadach ogólnych. Zbywca może jednak potrącić sobie

korzyści, jakie nabywca uzyskał przez korzystanie z wynalazku przed

unieważnieniem patentu; jeżeli korzyści te są wyższe od wniesionej zapłaty

i dochodzonego odszkodowania, zbywca nie ponosi odpowiedzialności.

Art. 2911. Do dodatkowego prawa ochronnego przepisy art. 287–291 stosuje

się odpowiednio.

Art. 292. 1. W odniesieniu do wzorów użytkowych oraz, z zastrzeżeniem ust.

2, do wzorów przemysłowych przepisy art. 287–291 stosuje się odpowiednio.

2. Roszczenia z tytułu naruszenia prawa z rejestracji wzoru przemysłowego,

jeżeli sprawca działał w dobrej wierze, mogą być dochodzone za okres

rozpoczynający się po dniu dokonania ogłoszenia w „Wiadomościach Urzędu

Patentowego” informacji o udzieleniu prawa, a w przypadku wcześniejszego

powiadomienia przez uprawnionego osoby naruszającej prawo o dokonanym

zgłoszeniu – od daty tego powiadomienia.

Art. 293. 1. W odniesieniu do topografii układów scalonych stosuje się

odpowiednio, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, przepisy art. 287–291.

2. Roszczenia z tytułu naruszenia prawa z rejestracji, jeżeli sprawca działał

w dobrej wierze, mogą być dochodzone za okres rozpoczynający się po dniu

dokonania ogłoszenia w „Wiadomościach Urzędu Patentowego” informacji o

udzieleniu prawa, a w przypadku wcześniejszego powiadomienia osoby

naruszającej prawo o dokonanym zgłoszeniu – od daty tego powiadomienia.

©Kancelaria Sejmu s. 138/148

14.04.2020

3. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio, jeżeli w okresie 2 lat od pierwszego

wykorzystania topografii w celach handlowych uprawniony do uzyskania prawa

z rejestracji na tę topografię powiadomi osobę, która korzystała z niej bez jego

zgody, o zamiarze zgłoszenia tej topografii do Urzędu Patentowego.

Art. 294. 1. Twórca wynalazku może dochodzić roszczenia o wynagrodzenie

za korzystanie z jego wynalazku przed sądem okręgowym.

[2. W postępowaniu, o którym mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio

przepisy Kodeksu postępowania cywilnego, dotyczące postępowania w sprawach

o roszczenia pracowników.]

<2. W postępowaniu, o którym mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio

przepisy ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego,

dotyczące postępowania w sprawach o roszczenia pracowników.>

Art. 295. Do wynagrodzeń za wzory użytkowe, wzory przemysłowe

i topografie układów scalonych przepisy art. 294 stosuje się odpowiednio.

DZIAŁ III

Roszczenia dotyczące znaków towarowych i oznaczeń geograficznych

Art. 296. 1. Osoba, której prawo ochronne na znak towarowy zostało

naruszone, lub osoba, której ustawa na to zezwala, może żądać od osoby, która

naruszyła to prawo, zaniechania naruszania, wydania bezpodstawnie uzyskanych

korzyści, a w razie zawinionego naruszenia również naprawienia wyrządzonej

szkody:

1) na zasadach ogólnych albo

2) poprzez zapłatę sumy pieniężnej w wysokości odpowiadającej opłacie

licencyjnej albo innego stosownego wynagrodzenia, które w chwili ich

dochodzenia byłyby należne tytułem udzielenia przez uprawnionego zgody na

korzystanie ze znaku towarowego.

11. Do roszczeń, o których mowa w ust. 1, stosuje się przepisy art. 287 ust. 2

i 3.

12. W przypadku gdy istnieje ryzyko, że opakowania, etykiety, metki,

zabezpieczenia, elementy lub urządzenia służące weryfikacji autentyczności lub

wszelkie inne środki, na których umieszczony jest znak towarowy, mogłyby być

używane w odniesieniu do towarów, a takie użycie stanowiłoby naruszenie prawa

Nowe brzmienie

ust. 2 w art. 294

wejdzie w życie z

dn. 1.07.2020 r.

(Dz. U. z 2020 r.

poz. 288).

©Kancelaria Sejmu s. 139/148

14.04.2020

ochronnego, o którym mowa w ust. 2 i 21, uprawniony z prawa ochronnego na znak

towarowy lub osoba, której ustawa na to zezwala, może żądać zaniechania:

1) umieszczania oznaczenia identycznego ze znakiem towarowym lub do niego

podobnego na opakowaniach, etykietach, metkach, zabezpieczeniach lub

elementach lub urządzeniach służących weryfikacji autentyczności lub

wszelkich innych środkach, na których ten znak może być umieszczony;

2) oferowania, wprowadzania do obrotu, importu lub eksportu lub składowania

w celu oferowania lub wprowadzania do obrotu, opakowań, etykiet, metek,

zabezpieczeń, elementów lub urządzeń służących weryfikacji autentyczności

lub wszelkich innych środków, na których ten znak jest umieszczony.

13. W przypadku gdy reprodukcja znaku towarowego w słowniku,

encyklopedii lub podobnym zbiorze informacji w formie drukowanej lub

elektronicznej stwarza wrażenie, że stanowi on nazwę rodzajową towaru, wydawca

zapewnia, na żądanie uprawnionego z prawa ochronnego na znak towarowy, aby

reprodukcji znaku towarowego bezzwłocznie, a w przypadku zbiorów w formie

drukowanej – najpóźniej w następnym wydaniu publikacji, towarzyszyło

wskazanie, że jest to zarejestrowany znak towarowy.

14. Bez uszczerbku dla praw nabytych przez osoby trzecie przed datą

zgłoszenia lub datą uprzedniego pierwszeństwa znaku towarowego, uprawnionemu

z prawa ochronnego na znak towarowy lub osobie, której ustawa na to zezwala,

przysługuje prawo zakazania osobom trzecim wprowadzenia towarów, w ramach

działalności gospodarczej, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez

dopuszczenia ich do swobodnego obrotu, w przypadku gdy towary te lub ich

opakowania pochodzą z państw trzecich i są opatrzone, bez zezwolenia

uprawnionego, znakiem towarowym, który jest identyczny ze znakiem towarowym

zarejestrowanym w odniesieniu do tych towarów lub którego nie można odróżnić

pod względem jego istotnych cech od tego znaku towarowego.

15. Uprawnienie, o którym mowa w ust. 14, wygasa, jeżeli w postępowaniu

służącym ustaleniu, czy prawo do zarejestrowanego znaku towarowego zostało

naruszone, wszczętym zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego

i Rady (UE) nr 608/2013 z dnia 12 czerwca 2013 r. w sprawie egzekwowania praw

własności intelektualnej przez organy celne oraz uchylającym rozporządzenie Rady

(WE) nr 1383/2003 (Dz. Urz. UE L 181 z 29.06.2013, str. 15), zgłaszający lub

©Kancelaria Sejmu s. 140/148

14.04.2020

posiadacz towarów udowodni, że uprawnionemu z prawa ochronnego na znak

towarowy nie przysługuje prawo zakazania wprowadzenia towarów do obrotu

w państwie końcowego przeznaczenia.

16. Uprawnienie, o którym mowa w ust. 14, nie przysługuje, jeżeli

identyczność lub podobieństwo znaków towarowych, odnoszących się do leków,

wynika wyłącznie z identyczności lub podobieństwa do międzynarodowej

niezastrzeżonej nazwy aktywnego składnika leków (INN).

2. Uprawniony z prawa ochronnego na znak towarowy, na który udzielono

prawa ochronnego z wcześniejszym pierwszeństwem, może zakazać innej osobie

bezprawnego używania w obrocie gospodarczym znaku identycznego:

1) ze znakiem towarowym, na który udzielono prawa ochronnego

z wcześniejszym pierwszeństwem na rzecz tego uprawnionego w odniesieniu

do identycznych towarów;

2) lub podobnego do znaku towarowego, na który udzielono prawa ochronnego

z wcześniejszym pierwszeństwem na rzecz tego uprawnionego w odniesieniu

do towarów identycznych lub podobnych, jeżeli zachodzi ryzyko

wprowadzenia odbiorców w błąd, które obejmuje w szczególności ryzyko

skojarzenia znaku ze znakiem towarowym, na który udzielono prawa

ochronnego z wcześniejszym pierwszeństwem na rzecz tego uprawnionego;

3) lub podobnego do renomowanego znaku towarowego, na który udzielono

prawa ochronnego z wcześniejszym pierwszeństwem na rzecz tego

uprawnionego w odniesieniu do jakichkolwiek towarów, jeżeli używanie tego

znaku bez uzasadnionej przyczyny przynosi nienależną korzyść lub jest

szkodliwe dla odróżniającego charakteru lub renomy znaku wcześniejszego.

21. Naruszenie prawa ochronnego na znak towarowy, o którym mowa

w ust. 2, polega także na używaniu znaku towarowego:

1) jako nazwy handlowej lub nazwy przedsiębiorstwa albo jako części tych

nazw, chyba że pozostaje ono bez wpływu na możliwość odróżnienia towarów

w obrocie;

2) w reklamie stanowiącej czyn nieuczciwej konkurencji zgodnie z art. 16 ust. 3

i 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji

(Dz. U. z 2019 r. poz. 1010 i 1649).

©Kancelaria Sejmu s. 141/148

14.04.2020

3. Z roszczeniami, o których mowa w ust. 1, można wystąpić również

przeciwko osobie, która tylko wprowadza do obrotu oznaczone już znakiem

towarowym towary, jeżeli nie pochodzą one od uprawnionego albo osoby, która

miała jego zezwolenie na używanie znaku towarowego, jak również przeciwko

osobie, z usług której korzystano przy naruszeniu prawa ochronnego na znak

towarowy. Przepisu nie stosuje się do osoby, której odpowiedzialność jest

wyłączona na podstawie art. 12–15 ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu

usług drogą elektroniczną.

31. W postępowaniu w sprawie naruszenia prawa ochronnego na znak

towarowy uprawnionemu nie przysługuje prawo zakazania używania później

zarejestrowanego znaku towarowego, jeżeli ten późniejszy znak towarowy nie

mógłby zostać unieważniony na podstawie art. 165 ust. 1 i 3 lub art. 166 ust. 3.

32. W postępowaniu w sprawie naruszenia prawa ochronnego na znak

towarowy uprawnionemu nie przysługuje prawo zakazania używania później

zarejestrowanego znaku towarowego Unii Europejskiej, jeżeli ten późniejszy znak

towarowy nie mógłby zostać unieważniony zgodnie z art. 60 ust. 1, 3 lub 4,

art. 61 ust. 2 lub art. 64 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady

(UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii

Europejskiej.

33. W przypadku gdy uprawnionemu z prawa ochronnego na znak towarowy

nie przysługuje prawo zakazania używania późniejszego znaku towarowego na

podstawie ust. 31 lub 32, uprawnionemu do późniejszego znaku towarowego nie

przysługuje, w ramach postępowania w sprawie naruszenia prawa ochronnego na

ten znak, prawo zakazania używania wcześniejszego znaku towarowego, nawet

jeśli nie można już się powoływać na prawo do wcześniejszego znaku towarowego

przeciwko późniejszemu znakowi towarowemu.

4. Licencjodawca, powołując się na udzielone mu prawo ochronne na znak

towarowy, może wystąpić z roszczeniami, o których mowa w ust. 1, przeciwko

licencjobiorcy, który narusza postanowienia umowy licencyjnej, odnoszące się do

okresu i terenu jej obowiązywania, postaci znaku będącego przedmiotem licencji,

a także wskazania towarów, dla których znak może być używany, oraz ich jakości.

Przepis stosuje się odpowiednio do sublicencji.

©Kancelaria Sejmu s. 142/148

14.04.2020

5. Uprawniony z prawa ochronnego na znak towarowy może wystąpić

z roszczeniami, o których mowa w ust. 1, przeciwko licencjobiorcy lub

sublicencjobiorcy w razie naruszenia tych postanowień umowy sublicencyjnej,

o których mowa w ust. 4, a także w przypadku gdy umowa ta zawarta została

z naruszeniem przepisu art. 163 ust. 2.

Art. 297. 1. W razie oznaczenia towarów znakiem towarowym podrobionym,

sąd orzekając, zgodnie z art. 286, o dalszym rozporządzeniu tymi towarami, może

tylko w wyjątkowych przypadkach uznać za wystarczające do dopuszczenia

towarów do obrotu usunięcie znaku z towarów.

2. (uchylony)

Art. 298. Roszczenia z tytułu naruszenia prawa ochronnego na znak

towarowy, jeżeli sprawca działał w dobrej wierze, mogą być dochodzone za okres

rozpoczynający się po dniu, w którym Urząd Patentowy dokonał ogłoszenia o

zgłoszeniu zgodnie z art. 1461 ust. 1, a w przypadku wcześniejszego powiadomienia

osoby naruszającej prawo o dokonanym zgłoszeniu – od daty powiadomienia.

Przepisy art. 288 ust. 1 oraz art. 289 stosuje się odpowiednio.

Art. 299. (uchylony)

Art. 300. (uchylony)

Art. 301. Uprawniony do znaku towarowego powszechnie znanego na

terytorium Rzeczypospolitej Polskiej może żądać, z zastrzeżeniem art. 165 ust.

1 pkt 3, zaprzestania używania znaku identycznego lub podobnego w odniesieniu

do towarów identycznych lub podobnych, gdy używanie takie może wprowadzać

odbiorców w błąd co do pochodzenia towaru.

Art. 302. 1. Do oznaczeń geograficznych stosuje się odpowiednio,

z zastrzeżeniem art. 186, przepisy art. 296–298.

2. Z roszczeniami, o których mowa w art. 296, może wystąpić uprawniony

z tytułu prawa z rejestracji oznaczenia geograficznego, a także każdy, kto jest

ujawniony w rejestrze jako uprawniony do jego używania.

©Kancelaria Sejmu s. 143/148

14.04.2020

TYTUŁ X

Przepisy karne

Art. 303. 1. Kto przypisuje sobie autorstwo albo wprowadza w błąd inną

osobę co do autorstwa cudzego projektu wynalazczego albo w inny sposób narusza

prawa twórcy projektu wynalazczego, podlega grzywnie, karze ograniczenia

wolności albo pozbawienia wolności do roku.

2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w ust. 1 w celu osiągnięcia

korzyści majątkowej lub osobistej, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności

albo pozbawienia wolności do lat 2.

Art. 304. 1. Kto, nie będąc uprawnionym do uzyskania patentu, prawa

ochronnego lub prawa z rejestracji, zgłasza cudzy wynalazek, wzór użytkowy, wzór

przemysłowy lub cudzą topografię układu scalonego w celu uzyskania patentu,

prawa ochronnego lub prawa z rejestracji, podlega grzywnie, karze ograniczenia

wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

2. Tej samej karze podlega, kto ujawnia uzyskaną informację o cudzym

wynalazku, wzorze użytkowym, wzorze przemysłowym albo cudzej topografii

układu scalonego lub w inny sposób uniemożliwia uzyskanie patentu, prawa

ochronnego lub prawa z rejestracji.

3. Jeżeli sprawca czynu określonego w ust. 2 działa nieumyślnie, będąc

zobowiązanym do zachowania w tajemnicy uzyskanej informacji, podlega

grzywnie.

Art. 305. 1. Kto, w celu wprowadzenia do obrotu, oznacza towary

podrobionym znakiem towarowym, w tym podrobionym znakiem towarowym Unii

Europejskiej, zarejestrowanym znakiem towarowym lub znakiem towarowym Unii

Europejskiej, którego nie ma prawa używać lub dokonuje obrotu towarami

oznaczonymi takimi znakami, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo

pozbawienia wolności do lat 2.

2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca przestępstwa określonego w ust.

1 podlega grzywnie.

3. Jeżeli sprawca uczynił sobie z popełnienia przestępstwa określonego w ust.

1 stałe źródło dochodu albo dopuszcza się tego przestępstwa w stosunku do towaru

o znacznej wartości, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 5.

©Kancelaria Sejmu s. 144/148

14.04.2020

Art. 306. 1. W razie skazania za przestępstwo określone w art. 305 ust. 3 sąd

orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa materiałów i narzędzi, jak również

środków technicznych, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia

przestępstwa; jeżeli takie materiały, narzędzia albo środki techniczne nie były

własnością sprawcy, sąd może orzec ich przepadek na rzecz Skarbu Państwa.

2. W razie skazania za przestępstwo określone w art. 305 ust. 1 i 2, sąd może

orzec przepadek na rzecz Skarbu Państwa materiałów i narzędzi, jak również

środków technicznych, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia

przestępstwa, chociażby nie były własnością sprawcy.

3. W razie orzeczenia przepadku, o którym mowa w ust. 1 lub 2, art.

195 Kodeksu karnego wykonawczego stosuje się odpowiednio niezależnie od

wartości towarów, których przepadek orzeczono.

Art. 307. 1. Kto w celu wprowadzenia do obrotu oznacza przedmioty

niechronione patentem, dodatkowym prawem ochronnym, prawem ochronnym na

wzór użytkowy lub prawem z rejestracji wzoru przemysłowego, topografii układu

scalonego lub rejestracji na oznaczenie geograficzne, napisami lub rysunkami

mającymi wywołać mylne mniemanie, że przedmioty te korzystają z takiej

ochrony, podlega karze grzywny lub aresztu.

2. Tej samej karze podlega, kto przedmioty wymienione w ust. 1, wiedząc

o mylnym ich oznaczeniu, wprowadza do obrotu albo do celów obrotu

przygotowuje lub przechowuje, albo podaje w ogłoszeniach, zawiadomieniach lub

w inny sposób wiadomości mające wywołać mniemanie, że te przedmioty

korzystają z ochrony prawnej.

Art. 308. Kto wprowadza do obrotu towary oznaczone znakiem towarowym

z wyróżnikiem mającym wywołać mylne mniemanie, że przedmioty te korzystają

z takiej ochrony, podlega karze grzywny.

Art. 309. W jednostkach organizacyjnych odpowiedzialność określoną w art.

303, art. 304, art. 305, art. 307 i art. 308 ponosi osoba prowadząca lub kierująca

jednostką, chyba że z podziału kompetencji wynika odpowiedzialność innej osoby.

Art. 310. 1. Ściganie sprawców przestępstw określonych w art. 303, art. 304

i art. 305 ust. 1 i 2 następuje na wniosek pokrzywdzonego.

©Kancelaria Sejmu s. 145/148

14.04.2020

2. Orzekanie w sprawach o czyny określone w art. 307 i art. 308 następuje

w trybie przepisów o postępowaniu w sprawach o wykroczenia.

TYTUŁ XI

Zmiany w przepisach obowiązujących.

Przepisy przejściowe i końcowe

DZIAŁ I

Zmiany w przepisach obowiązujących

Art. 311–314. (pominięte)

DZIAŁ II

Przepisy przejściowe i końcowe

Art. 315. 1. Prawa w zakresie wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów

zdobniczych, topografii układów scalonych, znaków towarowych oraz projektów

racjonalizatorskich, istniejące w dniu wejścia w życie ustawy, pozostają w mocy.

Do praw tych stosuje się przepisy dotychczasowe, o ile przepisy niniejszego działu

nie stanowią inaczej.

2. Do stosunków prawnych powstałych przed dniem wejścia w życie ustawy

stosuje się przepisy dotychczasowe.

3. Ustawowe warunki wymagane do uzyskania patentu, prawa ochronnego

albo prawa z rejestracji ocenia się według przepisów obowiązujących w dniu

zgłoszenia wynalazku, wzoru użytkowego, znaku towarowego albo topografii

układów scalonych w Urzędzie Patentowym. Jednakże do zgłoszeń wynalazków

i wzorów użytkowych, nierozpatrzonych przed dniem wejścia w życie ustawy,

stosuje się przepis art. 37 ust. 2.

Art. 316. 1. Zgłoszenia wzorów zdobniczych dokonane przed dniem wejścia

w życie ustawy i nierozpatrzone do tego czasu uważa się za zgłoszenia wzorów

przemysłowych.

2. Zgłoszenia o udzielenie patentu na wynalazek tajny lub prawa ochronnego

na wzór użytkowy tajny, dokonane przed dniem wejścia w życie ustawy

i nierozpatrzone do tego czasu, uważa się za zgłoszenia dokonane w celu

zastrzeżenia pierwszeństwa.

©Kancelaria Sejmu s. 146/148

14.04.2020

3. Zgłoszenia o udzielenie prawa ochronnego dodatkowego na wzór

użytkowy, dokonane przed dniem wejścia w życie ustawy i nierozpatrzone do tego

czasu, uważa się za zgłoszenia dokonane w celu uzyskania prawa ochronnego.

4. Postępowanie związane ze zgłoszeniem wynalazku, wzoru użytkowego,

wzoru przemysłowego, znaku towarowego i topografii układów scalonych

w Urzędzie Patentowym toczy się od dnia wejścia w życie ustawy według jej

przepisów.

5. Dotychczasowy rejestr wspólnych znaków towarowych uważa się za

odrębną zamkniętą księgę rejestru znaków towarowych.

Art. 317. Postępowanie sporne przed Urzędem Patentowym i postępowanie

przed Komisją Odwoławczą przy Urzędzie Patentowym, wszczęte i niezakończone

przed dniem wejścia w życie ustawy, toczy się od dnia wejścia w życie ustawy

według jej przepisów, z zastrzeżeniem art. 318 i 319.

Art. 318. 1. Sprawy, o których mowa w art. 255, rozpatrywane według

dotychczasowych przepisów w Urzędzie Patentowym w postępowaniu spornym

przekazuje się do Wydziału Spraw Spornych.

2. Sprawy, o których mowa w art. 255, rozpatrywane według

dotychczasowych przepisów w Komisji Odwoławczej przekazuje się do

Naczelnego Sądu Administracyjnego.

3. Sprawy, rozpatrywane według dotychczasowych przepisów w Komisji

Odwoławczej w wyniku zażaleń i odwołań w postępowaniu administracyjnym,

przekazuje się do Urzędu Patentowego w celu rozpatrzenia w Izbie Odwoławczej,

w trybie przepisów o ponownym rozpatrzeniu sprawy.

4. Postępowanie w sprawach rozpatrywanych według dotychczasowych

przepisów w Urzędzie Patentowym oraz w Komisji Odwoławczej w postępowaniu

spornym i nienależące według ustawy do kompetencji Urzędu Patentowego

podlega umorzeniu. Wniesione opłaty od wniosków o wydanie decyzji,

a w przypadku sprawy rozpatrywanej w Komisji Odwoławczej – także opłaty od

odwołań i zażaleń podlegają zwrotowi.

Art. 319. Wszczęte i niezakończone, do dnia wejścia w życie ustawy, sprawy

o wydanie decyzji o wygaśnięciu prawa z rejestracji na znak towarowy z powodu

nieużywania znaku towarowego przekazuje się do Wydziału Spraw Spornych,

©Kancelaria Sejmu s. 147/148

14.04.2020

a odwołania od takich decyzji przekazuje się do Naczelnego Sądu

Administracyjnego, jako skargi na decyzje Urzędu Patentowego.

Art. 320. Do odwołań i zażaleń przekazywanych do Naczelnego Sądu

Administracyjnego, zgodnie z art. 318 ust. 2 i art. 319, stosuje się odpowiednio

przepis art. 318 ust. 4 zdanie drugie.

Art. 321. Orzeczenia Sądu Najwyższego wydane w wyniku rewizji

nadzwyczajnej przekazuje się do wykonania organom właściwym według

przepisów ustawy.

Art. 322. (pominięty)2)

Art. 323. 1. Pracownicy Urzędu Patentowego, którzy w dniu wejścia w życie

ustawy są upoważnieni przez Prezesa Urzędu Patentowego, na podstawie

dotychczasowych przepisów, do orzekania w sprawach, o których mowa w art. 261

ust. 2 pkt 2 i 3, oraz w sprawach dokonywania wpisów do rejestrów, mają prawo

do orzekania w zakresie przewidzianym ustawą przez okres trzech lat od dnia

wejścia ustawy w życie. Prezes Urzędu Patentowego może jednak, w zależności od

potrzeby, zmienić zakres udzielonego upoważnienia.

2. Stosunek pracy pracowników, o których mowa w ust. 1, nawiązany na

podstawie mianowania, przekształca się, z dniem wejścia w życie ustawy,

w stosunek pracy na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony.

3. Warunkiem nadania pracownikowi, o którym mowa w ust. 1, upoważnienia

do orzekania po upływie trzech lat od dnia wejścia ustawy w życie, jest złożenie

egzaminu. Przepisy art. 267 ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio.

4. Pracownik, który złożył egzamin wymagany zgodnie z ust. 3, może

uzyskać uprawnienia eksperta z pominięciem okresu asesury.

Art. 324. Do ustalania wynagrodzeń oraz limitów zatrudnienia ekspertów

i asesorów w Urzędzie Patentowym stosuje się odpowiednio, o ile ustawa nie

stanowi inaczej, przepisy o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze

budżetowej, odnoszące się do członków korpusu służby cywilnej.

2) Jako niezgodny z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, na podstawie wyroku Trybunału

Konstytucyjnego z dnia 21 marca 2001 r. sygn. akt K. 24/2000 (M.P. poz. 160).

©Kancelaria Sejmu s. 148/148

14.04.2020

Art. 325. 1. W przypadku jednostek organizacyjnych niemających

osobowości prawnej, patent, prawo ochronne albo prawo z rejestracji może być

udzielone tylko na rzecz osoby prawnej, w skład której wchodzi ta jednostka, bądź

na rzecz osoby fizycznej, bądź osób fizycznych prowadzących tę jednostkę na

własny rachunek.

2. Prawa przysługujące Skarbowi Państwa wykonuje w jego imieniu organ

administracji rządowej lub państwowa jednostka organizacyjna, według

właściwości w zakresie gospodarowania mieniem Skarbu Państwa będącym

przedmiotem prawa.

Art. 326. Tracą moc:

1) ustawa z dnia 19 października 1972 r. o wynalazczości (Dz. U. z 1993 r. poz.

117 oraz z 1997 r. poz. 554 i 770);

2) ustawa z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. poz. 17,

z 1989 r. poz. 192, z 1993 r. poz. 46, z 1994 r. poz. 331 oraz z 1997 r.

poz. 554);

3) ustawa z dnia 30 października 1992 r. o ochronie topografii układów

scalonych (Dz. U. poz. 498 oraz z 1997 r. poz. 554 i 770);

4) ustawa z dnia 31 maja 1962 r. o Urzędzie Patentowym Rzeczypospolitej

Polskiej (Dz. U. z 1993 r. poz. 118);

5) przepisy art. 5–7 ustawy z dnia 30 października 1992 r. o zmianie ustawy

o wynalazczości i ustawy o Urzędzie Patentowym Rzeczypospolitej Polskiej

(Dz. U. z 1993 r. poz. 14).

Art. 327. Ustawa wchodzi w życie po upływie 3 miesięcy od dnia

ogłoszenia3).

3) Ustawa została ogłoszona w dniu 21 maja 2001 r.